LOVER sprak afgelopen week met Rosemarie Buikema, professor Kunst, Cultuur en Diversiteit en voorzitster van het Graduate Gender Programme aan de Universiteit Utrecht, over haar nieuwe functie als galerijhoudster. LOVER was namelijk erg nieuwsgierig naar de activistische en feministische beweegredenen van Rosemarie Buikema om een kunstgalerie in het hartje van Amsterdam over te nemen. In het interview dat volgt, worden we geconfronteerd met de problematische staat waarin de Nederlandse kunsten zich momenteel bevinden, en met de intenties van Rosemarie om deze situatie te veranderen.

Het is al vaker gezegd: de radio is overgenomen door Youtube. De meeste jongeren halen hier nieuwe muziek vandaan. Maar wie op Youtube speurt, komt ook veel fan-filmpjes tegen. Beelden aan elkaar geplakt en ondersteund door een liedje - het lijkt een niet erg creatief produkt van een puberale obsessie. Het is nu eenmaal makkelijk om tegenwoordig je eigen Youtube filmpje te maken Dat dit soort knip-en-plak werk ook kan worden gebruikt om feministische kritiek te uiten, dat is minder bekend. Het heet vidding, het is online overal te vinden en Connie Veugen legt uit over het hoe en wat in deel 2 over internet en feminisme!

Ze zijn er overal online: onsympathieke reaguurders die hun gedachtegoed als ongewenste graffiti achterlaten op online fora. Ze zijn vaak anoniem, maar identificeren zich vaak als man. Wat moet je ermee? In ons eerste deel over feminisme en de online wereld, laat Heike Vis haar licht schijnen op deze trolls en dan met name in de wereld van (online)gaming.

Manifestra – het zevende album van de Amerikaanse indieartieste Erin McKeown – geeft niet alleen McKeowns muzikaal talent goed weer, maar vertelt ons ook iets meer over haar passie voor politiek.

In haar vorige artikel dook Jennifer van Werkhoven voor ons in de geschiedenis en schetste een historisch beeld van de islamitische figuur Zayyida Zaynab. Nu schrijft ze over deze tijd en hoe Zaynab dient als rolmodel voor sjiitische moslima's in Damascus en Beiroet.

Toni Morrison (1931) ontving in 1993 de Nobelprijs voor literatuur. De Amerikaanse schrijfster is daarnaast bekend van de romans Sula en Beminde. Haar boeken worden geschaard onder de ‘grote Amerikaanse klassiekers’ en omschreven als episch. Morrison geeft in haar werk een stem aan Afro-Amerikaanse

Damascus, zomer 2012. In de warme moskee verdringen vrouwen in zwarte chadors elkaar om de graftombe van Sayyida Zaynab aan te raken. Jennifer van Werkhoven aanschouwt het tafereel en weet niet wat ze meemaakt. Ze is direct gefascineerd, want wie is Zaynab eigenlijk en hoe komt het dit figuur zoveel emoties los maakt bij de vrouwen? Jennifer schrijft daar haar scriptie over en maakt nu ook LOVER-lezers bekend met Sayyida Zaynab.

De release van Theatre is Evil, het derde soloalbum van Amanda Palmer – beter gekend als de voormalige zangeres, pianiste en enfant terrible van de brechtiaanse punkband The Dresden Dolls – ging gepaard met heel wat controverse. Theatre is Evil is niet alleen Palmers eerste zelf uitgegevenstudioalbum, maar de plaat kwam ook volledig tot stand aan de hand van contributies van fans op Kickstarter. Palmer haalde zo het gigantische bedrag van meer dan een miljoen dollar op waarmee ze aan de muziekindustrie het teken gaf dat artiesten best zonder platenmaatschappijen kunnen.

In een eerlijke documentaire die het effect toont van 10 jaar mediapolitiek op de economische en ecologische werkelijkheid en de waarden en normen van het land rijst de vraag of het voor jongeren de moeite waard is te blijven en hun land te ondersteunen. Citaat van de makers: "Je moet je concentreren op de mooie dingen, anders word je echt gek."

Heerlijk. Een nieuw boek van J.K. Rowling. Ik ben een liefhebber van Harry Potter en als Een goede raad (The Casual Vacancy) in februari wordt aangekondigd begint de voorpret. De reacties van de pers op het verschijnen van haar eerste boek voor volwassenen zijn divers. Toch is er gemakkelijk een gemene

De lezers van Lover die bekend zijn met het academische feministische landschap weten dat theoretische trends daar elkaar meestal vrij snel opvolgen: terwijl we in de jaren ’90 tijdens de ‘Linguistic Turn’ nog werden geconfronteerd met het allesoverheersende genderperformatieve gedachtegoed van Judith Butler, lijkt deze wending nu plaats te maken voor iets nieuws. De zogenaamde ‘Material Turn’, of de ‘new materialism’ trend – waarbij ‘new’ verrassend genoeg niet de noviteit van deze trend in de verf zet, maar eerder verwijst naar het affirmeren en herwerken van voorgaande filosofische tradities – is populairder dan ooit. Hoewel dit gedachtegoed nu centraal staat in zowat alle academische domeinen, zoals wijsbegeerte, feministische theorie en wetenschapsstudies, blijkt dit nieuw-materialistische gedachtegoed – net door z’n veelzijdigheid – toch moeilijk te omschrijven.

Michael Haneke, bekend van Das Weisse Band (2009) en Caché (2005), verkent  met zijn laatste film Amour een ondervertegenwoordigd genre: wat als je oud, zwak en hulpbehoevend bent en nog steeds van elkaar houdt?