Pink stinks!

Huh? Wie denkt bij ‘pink’ niet meteen aan ‘all things GLBT’? Roze zaterdag, roze ouders, Pinq Radio, LinkinPink, Pink Triangle, Pink Panthers en ga zo maar door. Auch die rosa Welt ist bunt. Maar ‘pink stinks’?? Zit daar niet een raar luchtje aan?

Eén blik op de website en ik was gerustgesteld: het is niet iets homofobisch. Dat men zich waarschijnlijk totaal niet bewust is geweest van andere associaties met ‘pink’ stemt wel tot nadenken, maar die gedachten zet ik graag opzij nu ik weet op welke kleur roze PinkStinks zich richt.

PinkStinks is een campagne die zich keert tegen de roze cultuur die de eerste jaren van vele meisjeslevens doordringt. Prinsessenjurkjes, elfenvleugeltjes, kaptafeltjes, spiegeltjes en kammetjes, bal, fiets, bokshandschoenen: alles is roze. PinkStinks wil laten zien dat die hele roze wereld waarin kleine meisjes ondergedompeld worden niet zo onschuldig is als hij lijkt. Tegelijk met hun roze speeltjes krijgen meisjes de eerste kiemen van latere obsessies met lichaamsbeeld en looks aangereikt. Hun gevoel van eigenwaarde wordt al op heel jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan de beauty-industrie.

PinkStinks wil de discussie hierover op gang brengen en steun verwerven om uiteindelijk de wereld van marketing en media ervan te overtuigen dat het van het allergrootste belang is dit roze tij te keren en meisjes andere, positievere en veelzijdiger rolmodellen te bieden. Op hun website geven de initiatiefnemers daartoe zelf een aanzet. Onder het kopje ‘sport’ zou ik er graag een paar toevoegen (Martina Navrátilová, Michelle Aboro, Caster Semenya), maar het begin is er.

Natuurlijk doet deze campagne mij terugdenken aan de jeugd van mijn eigen dochters. Wij waren steevast van plan om hun tere kinderzieltjes niet met roze plastic te beschadigen. Ruwe zijde, beukenhout, gebeitst met plantensappen en glanzend gewreven met bijenwas, echte klei om te boetseren, krijtjes van bijenwas in natuurlijke kleuren. Dat alles hebben wij hen aangeboden, omdat wij daarin geloofden. Maar wij wilden ook graag een open oog hebben voor wat zij zelf zouden kiezen uit wat de wereld in huis heeft. En zo kwam de roze rotzooi toch ons huis binnen. Barbie met haar picknick mobiel was de eerste en zij sleepte een hele sliert van suikerzoete prinsessen- en elfenglamour achter zich aan.

Vuurtje stoken kunnen ze intussen als de beste en minstens één van de twee klimt wel eens in een boom. De ander draagt een LOVER t-shirt naar school. Maar een hamer voelt niet goed in hun handen, ondanks herhaalde pogingen van onze kant om hen wat handigheid in en om huis bij te brengen. Als het aan henzelf ligt, dan leren zij liever hoe met een naaimachine om te gaan. En toen de leeftijd voor make-up en mode kwam, was onze nuchterheid op dat vlak niet aan hen besteed. Eens houdt de invloed die je als ouder denkt te hebben op.

In een oude LOVER las ik een artikel dat eindigde met de stelling dat gender een koffer met verkleedkleren is, waar iedere generatie opnieuw in rommelt om hun wereld kleur en structuur te geven. Een mooie gedachte, maar niet helemaal waar: de vrijheid is in werkelijkheid aanzienlijk minder groot. Soms lijkt het of er twee aparte koffers met kleren zijn, een roze en een blauwe. Om dat op de schop te gooien is er - gelukkig - PinkStinks.