IFFR 2012 - Zussen!

films over familiebanden

 Misschien is het toeval, maar ik zag op het IFFR meerdere films over zussen.

Allereerst Le Reste du Monde (Damien Odoul, 2012, Frankrijk).

Het is wonderlijk om te zien hoe Eve probeert te vertellen wat er in haar leven aan de hand is, haar vriendje pleegt plotseling zelfmoord en zij blijkt zwanger van hem, maar dat niemand haar hoort. Ze praten er gewoon overheen. Te druk met hun eigen sores. En met de alcoholische nieuwe vlam van pa. Een mooie en indringende rol van Emmanuelle Béart overigens.

Misschien lag het aan mij, maar ik werd stevig op het verkeerde been gezet door een van de zussen. Voor mij was ze overduidelijk lesbisch neergezet. Het haar, de kleding, de stoere en speelse tomboy. Ze komt opeens op de proppen met een vriendje. Had ze net ergens opgepikt. Een tante fronst een wenkbrauw 'goh, niemand vertelt mij ook wat', en dat is het dan.

wederom een subtiele hint dat ze in deze familie nergens over spreken?

De film handelt over eenzaamheid, die van Eve springt het meeste in het oog. Ze staat voor iedereen klaar, maar anderen zijn doof voor haar problemen. Ze smoren haar als het ware. De cameravoering ondersteunt dit door gaandeweg de film haar steeds meer op de huid te gaan zitten. 

Odoul heeft het verhaal losjes gebaseerd op zijn eigen familie, maar hij wilde ook een hedendaags verhaal laten zien van vrouwen rond de dertig. Verwacht geen oplossingen, hoogstens een 'het kan altijd erger dan in mijn familie' gevoel.

Dan Abrir Puertes y Ventanas (Milagros Mumenthaler, 2011, Argentinië/Zwitserland/Nederland). De film is gemaakt met ondersteuning van het Hubert Bals Fonds, een fonds van het IFFR dat hulp biedt bij de realisatie van opmerkelijke of belangrijke speelfilms van vernieuwende en getalenteerde filmmakers uit ontwikkelingslanden.

In Abrir Puertes y Ventanas (Engelse titel: Back to Stay) zoeken drie zussen, wonend in het huis van hun onlangs overleden grootmoeder die hen heeft opgevoed. De kijker is als een voyeur in het oude sfeervolle huis, je komt bijna niet voorbij de façade. De zussen lijken antwoorden te zoeken, maar wat zijn de vragen? Ze spreken wel, maar lijken weinig te zeggen.

Eigenlijk is het belangrijkste wat er niet gezegd wordt. De blikken, de pijnlijke stiltes, de zichtbare hunkering naar een connectie.

Het plaatje vult zich langzamerhand en de meest verantwoordelijke zus lijkt iets van rust te vinden.

Deze mooie en sfeervolle puzzel draait nog op dinsdag in Rotterdam en later van het jaar in de Nederlandse bioscopen.

foto(bovenaan): Cathelijne Berghouwer

filmstills: International Film Festival Rotterdam