LOVER's Eindejaarslijst 2014
Hoera! Op één dag van de jaarwisseling verwijderd hebben we eindelijk onze eigen lijst met feministische hoogtepunten in 2014 voor jullie. Of althans… Naar aanleiding van de eerste lijst met feministische hoogtepunten die we dit jaar geplaatst hebben, hebben we er nog een keer goed over nagedacht. En nog een keer. En nog eens. En toen besloten we twee lijsten te maken. Eén met hoe het echt was, en eentje met hoe het had kúnnen zijn. Hopelijk lukt het volgend jaar.
Vier hoogtepunten konden we maar bedenken, waarvan er eentje niet echt meetelde omdat dat ons eigen jubileum betrof. Maar een lijst met feministische dieptepunten in Nederland schreef zichzelf bijna. Daar beginnen we dus maar mee.
Zo was daar om te beginnen Thierry Baudet, de neoconservatieve Jalta-publicist, die van de Nederlandse media alle ruimte kreeg om de misogyn geweld predikende pick-up artist Julien Blanc te verdedigen. De nationale dorpspomp DWDD zette er zelfs geen serieuze criticus van Blanc tegenover. De provocatie is in onze media immers maar al te vaak belangrijker dan de boodschap.
In dezelfde categorie valt de uitverkiezing van Quinsy Gario tot 'klootzak van het jaar' op Radio 538 bij de show van Ruud de Wildt, die geen andere boodschap had dan dat men bij deze radiozender de fase schoolpleinpesten nog niet ontgroeid is.
Op een heel andere manier pijnlijk was de mening van talkshow-host Jeroen Pauw, die vond dat vrouwen geen belangrijke rol in het maatschappelijke debat spelen en die ze daarom niet voor zijn programma uitnodigde. Niet alleen was deze promotieballon voor zijn nieuwe show stuitend neerbuigend, het is ook een ontduiking van je verantwoordelijkheid, die bijdraagt aan de instandhouding van dat beeld.
En dan was er nog LINDA's oproep voor zwarte vrouwen met geprononceerde billen voor de Afrika-special van het damesblad. Daar maken we liever geen woorden meer aan vuil, alles wat we erover te zeggen hebben is immers al met verve en kennis van zaken vertolkt door LOVER-redacteur Tim de Visser in zijn ‘Misogynoir en de blanke fascinatie voor zwarte billen’.
Hoewel maatschappelijke schadelijkheid nagenoeg niet intrinsiek meetbaar is, kregen we op de valreep van dit jaar nog een dieptepunt mee waarvan de schade nog lang in alle duidelijkheid zal voortwoekeren. De onthulling dat alle artikelen van TROUW-journalist Perdiep Ramesar over de Sharia-driehoek in de Haagse Schilderswijk verzonnen zijn. Voor wie aan die schade twijfelt, is dit artikel bijzonder verhelderend.
En oh ja. De Zaak Onno Hoes. Zie ook de hier toch maar bij.
En dan nu hoe het ook had kunnen zijn… Een lijst met utopische hoogtepunten.
Mark Rutte kwam eindelijk eens achter zijn eigen visieloze olifant vandaan en sprak zich uit tegen Zwarte Piet, waardoor op de komende Sinterklaasfeesten ineens niet alleen ruimte ontstaat voor regenboogpieten en Krampus broederlijk naast elkaar, maar ook voor een vrouwelijke bisschop.
Het basisinkomen wordt ingevoerd. Moeten we dit nog uitleggen?
En in het kielzog van die revolutionaire gebeurtenis ziet het kabinet ook het licht in andere politieke ongelijkheidskwesties: de zorg wordt genationaliseerd, en zorgtaken, mensen die máken en integer onderwijs aan de volgende generaties worden weer beloond, in plaats van de exorbitante beloningen binnen beroepen die niets toevoegen en sectoren die enkel waarde vernietigen.
De loonkloof wordt gedicht. De loonkloof wordt gedicht! De loonkloof wordt gedicht! De loonkloof…
Nou ja, wij dromen nog maar even voort. En wensen onszelf en jullie allen veel hoop, rechtvaardigheidsgevoel en maatschappelijk initiatief toe in het komende jaar. We zullen het nodig hebben.