Oh Oh Cherso

Als je de afgelopen weken een beetje op de actualiteiten hebt gelet kan je er eigenlijk niet omheen: Oh Oh Cherso. Een programma van RTL waarin acht ‘Hagenezen’ een geheel door de omroep gefinancieerde vakantie beleven in het welbekende feestoord Chersonissos op Kreta. De deelnemers leggen zelf uit wat het verschil is tussen ‘Hagenezen’ en ‘Hagenaren’, de wat beschaafdere inwoners van Den Haag, en hun gedrag laat geen twijfel bestaan tot welke groep zij behoren. Tony (bijnaam Sterretje), Vincent (Sniper), Roos (Prinsesje), Elize (geen bijnaam), Robert (Joker), Bibi (Kabouter), Joey (Matsoe Matsoe) en Samantha (Barbie) hebben op Chersonissos maar één doel voor ogen: ‘scoren’, en liefst zoveel mogelijk. Barbie verkondigt al in de eerste aflevering dat het eerste is wat zij op Kreta gaat doen: “Neukennnnnn!”

Deze week keek ik Oh Oh Cherso terug op internet, met gemengde gevoelens. Ten eerste ben ik echt een sucker voor reality-shows; het maakt niet uit wáár het over gaat, zet me neer voor de tv en ik ben om. Oh Oh Cherso verschilt in dit opzicht niet van andere reality-shows waar ik aan verslaafd ben (geweest): er is drama, er zijn schandalen, het roept plaatsvervangende schaamte op, ik hou ervan. Zoals ik eerder al verslingerd raakte aan de MTV-serie Jersey Shore wacht ik nu vol spanning op de volgende aflevering.

Mijn tweede gedachte is echter van geheel andere orde. Vanuit mijn feministisch perspectief heb ik zo mijn twijfels over de genderrelaties in het programma. Met name de Haagse mannen schilderen vrouwen af op de aloude manier: vrouwen zijn speeltjes, poppen, wezens die er puur en alleen zijn voor fysiek vermaak. Zoals Joker het treffend beschrijft: “Mijn ideale vrouw…? Grote tieten, lekker strak lijfie, laagie make-up erop: heerlijk.” Over het innerlijk van zijn eventuele levenspartner wordt met geen woord gerept. De andere mannen lijken er niet anders over te denken.

Aan de andere kant lijken ookde vrouwen op Chersonissos geen ander doel te hebben dan wat Barbie in de eerste aflevering beschrijft. Net als de mannen zitten zij achter hun prooi aan met seksuele bevrediging als de climax van een avondje stappen. Er is wat te zeggen voor hun vrije houding tegenover hun seksualiteit: de vrijgevochten vrouwen mogen doen wat zij willen, en maken graag gebruik van die optie.

Toch bestaat er tussen deze mannen en vrouwen een wezenlijk verschil: waar de mannen hun persoonlijkheid in de strijd gooien voor het veroveren van een ‘chickie’, moeten de vrouwen het vooral van hun seksualiteit hebben. Proberen zij een man te versieren door een goed gesprek met hem aan te gaan, dan is de man in kwestie al gauw onderweg naar een volgende, makkelijkere prooi. De enige manier voor een vrouw om een man te versieren lijkt dirty dancing te zijn, of ‘daggeren’ zoals de Hagenezen zelf het noemen.

De vraag dringt zich op: hebben de genderrelaties in zo’n populair programma invloed op de massa mensen die ernaar kijkt? Gaat het puur en alleen om voyeurisme, aapjes kijken of nemen kijkers, al dan niet bewust, een voorbeeld aan het gedrag van de deelnemers? En nemen zij daarbij de geportretteerde genderrelaties aan als natuurlijk? Wanneer ik een vriend van me vertel hoe deze vragen mij bezighouden, merkt hij droogjes op: “Misschien moet je je niet zo druk maken en het gewoon maar zien als hersenloos vermaak.”