Stemmen in stijl

Een satirische blik op de garderobe van mannelijke politici

Beeld door Hannah Vonk

Beste mede-strijders voor gendergelijkheid, 

Hopelijk rennen jullie straks naar de stembus, want vandaag zijn de landelijke verkiezingen! Dat betekent natuurlijk dat de kledingkeuzes van vrouwelijke politici al een tijdje diepgaand geanalyseerd worden, waarbij het lijkt alsof dit direct verband houdt met hun geschiktheid voor het ambt. Dit is een schril contrast met de tolerantie voor de kledingkeuzes van de mannelijke lijsttrekkers, die opvallend hoger lijken te zijn. En dat terwijl sommige mannelijke lijsttrekkers weg lijken te komen met modeblunders die je laten afvragen of hun garderobe een verlengstuk is van hun politieke beleid. Vandaag lijkt mij dan ook de perfecte dag om ons te richten op de modeflaters van enkele van 's lands meest vooraanstaande politieke heren. 

Laten we beginnen met de beruchte ‘Meneer Nonchalant’, de belichaming van een ogenschijnlijk zorgeloze politicus die net iets te graag wil laten zien dat hij niet gebonden is aan de rigide normen van de macht. Zijn keuze om de bovenste knoopjes van zijn lichtblauwe overhemd open te laten en vooral geen jasje te dragen, lijkt bijna een stille revolutie te prediken: ‘Ik volg de regels niet, ik schrijf ze.’ Terwijl hij zijn 'ik-ben-net-zoals-iedereen-maar-toch-ook-weer-niet-look' voltooit met een hele 'normale' spijkerbroek — of een amberkleurige trui als hij het wat bonter wil maken — is het spel compleet. Ook de mouwen kun je het beste opstropen; niets zegt 'hard aan het werk' zoals opgerolde mouwen. Het is bijna alsof hij wil schreeuwen: ‘Kijk naar mij, ik ben het toonbeeld van zelfverzekerdheid en authenticiteit, maar toch ben ik net als jullie.'

Terwijl ‘Meneer Nonchalant’ zijn imago verder polijst met zijn ogenschijnlijk alledaagse kledingkeuzes, lijkt hij te vergeten dat zijn zogenaamde ‘gewone’ stijl net zo gecureerd is als de meest uitbundige catwalkshow. Zijn bewuste keuze voor een simpele outfit onder al deze façade van 'gewoonheid' versterkt alleen maar de illusie dat hij echt een van ons is. Toch lijkt ‘Meneer Nonchalant’ precies te weten welke snaar hij moet raken om de harten van de kiezers te winnen - of dat denkt hij tenminste.

Recentelijk hebben we ook nog een andere opvallende keuze gespot onder de politieke elite. Het lijkt erop dat sommige politici zijn begonnen met het omarmen van het 'kinderkunst-chic'. Neem het ‘Circus-Congreslid’ in het vertrouwde blauwe pak, zijn stropdas bungelend als een verloren knutselwerk van een kleuterschool. Het is moeilijk om niet te denken dat hij zijn politieke carrière heeft ingeruild voor een doldwaze bijbaan als amateur-clown. Misschien hoopt hij op een stem in ruil voor een glimlach, maar het lijkt er eerder op dat hij enkel geschater veroorzaakt onder zijn collega's.

Laten we het eens hebben over die eindeloze regenboog van stropdassen die het politieke speelveld doorkruisen. Terwijl sommigen kiezen voor het betrouwbare blauw, lijken anderen te denken dat ze de harten van het volk kunnen winnen met een schreeuwerig geel, een onheilspellend oranje of zelfs een snijdend lichtblauw. Alsof het dragen van een zonnegele das de economie zal verlichten, of een feloranje das de internationale diplomatie zal verzachten. Alsof het dragen van een bepaalde kleur das de sleutel is tot het openen van de harten van de kiezers. Misschien is het tijd dat we allemaal onze eigen knutselprojecten uit de kast halen en meedoen aan deze doldwaze stropdasrevolutie. Wie weet, misschien is er een politieke carrière voor ons weggelegd tussen de lijm en glitter.

En dan heb je daar nog de  'Retro Politicus' - een man die vastberaden lijkt om een modeverklaring af te leggen die doet denken aan vervlogen tijden. Zijn trouwe metgezel - de verloren gewaande das met een patroon dat alleen nog te vinden is op antieke behangsels - lijkt rechtstreeks uit een vergeten tijdcapsule te komen, terwijl zijn kapsel met die mysterieuze voorste lok een ode lijkt te zijn aan de ongetemde glorie van een verloren tijdperk van onhandelbare haarmode. Men kan alleen maar speculeren of zijn haarlak - die waarschijnlijk de geur van museumstof heeft aangenomen - hem houvast biedt in een wereld die zijn eigen stijlvolle gang gaat.

Zijn koppige vasthoudendheid aan een verouderde stijl doet haast komisch aan. Alsof hij hoopt dat zijn politieke tegenstanders zullen struikelen over zijn retro-imago, terwijl de wereld allang verder is gegaan zonder hem. 

Zijn nostalgische kledingkeuzes lijken niet alleen een eerbetoon aan een vervlogen tijdperk, maar ook een verwarrende poging om de politieke scène te betreden met een campagne die oproept om 'terug naar de goede oude tijd' te gaan. Men zou kunnen speculeren dat zijn haarlok fungeert als een subtiele weerspiegeling van zijn politieke strategie - een poging om de scherpe randjes van de realiteit te bedekken met een nostalgische sluier die alleen maar bijdraagt aan de 'verwardheid' in zijn politieke boodschappen. 

Met een satirische knipoog! 

Steun LOVER!
LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.

Meer LOVER? Volg ons op Twitter, Instagram, LinkedIn en Facebook.