VERHALEN VAN DE DORPSSLET

Het fenomeen sletvrees heeft in elk geval de tongen los gemaakt (no pun intended). De Volkskrant wijdde er dit weekend zelfs een complete special aan: de slettenspecial, met columns van onder anderen Renske de Greef, Jeroen Pauw en Beertje van Beers. Stuk voor stuk bijdragen aan een discussie die dringend nodig is. Toch koos Lover ervoor om vandaag een ander artikel uit te lichten. Want hoe fraai het Nederlandse equivalent van het Engelse slut shaming ook gevonden is, het woord sletvrees impliceert ook een zekere passiviteit; alsof we bij een slet angstig wegduiken, ‘kijk uit, daar komt de slet, haar seksualiteit is gevaarlijk en besmettelijk’. Terwijl het vaak andersom is, wie een slet genoemd wordt moet eerder voor haar omgeving vrezen. Sletvrees is bovendien een opgelegd mechanisme; een patriarchale strategie om vrouwelijke seksualiteit aan mannelijke controle te onderwerpen, waardoor het vaak des te schrijnender is dat zoveel vrouwen zelf ook helpen dat in stand te houden: omdat ze de vrijgevochtener exemplaren binnen hun gelederen als bedreigend ervaren. Voor Vrij Nederland schreef Robert van de Griend enige jaren geleden een aangrijpende reportage over dorpssletten – die nu vanzelfsprekend weer helemaal actueel is. Van de Griend meende dat het meisje in zijn dorp dat die reputatie had onaangedaan bleef onder de moddercampagne die altijd samengaat met sletvrees, maar niets bleek minder waar. En ook de andere vrouwen wiens verhalen hij verzamelde bleken diepe littekens of zelfs soms grote schade te hebben opgelopen. Dus omdat discussie tot bewustwording leidt, en reportages als die van Van de Griend de empathie kunnen vergroten, staat zijn ‘De slet van het dorp’ vandaag centraal in Lover’s Uitgelicht.

‘In haar boek Fast Girls. Teenage Tribes and the Myth of the Slut uit 2002 onderzoekt publiciste Emily White vooral de kracht van de roddel bij slutbashing. Tal van de ruim honderd voormalige 'sletten' die ze voor haar boek sprak, vertelden haar hoe ze in no time via het roddelcircuit hun reputatie hadden verworven. Stonden ze op dag één alleen nog maar op een feestje op het toilet met iemand te zoenen, ging op dag twee al het verhaal dat ze in datzelfde toilet met verschillende jongens seks zouden hebben gehad, en werden ze op dag drie opeens door de halve school voor Blow Job Queen uitgemaakt. White constateert in haar boek ook dat diverse meisjes exact dezelfde roddels ten deel vielen - die overigens nooit op enige waarheid berustten. Klassieker in het genre: 'Ze heeft het hele footballteam afgewerkt' - waarbij het footballteam evengoed het zwemteam of een motorbende kon zijn.’ – Robert van de Griend.

Wie de bijdrage van Jeroen Pauw aan de Volkskrant Slettenspecial wil lezen kan hier terecht.

Wie de bijdrage van Renske de Greef aan de Volkskrant Slettenspecial wil lezen kan hier terecht