MEN'S RIGHTS ACTIVISTS: WAAR KOMEN ZE VANDAAN?

The Fappening, GamerGate, de nep-Twitteraccounts waarmee online feministische activisten in diskrediet werden gebracht: het zijn slechts enkele van de affaires die de afgelopen jaren in de publiciteit kwamen. Erachter schuilt een groepering die zich Men’s Rights Activists noemt, jonge, blanke, boze mannen die zich verenigen op de anonieme messageboards van Reddit, 4Chan en 8Chan. Ze leken er ineens te zijn, maar kwamen niet uit het niets. LOVER verdiept zich vandaag in hun herkomst.

In juni vorig jaar was de eerste openlijke bijeenkomst van de mannenrechtenbeweging, in het Hilton hotel van Detroit. Er kwam ook een groot aantal anti-MRA-demonstranten opdagen, omdat nog geen twee weken eerder een seksueel gefrustreerde 22-jarige man een bloedbad had aangericht in Santa Barbara, Californië. De dader, Elliot Rodger, liet een 137 pagina’s manifesto achter dat droop van dezelfde verbitterde misogynie die te vinden is op de forums van de MRA’s. De spanning liep zo hoog op bij die bijeenkomst dat organisatoren genoopt waren om van locatie te veranderen. Eregast op de bijeenkomst was Warren Farrell, die door velen wordt gezien als de vader van de men’s rights movement. Farrell is een ex-feminist die ooit zelfs bejubeld werd door Gloria Steinem.

Mariah Blake van Mother Jones schreef een uitgebreid profiel van de man die ooit de hoop leek van het mannelijke feminisme en nu aan de wortel staat van de felste antifeministische beweging van deze tijd. ‘Mad Men: Inside the Men's Rights Movement—and the Army of Misogynists and Trolls It Spawned’ staat vandaag dan ook centraal bij LOVER, omdat het zo’n verontrustend én verbluffend inkijkje biedt in de geschiedenis van de MRA’s. Immers: know thy enemy. Farrells feministische oorsprong gaat terug op zijn jeugd en vooral op zijn moeder: een huisvrouw die haar universitaire beurs opgaf om te trouwen. De jonge Warren was getuige van haar terugkerende depressies, die hij omschreef als ‘Als ze niet werkte kreeg ze een depressie, als ze werkte verdween de depressie weer.’ Ze stierf jong, op haar 48^ste, na een val doordat haar medicijnen haar duizelig maakten. Farrell was nog steeds kapot van dat verlies toen hij in de jaren 60 naar New York verhuisde om te studeren en daar kennismaakte met de prille vrouwenbeweging.

Tien jaar lang was Farrell de lieveling van de vrouwenbeweging, tot in de jaren 70 de normatieve familieverhoudingen op scherp werden gezet en de tendens ontstond om bij een scheiding de kinderen automatisch toe te wijzen aan de primaire verzorger: in praktijk altijd de vrouw. Farrell begon te twijfelen of de feministen van zijn generatie misschien niet meer belang aan macht hechtten dan aan gelijkheid. Zijn definitieve omslag kwam met zijn eigen scheiding. Farrell, die getrouwd was met een leidinggevende bij IBM, vroeg zijn vrouw met wie ze zou trouwen als ze niet met hem getrouwd zou zijn en trok zijn conclusies toen ze antwoordde dat dat dan een andere IBM-manager zou zijn. In de jaren 80 bekeerde hij zich tot het antifeminisme en publiceerde daar verschillende boeken over, waaronder Why Men Are the Way They Are – waarna Gloria Steinem en acteur Alan Alda, zijn oude vrienden, hem in de ban deden – en The Myth of Male Power: Why Men Are the Disposable Seks in 1992, dat de bijbel werd voor de prille Men’s Rights Movement. Aan Blake van Mother Jones vertelt hij dat de huidige tactieken van zijn volgelingen hem weliswaar zorgen baren, maar dat alle bewegingen niet alleen extreme facties hebben, maar die ook nodig hebben. Blakes profiel van Farrell en het monster dat hij creëerde, is een long-read, maar ook een verhelderende, inzichtelijke en noodzakelijke analyse van misschien wel de gevaarlijkste antifeministische beweging van deze tijd.

‘For some, the "manosphere" offers a place to air real grievances about issues such as bias in family courts or sexual abuse suffered by men. But it also has spawned a network of activists and sites that take Farrell's ideology in a disturbing direction. Men's rights forums on sites like 4chan and Reddit are awash in misogyny and anti-feminist vitriol. Participants argue that false allegations of rape and domestic abuse are rampant, or that shelters for battered women are a financial scam. Others rail against women for being independent or sexually promiscuous. These ideas have given rise to aggressive tactics and rhetoric. The National Coalition for Men—whose board of advisers includes Farrell—has fought to cut off state funding for domestic-violence programs if men aren't included. A Voice for Men's founder, Paul Elam, who is a friend and protégé of Farrell's, has justified violence against women and written that some of them "walk through life with the equivalent of a I'M A STUPID, CONNIVING BITCH—PLEASE RAPE ME neon sign glowing above their empty little narcissistic heads." Other activists have published names of women they consider enemies and have praised online stalkers, such as the "Gamergate" mobs who bombard feminist critics with rape and death threats.’ – Mariah Blake