Waarom krijgen de Syrische Koerden geen officiële vluchtelingenstatus?

Zo. Een kop die meteen de kern is van onze post vandaag: onze reactie op het verdronken Syrisch-Koerdische jongetje Aylan Kurdi, wiens foto nu de wereld rondgaat als symbool voor de bootvluchtelingentragedie in de Middellandse Zee. Vandaag stak het verhaal de kop op dat Aylans vader slechts één enige motief had voor de vlucht naar Canada: hij had gehoord dat hij daar gratis gebitsimplantanten kon krijgen. Of het waar is of niet, wij vinden het (schadelijke) randinformatie, want de enige écht relevante vragen heeft nog geen enkel Nederlands medium gesteld.

Wat in elk geval zeker is, is dat het gezin Kurdi in Turkije niet de juiste visa kon krijgen om naar Canada te kunnen. Canada bevestigt dat er niet eens een aanvraag is gedaan. Zeker is ook dat het gezin Kurdi die visa in Turkije niet kreeg, omdat ze geen officiële vluchtelingenstatus hadden. Let wel, we hebben het hier over Syrische Koerden, geen bevolkingsgroep die in het verscheurde Syrië in meer gevaar verkeert dan zij. Verantwoordelijk voor de toekenning van de RSD-status is de UNHCR. 'Hoe kan het dat een Koerdisch gezin met twee kleine kinderen uit Damascus en vervolgens Kobani die status niet kreeg?' We citeren hier journaliste Natasha Gerson die de eerste was die die vraag in ons netwerk stelde en vervolgens zelf op onderzoek uitging.

De resultaten: ‘De UNHCR heeft in Turkije nog maar 279.000 vluchtelingenstatussen uitgereikt en voor zover traceerbaar sinds juli 2015 niet één meer. Zonder officiële status laat Turkije vluchtelingen niet uitreizen, accepteren luchtvaartmaatschappijen geen ticketsales en komen mensen als het gezin Kurdi Canada niet binnen.’ Maar als Syrische Koerden al geen RSD-status krijgen, wie in de naam der menselijkheid dan wel? 

Die vraag leidt tot meer vragen. Wie zorgen ervoor dat Turkije mensen zonder verblijfsstatus voor andere landen tegenhoudt? En waarom kunnen ze die status niet in Turkije proberen te krijgen? De UNHCR heeft een budget van 5 miljard per jaar en kan de mensensmokkelaars hun misdaadbrood ontnemen, stelt Natasha verder. ‘Maar ze hebben een backlog - ze updaten zelfs hun informatie over aantallen vluchtelingen niet eens meer. Allemaal dankzij de EU en US.’

En dan hebben we het nog niet eens over de kant van deze tragedie die bij de LOVER-thematiek hoort. Want de meeste slachtoffers van dit ontmenselijkte asielbeleid vallen onder vrouwen, kinderen en minderheden. Sterke jonge mannen die onderweg in moskeeën kunnen schuilen hebben een grotere overlevingskans, omdat ze jong en sterk zijn en toegang hebben tot zulke schuilplaatsen. In het Gesundes Volksempfinden wordt juist dát ze dan vervolgens kwalijk genomen en wordt het als bewijs gezien dat ze geen echte vluchtelingen zijn, maar ‘gelukszoekers’. ‘Als hij écht een vluchteling was, had hij zijn kinderen nooit achtergelaten!’

Maar feitelijk is de oorzaak van die grote sterfte onder vrouwen en kinderen dit asielbeleid, dat juist de kwetsbaarste, meest voor hulp in aanmerking komende groeperingen het hardste treft. Want laten we vooral niet vergeten dat Aylan Kurdi niet het eerste slachtoffer was, dat zijn foto niet de eerste foto was, en dat het beeld van zijn tragische dood over meer gaat dan het gezin Kurdi. Dat er cruciale vragen bij dat beeld horen. We zijn nog geen enkel Nederlands medium tegengekomen dat deze vragen tot nu toe heeft gesteld, terwijl de journalistiek er volgens ons juist mee zou moeten beginnen! En daarom stellen wij ze.

Met dank aan Natasha Gerson.