In de wereld van muziekcritici heeft men het vaak over de derde album-regel: de derde langspeler blijkt namelijk allesbepalend te zijn voor de verdere muzikale ontwikkeling van een artiest of band. Het kan grofweg twee kanten uitgaan: of het eerdere succes wordt geprolongeerd en de artiest groeit uit tot een gevestigde naam, of het komt gewoon nooit meer goed. De Britse singer-songwriter Natasha Khan –bij het publiek beter gekend als Bat for Lashes– staat momenteel ook voor zo’n tweesprong nu haar derde album The Haunted Man verschenen is.

Gold Dust, de dertiende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter en pianiste Tori Amos wordt door Amos zelf omschreven als een “bloemrijke lezing” van haar carrière als roodharige pianospelende furie en feministische provocateur. Naar aanleiding van het 20-jarige bestaan van haar

Een wereld valt uiteen (Things Fall Apart) (1958), het literaire debuut van de Nigeriaan Chinua Achebe wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Een van de onbekendere vervolgen die Achebe op deze roman schreef is Pijl van God. Het boek beschrijft wat de Britse kolonisatie in een kleine Nigeriaanse

Pop Art is ongetwijfeld een van de bekendste kunststromingen, maar in Museum het Valkhof in Nijmegen geen aandacht voor de eeuwige soepblikken van Warhol of strips van Lichtenstein. Deze tentoonstelling is gewijd aan de Europese tak van de Pop Art en laat met het werk van ruim vijftig kunstenaars zien

Literaire thrillers van meer dan vierhonderd pagina’s of erotische trilogiën gaan  als zoete broodjes over de toonbank – Manon Uphoff komt met een roman van krap 120 pagina’s aanzetten met korte alinea’s en heel veel wit op de blazijden, De ochtend valt. De afgelopen jaren verschenen er wel meer novelles van Uphoff – een vorm die haar goed ligt.

Brits feministe Laurie Penny (25) schreef met Meat Market: Female Flesh under Capitalism een helder betoog over het nieuwe en oude  feminisme. Daarbij gebruikt ze de complexe genderverhoudingen van transseksuelen om de omgang met vrouwelijkheid aan te kaarten. Het gaat haar niet alleen om gender opnieuw ter discussie te stellen - ze eist weerstand van vrouwen.

In Little Black Spiders wachten tien jonge meisjes op de zolder van een katholiek ziekenhuis ongestoord en ongezien hun bevalling af. Een idylle met een donker randje, die in beeld en geluid effectief tot leven wordt gewekt, maar die al snel verzandt in een al te uitleggerig scenario.

Modejournaliste Diana Vreeland prikkelde met haar avant-gardistische smaak, haar directheid en perfectionisme haar tijdsgenoten zowel ten goede als ten kwade. Al na de eerste minuten van Diana Vreeland: The Eye has to travel is het voor de kijker duidelijk dat de modejournaliste geen gemakkelijke dame moet zijn geweest. Lisa Immordino Vreeland, de schoonkleindochter, wil met haar debut de persoon achter het image Diana Vreeland tonen. De documentaire toont het leven van een vrijgevochten vrouw, die geen feministe wilde zijn.

Indie-veteraan Juliana Hatfield brengt voor de tweede keer een album uit die is gemaakt met inkomsten van pledgemusic.com.  Door pledgemusic.com is Hatfield in staat om muziek te maken binnen haar eigen tijd met haar eigen ideeën. Dit keer konden fans geld doneren voor een cover-album - een verzameling van persoonlijke favorieten van Hatfield – en 10% van de opbrengst werd gedoneerd aan een goed doel. Wekelijks werden de ‘pledgers’ op de hoogte gehouden van haar vorderingen. Maar levert zoiets ook een goede plaat op?

Het Canadese wonderkind Xavier Dolan pakt het in zijn derde film opnieuw groots en meeslepend aan. De stilering is adembenemend, maar helpt niet mee om het drama invoelbaar te maken.

Laat je niet door haar achternaam verwarren: Anna Von Hauswolff is een Zweedse muzikante. Deze zomer bracht ze haar tweede plaat uit, Ceremony. Von Hauswolff’s muziek bestond eerder uit elektronische partijen – keyboards, synthesizers en drummachines – waarmee ze perfect paste in het rijtje onder doem gebukte zangeressen zoals Zola Jesus. De muziek van de Zweedse muzikante was en is wel een stuk romantischer en sensueler dan de vrieskou van Jesus. Voor deze tweede plaat werden keyboards en synthesizers verruild voor kerkorgels. Een stap terug in de tijd qua instrumentkeuze, maar het levert een prachtige plaat op.

In 1995 bracht de Amerikaanse zangeres Chan Marshall (1972) haar eerste plaat uit: Dear Sir. Haar muziek klonk ongeoefend en rauw: valse gitaren met een hese stem. De donkere muziek brak af en toe open door ontspannen samenzang. Alsof de zangeres opgelucht ademhaalde dat er na ellende tenminste nog