MODERNE FEMINISTES IN NEDERLAND

In Nederland parttimeland lijkt het woord ‘feminisme’ failliet, zo stelt de 25-jarige columniste Hadjar Benmiloud in haar opiniestuk voor Tone. Nederlandse huisvrouwen voelen zich door feministen aangevallen, werkende vrouwen verdienen hier nog altijd 18% minder dan hun mannelijke collega’s en een derde van de schoolgaande meisjes verwacht later niet haar eigen boterham te kunnen verdienen, maar daarvoor afhankelijk te worden van partner of overheid. Bovendien is het woord feminisme hier al zo lang ze zich kan herinneren beladen met zoveel stigma’s dat positief gebruik ervan altijd gepaard gaat met de verontschuldigende uitleg ‘maar ik haat mannen echt niet, hoor.’ Dat vindt ze best gek omdat ‘feminisme’ in feite niet meer betekent dan het streven naar gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Net als LOVER onlangs constateert ook Benmiloud dat de tendens in Amerika en Groot-Brittannië precies de tegenovergestelde richting opgaat; dáár wordt het begrip onder invloed van ‘funny feminists’ als Caitlin Moran van het stof ontdaan en weer helemaal hip gemaakt. Een voorbeeld dat Nederland zou moeten volgen, aldus Benmiloud, simpelweg omdat het feminisme nog altijd nodig is. Gelukkig constateert ze dat er onder haar eigen generatiegenoten wel degelijk nieuw feministisch elan begint te ontstaan. Benmilouds bevlogen pleidooi voor een modern Nederlands feminisme, ‘Dood van de Powervrouw’, staat vandaag centraal in LOVER’s Uitgelicht.   

‘Zoals in de geschiedenis altijd is gebleken, zal de echte waardering en definitie van deze beweging pas achteraf kunnen plaatsvinden. Misschien zal het woord feminisme zelfs plaatsmaken voor een alternatief. Toch durven mijn generatiegenoten zich in tegenstelling tot onze moeders steeds vaker feminist te noemen. We zijn jong, groeiden op met Britney Spears en de Spice Girls, scheren onze oksels en hebben zelfspot. Ook pretenderen we niet te weten of eisen hoe “het allemaal moet.” Maar we verbazen ons wel over alle achterhaalde en ingesleten biassen om ons heen en in de sociale- en massamedia waar we dagelijks mee worden overspoeld, en willen erover van gedachten wisselen buiten de beperkende grenzen van het achterhaalde emancipatiedebat zoals dat nu wordt gevoerd.’ – Hadjar Benmiloud