Deze week komt er een nieuwe film uit over de beroemde actrice Marilyn Monroe (1926-1962). Haar verhaal is bekender dan haar films zijn – sterker nog, er zijn nogal wat Monroe-liefhebbers die zelfs nog nooit haar films hebben gezien. Dat is jammer, want Monroe was zeker een groot komisch talent (Some like it Hot, 1959), maar ze kon ook zwaarder rollen goed aan (The Misfits, 1961). Toch heeft het verhaal over de medicijnverslaving, de schoonheid en de verhouding met president Kennedy de overhand gekregen. Films en tv series als Norma Jean and Marilyn (1996) of Blonde (2001) Marilyn Monroe als sekssybool, Marilyn Monroe als getormenteerde ziel. Zou My Week with Marilyn daar nou echt iets aan toevoegen?

Het is een raar meisje, Marina. Haar geheel eigen kijk op de wereld kan ze maar met twee mensen delen: met haar beste vriendin Bella en met haar vader, die haar eigenlijk ziet als zijn beste vriend. Omdat haar vader terminaal ziek is, en haar moeder al jaren dood, nadert het moment dat Marina zelfstandig de wereld tegemoet gaat treden. Maar hoe doe je dat? Met haar vader, een zachtaardig soort misantroop, kijkt ze het liefste naar natuurfilms van David Attenborough ('Sir Attenberg'), waaruit ze vervolgens allerlei diergeluiden nabootsen. Het is duidelijk dat ze van huis uit aanzienlijk minder goed is voorbereid op contact met soortgenoten. Vooral haar seksuele ontwikkeling lijkt er een beetje bij ingeschoten.

De Birmese activiste Aung San Suu Kyi (1945) kreeg in 1991 de Nobelprijs voor de vrede. Als leidster van een democratische beweging heeft ze decennialang een land geïnspireerd, internationaal werd ze een icoon voor democratie. En nu heeft actiefilmregisseur Luc Besson een film over haar gemaakt

Het is natuurlijk een jongeren programma: KRO’s Uit de Kast. Gepresenteerd door Arie Boomsma –die man waarmee alle vrouwen en homo’s willen weglopen en de rest van de bevolking graag een biertje mee wil drinken – krijgen we wekelijks een coming out te zien van een jonge lesbienne of homo. Het eerste seizoen werd ik wekelijks zó geïrriteerd door Boomsma’s lach, de akoestische, instrumentale gitaarmuziek op de achtergrond en de goede bedoelingen die als kwijl van het tv-scherm afdropen, dat ik er geen blog aan wilde wijden. Nu het programma zijn tweede seizoen ingaat, doe ik toch maar een poging.

In begin van 2012 komen er vanuit het niets twee albums uit van zangeressen die nagenoeg onbekend zijn hier: Kathleen Edwards en Laura Gibson. Beide zangeressen komen uit Noord-Amerika en verwerken allebei een soort traditionele Amerikaanse muziek in hun werk. Bij Edwards neigt dat meer richting country en blues, terwijl Gibson Americana en folk invloeden niet schuwt. Het zijn muzieksoorten die niet echt een grote markt kennen in Europa, maar dat zal deze mensen misschien niet veel uitmaken. Allebei hebben ze over een tijdsbestek van vijf jaar minstens vijf albums uitgebracht. Het gaat goed met hen.

Terwijl de wereld geteisterd wordt door een onbekend virus, beleven een kok en een epidemioloog een hevige gepassioneerde verliefdheid. Laten we wel wezen, dat klinkt als een draak van een film. In Hollywood zou dit plot zeker geleid hebben tot een helikopterevacuaties boven Manhattan en een race tegen de klok om de aarde te redden. De (bijzonder aantrekkelijke) epidemioloog heeft als enige door wat er werkelijk aan de hand is, maar voordat de autoriteiten hem geloven is het bijna te laat.

Angels in America, het is inmiddels de derde keer dat ik het stuk zie in de uitvoering van Toneelgroep Amsterdam. Net als de miniserie, ook drie keer gekeken op dvd. Toch komt het weer even hard aan als was het de eerste keer. Weinig toneelstukken zijn zo genadeloos als deze vijf uur durende theatermarathon. Op

Sharogs lievelingzus Maryam wilt gaan trouwen, dus trekken Sharog en zijn gezin vanuit Nederland naar het ouderlijk huis in Fardis, Iran. Maryam heeft altijd voor haar familie daar gezorgd, dus is dit voor iedereen een grote verandering.

De langverwachte nieuwe film van Roman Polanski is er. Na zijn aanhouding in een misbruikzaak was het even stil rondom de wereldberoemde regisseur. Zijn comeback is het absolute tegendeel van rust. In Carnage kleedt Polanski de karakters van zijn personages stukje bij beetje uit. Totdat je als kijker de laatste rest van sympathie voor ze laat varen. 

In 2008 debuteerde Charlotte Roche met Vochtige streken (2008, Arbeiderspers), een roman vol taboes over hygiëne en seks. Haar nieuwe boek Schootgebed (2011, Arbeiderspers) is een gevoeligere roman, maar even omstreden. De meeste recensenten zijn te spreken over de literaire kwaliteit, maar Roche

Het is even schrikken, maar ik blijk steeds meer in het kamp van Jan-Peter Balkenende te staan. Ik lijk langzamerhand conservatief te worden en hoor mezelf regelmatig pleiten voor beschaving en het behoud van normen en waarden. Die begrippen vul ik tamelijk breed en los in; het draait bij mij vooral

Afgelopen vrijdag verdedigde Josje Weusten in de Aula van de Universiteit van Maastricht haar proefschrift De idylle voorbij. Verbeelding van moederschap in Nederlandse literatuur, 1980 tot 2010. In haar proefschrift slaat Weusten een brug tussen Nederlandse literatuur door vrouwelijke auteurs en de Nederlandse maatschappij. Zo heeft zij zich niet enkel gebogen over het werk van Renate Dorrestein, Vonne van der Meer, Saskia Noort en Maya Rasker, ook heeft zij geanalyseerd hoe het moederschap in onder andere vrouwentijdschriften, reclames voor babyproducten en opvoedkundige boeken wordt neergezet.