IFFR 2012 - Mannen!

films over eenzame mannen, stoere jagers en vaders met een groot geheim

Vandaag drie films waarin een man de hoofdrol speelt. The Hunter, Stilleben en Skoonheid. Drie compleet verschillende onderwerpen en drie verschillende mannen, maar toch pak ik ze graag even bij elkaar.

In The Hunter (Daniel Nettheim, 2011, Australië), de slotfilm van het festival volgen we Martin, een archetypische man. Hij kan zonder problemen overleven in de adembenemende Tasmaanse natuur, hij repareert de generator van de familie waar hij mag logeren, trekt de moeder des huizes uit een verlammende depressie en jaagt tussendoor ook nog op een zeer zeldzame Tasmaanse tijger voor een schimmig biotech bedrijf. Gedurende de film raakt hij steeds meer emotioneel betrokken, zowel bij de Tasmaanse tijger (jaagt hij op het allerlaatste exemplaar?) als bij de gemeenschap waar hij zijn basiskamp mocht opslaan. De vraag is natuurlijk of hij uiteindelijk doet ‘wat juist is’. En dat wat dan is.

De man in Stilleben (Sebastian Meise, 2011, Oostenrijk) is een vader die seksueel opgewonden raakt van de kinderfoto’s van zijn dochter. Kindermisbruik en Oostenrijk is een licht explosieve combinatie, maar de filmmaker balanceert heel mooi op het randje. Een film die vragen oproept.

Zodra zijn perversie aan het licht komt neemt vader de benen. Hij schaamt zich, durft de confrontatie met zijn dochter niet aan. Deze man is zo ongeveer het tegenover gestelde van de hoofdpersoon in The Hunter. Niet in zijn resolute manier van handelen, maar wel in zijn allesverzengende schaamte voor wat hij heeft gedaan. Hij is vastbesloten om zich te laten straffen. Je kunt je afvragen waarom hij pas tot dit inzicht kwam toen zijn zoon zijn geheim ontdekte.

Zijn familie (vrouw, zoon, dochter) is lamgeslagen en zit vol vragen, wat is er gebeurd? Hoe houden we de schijn op voor de buren en waar is hij?

Skoonheid  (Oliver Hermanus, 2011, Zuid-Afrika) gaat over controle freak François. Aan de oppervlakte lijkt hij een goed leven te hebben, maar langzaam aan begint het te dagen dat hij een groot geheim bij zich draagt. Zijn verlangen naar mannen. Hilarisch is de ‘down-low’ scène waarin een groep stoere witte mannen van middelbare leeftijd een biertje drinken. Je vraagt je af wat ze gaan doen. Samen jagen misschien? Ze zeggen dat ze er geen ‘ zwarten’ en geen ‘nichten’ bij willen hebben. In het volgende shot zijn ze allemaal naakt en neuken er een end op los op de soundtrack van een homo pornofilm. Geheimhouding verzekerd, iedereen daar heeft een gezin te verliezen.
Maar François wil meer dan de heimelijke orgies met gelijkgestemden, hij heeft een oogje op zijn neef en hij denkt dat zijn neefje hem ook wel ziet zitten. Hunkerend naar contact en affectie volgt hij hem naar Kaapstad, waar hij hard met zijn zwakheden geconfronteerd wordt.

Drie mannen, drie films. Ze lijken verschillend, maar als je iets verder kijkt hebben ze veel met elkaar gemeen. Ze zijn bang om te verliezen, hun aanzien, hun dierbaren en zelfs hun leven.

Foto(bovenaan): Cathelijne Berghouwer

Filmstills: International Film Festival Rotterdam