Wanneer mannen mogen huilen

Matt McGorry kennen we hier in Nederland vooral van mijn rol als cipier John Bennett in Orange is the New Black en zijn hoofdrol in de NET5-serie How to get away with murder. McGorry is ook een openlijke feminist, die zich verbond aan de Facebookcampagne Free the Nipple. Dit is de allereerste keer in de LOVER-geschiedenis dat we een Cosmopolitan-artikel uitlichten, maar deze is dan ook door Matt McGorry zelf geschreven, een persoonlijk verslag van hoe bevrijdend zijn coming-out als feminist voor hem was.

McGorry trof het met zijn ouders, die hem nooit vertelden dat hij als jongen niet mocht huilen. Die hem bijbrachten dat kwetsbaarheid tonen moediger is dan een stoïcijnse façade ophouden, wat in de mannelijke cultuur zo hoog gewaardeerd wordt. In tegenstelling tot veel van zijn seksegenoten leerde hij dat het beter was om zijn onzekerheden, angsten en leed met zijn omgeving te delen, dan ze opgekropt te houden in een kist van stoerheid. Daar prijst hij zich gelukkig mee, in het besef dat de opvatting dat mannen geen kwetsbaarheid mogen tonen enorm schadelijk is. De strijd tegen die opvatting is ‘de keerzijde van het feminisme en van gendergelijkheid die zowel mannen als vrouwen ten goede komt,’ zo stelt hij. Maar omdat zijn ouders hun lessen nooit feministisch noemden – ze legden de nadruk vooral op de vraag hoe je een beter en meer betrokken mens wordt – kwam het niet in hem op om zichzelf een feminist te noemen. Tot de speech van Emma Watson voor de VN.

McGorry was altijd voorzichtig, zo vertelt hij, uit angst om gevoelens te kwetsen of mensen ongemakkelijk te maken. Dat werd versterkt toen zijn bekendheid toenam. In het publieke oog van de immer aanwezige online media is het nu eenmaal gemakkelijker om neutraal te blijven bij politieke of maatschappelijke kwesties. Maar toen kwam Watsons speech, die tranen van verliefde herkenning in zijn ogen bracht. ‘Dat moment waarop je je realiseert dat je iemand hebt ontmoet die je dwingt tot een groei die je niet voor mogelijk hield. Je grenzen worden verlegd en je kijk op de wereld kantelt.’ Hij besefte dat zijn weerstand om zich uit te spreken tegen sociaal onrecht niet te handhaven was. Al beangstigde het vooruitzicht hem ook – welke tegenstand zou hij ondervinden van fans, haters, mensen uit de entertainmentindustrie? – als je ogen eenmaal voor zulk onrecht opengaan, kun je ze niet meer sluiten. En dan is daar niét naar handelen geen optie meer. McGorry’s verslag van zijn openbaring is zowel ontroerend en inspirerend in zijn openhartigheid en daarom staat ‘How Becoming a Feminist Felt Like Falling In Love’ vandaag centraal bij LOVER.

‘Much like finding someone to love, you can't really know what to look for in a social cause until it crosses your path. You can use all the words that you want to describe what you're looking for, but at the end of the day, when you find the right one at the right point in your life, you'll know. But you have to be open to the possibility in the first place. And now that I've had my own awakening of sorts, it's turned out to be a more incredible path than I could have imagined.’ – Matt McGorry