Lieve meisjes doe ik niks. De rest mag best een schopje.

Column Sjo Velland

‘Meisje van 17 jaar verkracht’, las ik enkele dagen geleden in een krant. Triest bericht. ‘Asielzoeker opgepakt in verband met verkrachting 17-jarige’. Ook een treurig bericht. Volgens het artikel fietste het meiske in het donker, om 3.00 uur ‘s nachts. Jong en blij, totdat de onverlaat haar van haar fiets trok en haar jeugd in één klap om zeep hielp. Persoonlijk vraag ik me dan altijd af of zo’n enge man daar al uren staat te wachten en te smachten tot er heel toevallig, moederziel alleen, een vrouwmens langsfietst.

Je zult maar zin hebben in een verkrachting en er komt geen hond langs. Ik ben geen man en ik ken geen vrouwen die het leuk lijkt om ergens in het pikkedonker op de loer te liggen tot er eindelijk een appetijtelijk knullie langskomt. Het is nu eenmaal geen meisjesding. Ik ken overigens ook geen mannen die dit gezellig lijkt. Het is dus best te leren.

Zeer jong en nog schattig fietste ik langgeleden dwars door de Amsterdamse binnenstad, richting het Oosterpark, waar wij destijds woonden. Het was donker en zal een uur of twee ’s nachts geweest zijn.

Opeens hoor ik iemand naar mij roepen: 'Hé! Hé meisje!' Ik stop bijna automatisch, misschien iemand die de weg wil weten immers? Een lange, aantrekkelijke, Surinaams uitziende jongen loopt langzaam naar mij toe.

‘Wat doe jij nou?’ vraagt de lange, atletisch gebouwde bruine jongen.

'Gewoon, ik fiets!’ bits ik terug.

‘Maar dat is toch veel te gevaarlijk voor een meisje als jij? Dit kan echt niet.’ En hij pakt zonder veel omhaal het stuur uit mijn handen, sommeert mij achterop te gaan zitten en fietst mij naar huis, onderweg mopperend dat het totaal belachelijk is dat mijn ouders me niet even ophalen. En dat ik dit nóóit meer moet doen.

De volgende dag kwam hij aanbellen. Met een bosje bloemen. Zoveel domheid in één meisje moest gered worden.

We hebben het nog een tijdje geprobeerd samen, als vriendje en vriendinnetje. Het werd niet de romance van de eeuw. Maar wat een mán, die jongen. Mag best gekloond worden.

Ik heb dit verhaal in geuren en kleuren aan zoonlief verteld. 'Oh, dat zou ik óók doen hoor mam', was zijn laconieke reactie. Mooi, die heb ik alvast binnen, dacht ik toen.

Alleen over andere vormen van geweld tegen vrouwen zijn 11-jarige zoon en ik het nog niet eens.

Hij vindt het maar stom dat je meisjes niet mag slaan. 'Want waarom niet?' Vroeg mini- man mij met opgetrokken wenkbrauwen.

'Jongens zijn sterker', was mijn slappe antwoord.

‘Dat moet je niet zeggen hoor mam, Noëlle, die kleine heks met die stomme vlechtjes van school, die is loeisterk.’

En een gluiperd is ze ook. Ze is een klikspaan. En ze schopt.

'Nou vooruit, dan mag je het heksje van het schoolplein best een piepklein schopje terug geven, maar alle andere meisjes in de wereld niet.'

'Neehee mam, lieve meisjes doe ik niks.'

Koken heeft zoon al onder de knie. Ik kan toch moeilijk een manspersoon de wereld insturen die niet eens zichzelf in leven kan houden, in het wild zeg maar.

We komen er wel.

Wij verwachten absoluut niet dat zoonlief later ‘s nachts de bosjes in zal duiken om daar plat op zijn buik te gaan liggen wachten op een langsfietsende jonge deerne. Maar dat hebben de ouders van een verkrachter waarschijnlijk ook nooit verwacht.

Misschien moet hier op scholen nóg meer aandacht aan besteedt worden. Meisjes die alleen naar huis fietsen, al is het midden in de nacht, die zijn niet super hitsig of vrijelijk beschikbaar. Die fietsen gewoon naar huis.

Verkrachting is geen seks, maar puur geweld. En geweld is fout. En strafbaar.

Behalve bij dat geniepige heksje van het schoolplein, de kleine klikspaan. Die mag je best een ieniemienie schopje geven.

We komen er wel.

SjoVelland is columnist en woont in Amsterdam. Ze schrijft regelmatig columns voor LOVER waarin haar eigen beleving van de wereld om haar heen centraal staat.