Show me your Riffs

De muziek van een Riot Grrrl die huismoeder werd

Begin jaren negentig werd Corin Tucker bekend als één van de oprichters van de Riot Grrrl beweging, een feministische muziekscene uit de VS. Met luide stem verkondigde ze dat ze genoeg had van seksisme in de populaire cultuur en dat moederschap een slovend bestaan betekent. De verrassing was groot toen Tucker enkele jaren geleden verkondigde dat ze voortaan stay-at-home-mom zou worden. Maar ook thuis kun je rocken. '1,000 years’, Tucker's solo debuut, is 's ochtends tijdens de crèchetijden van haar kinderen opgenomen.

Tegenover de tweede feministische golf, die in de jaren negentig al een vanzelfsprekendheid was geworden, waren Corin Tucker en de Riot Grrrl beweging spannend en vernieuwend. Zij stonden voor girl-powered kunst die de benodigde podia en geluidstechnici eisten (of zelf leverden) die vrouwen en queers een prettige werkomgeving bieden. Corin Tucker werd aanvankelijk bekend met de band Heavens to Betsy, dat volgens de Amerikaanse muziekcriticus Greil Marcus klonk alsof 'they hadn't quite gotten their instruments out of their boxes before playing them' *1. Maar Marcus was zoals veel anderen óok geïntrigeerd door de kracht die de band, en met name Tucker's stem uitstraalde. Ze zong over het sloven in de horeca in Waitress Hell, over een abortus die fout gaat in Baby's Gone, en over de privileges van witte leerlingen op een middelbare school in Axemen. Ook de band Sleater-Kinney, die ze in 1994 samen met Carrie Brownstein begon, richtte zich op feministische onderwerpen. In Call the Doctor zingen Tucker en Brownstein verontwaardigd 'call the doctor/ because she can talk'. Over een online video van een vrouw die een ongeluk krijgt zingen ze 'you looped her death on the internet/ and a woman's life got cheaper that day'. Toen ze een paar keer te vaak tijdens shows seksistische opmerkingen als 'show me your tits' hadden gehoord, maakten ze een shirt met de tekst Show me your Riffs. Naarmate Riot Grrrl populairder werd, en het idee van girl power met de Spice Girls zelfs een commercieel succes werd, was Sleater-Kinney teleurgesteld: 'they took our ideas to their marketing stars/ now I'm spending all my days at girlpower.com/ trying to buy back a little piece of me' zingt Tucker in #1 Must Have.

Tucker's muziek heeft mij het zetje gegeven om feminist te worden en dat niet uncool van mezelf te vinden. Ik zal niet de enige zijn geweest die in 2006 bij het uit elkaar gaan van Sleater-Kinney raar opkeek dat Tucker huisvrouw wilde worden. De stoerste punkrocker die I wanna be Your Joey Ramone zong (Joey Ramone was de zanger van de wereldberoemde punkband The Ramones), wilde in de eerste plaats moeder van haar kinderen worden. Maar waarom zouden we meer verwachten van de vrouwelijke feministische artiest en zijn we minder teleurgesteld als de mannelijke artiest een huismannen bestaan gaat leiden? Dat heeft er mee te maken dat de optie om huisvrouw te worden altijd de gangbare was. Hoe bevrijdend het ook in een persoonlijk ambitieus leven kan zijn om huisvrouw te willen worden, op dit moment in de geschiedenis van het feminisme roept het meteen de vraag op of de ooit zo stoere feminist niet is afgezakt naar ouderwets gedrag als ze thuis op de kinderen gaat passen.

Maar professioneel gezien heeft Tucker de afgelopen jaren niet stilgezeten. De gelukkige huisvrouw was nog weleens te horen in een duet met Eddie Vedder van Pearl Jam. En dan is er nu een nieuwe plaat, opgenomen in de paar uren per dag dat haar kinderen op de crèche waren. Tucker's nieuwe bandleden Seth Lorinczi en Sara Lund konden zich in het weinig rock 'n roll-achtige repetitieschema vinden omdat ook zij jonge kinderen in hun zorg hadden.

The Corin Tucker Band is met meer gepolijste stemmen en acoustische instrumenten toegankelijker dan het dreigende Heavens To Betsy of het springerige Sleater-Kinney. Vaak klinkt Tucker's stem warm en geduldig, waardoor ze iets van het gevaar dat haar zo opwindend maakte, verliest. Toch vormen de rustig geplaatste noten op de nieuwe plaat een ontroerende bijdrage aan de feministische muziekgeschiedenis. In 'Half a World Away' bezingt ze weliswaar het missen van haar geliefde die een dappere journalist is terwijl zij thuisblijft, het is wel zó gebracht, met spannende ritmes en rockende gitaren dat het nog steeds 'in your face' emoties zijn. In Doubt wordt Tucker's stem weer ouderwets slordig en luid, maar is het nummer óók aanstekelijk.

1,000 Years is een basic rockplaat met een minder schreeuwerige politieke boodschap dan Riot Grrrl ooit bracht, maar een rolmodel en inspiratie voor vrouwelijke muzikanten blijft Corin Tucker. In het openingsnummer zingt ze:

With each song I get closer
With each note I return
The deepest silence stole my song
And fed my fears
But now a fever driven thaw
Is running through and breaking laws
And I'm alive after a thousand years

Het enig mogelijke commentaar: show me your riffs.

*1) Greil Marcus, The Shape of Things to Come, Prophecy and the American Voice, London: Faber and Faber Limited, 2006, 188

1,000 Years
The Corin Tucker Band
Kill Rock Stars, 2010 

1,000 Years komt op 5 oktober uit bij Kill Rockstars