Afgelopen vrijdag verdedigde Josje Weusten in de Aula van de Universiteit van Maastricht haar proefschrift De idylle voorbij. Verbeelding van moederschap in Nederlandse literatuur, 1980 tot 2010. In haar proefschrift slaat Weusten een brug tussen Nederlandse literatuur door vrouwelijke auteurs en de Nederlandse maatschappij. Zo heeft zij zich niet enkel gebogen over het werk van Renate Dorrestein, Vonne van der Meer, Saskia Noort en Maya Rasker, ook heeft zij geanalyseerd hoe het moederschap in onder andere vrouwentijdschriften, reclames voor babyproducten en opvoedkundige boeken wordt neergezet.

Een paar dagen voor de première van de documentaire Ouwehoeren – Meet the Fokkens ontmoet ik documentairemakers Rob Schröder en Gabrielle Provaas in het huis van Schröder aan de Oude Nieuwstraat in Amsterdam. Eigenlijk is het te danken aan dat huis, waar Schröder een aantal jaar geleden ging wonen, dat deze film er gekomen is. In dit smalle straatje staan vooral Nederlandse dames achter het raam, die zich niet meer thuis voelden in het bekendere deel van de rosse buurt met de dwingende exploitanten, hordes dronken Engelse toeristen en overdadig neonlicht.

De Poolse Ewa gaat als au-pair aan de slag bij Peter en Ilse, die een zoontje hebben genaamd Stijn en in verwachting zijn van een tweede kind. Alhoewel Ewa goed is in haar werk, is er iets vreemds met haar aan de hand. Het is voor Peter en Ilse bijna onmogelijk om echt contact te hebben met Ewa, ze lijkt nauwelijks te luisteren naar wat er wordt gezegd. Naarmate de film vordert blijkt dat Ewa's starre houding wordt veroorzaakt door een groot geheim, dat ze niet met haar omgeving durft te delen.

Door onze T-shirtcampagne en de rubriek ‘This is what a feminist looks like’ weten we nu wel hoe een feminist (m/v) er uitziet, maar hoe ziet een feministisch blad er uit? En moet je eigenlijk vrouw of feminist zijn om dat vorm te geven? Het tijdschrift LOVER kent een rijke vormgevingsgeschiedenis. Die is tastbaar aanwezig als een prachtige schat – 37 jaargangen LOVER – in het archief van Aletta, instituut voor vrouwengeschiedenis. Janiek Kistemaker gaat op zoek naar de verhalen erachter.

September 2008. Jonge honden Peter Sullivan, een voormalig ingenieur (Zacchary Quinto), en zijn collega Seth Bregman (Penn Badgley) zijn pas bij de afdeling  Risicomanagement van een prestigieuze verzekeringsbank komen werken. Ze worden geconfronteerd met een ontslagronde van 80% van de werknemers. Peter krijgt van de vertrekkende Eric Dale (Stanley Tucci) een risico-analyse van hun afdeling, die bij nadere uitwerking een zeker failliet van de onderneming voorspelt. De crux ligt bij het best verkochte produkt van het bedrijf: een pakket waarin hypotheken vervat zijn, die  gevaarlijk snel in waarde kunnen kelderen. Juist in dit product heeft het bedrijf het meeste geïnvesteerd. Een financiële catastrophe staat voor de deur. De analyse is nog niet geverifieerd, maar Peters melding ervan veroorzaakt een kettingreactie. De bazen worden er in oplopende hiërarchie bijgehaald. Binnen 24 uur moet er beslist worden: heft de bank zichzelf op totaal onethische wijze op of gaat ze met de rest van Wall Street ten onder?

'Als je leest gaat het in je hoofd' zegt jeugdwerker Rick tegen de jongen die hij aanmoedigt te studeren. 'Nu zit je met vragen, maar als je boeken leest vind je antwoorden.' De jongens in de film Mocros zijn meer geïnteresseerd in trucjes hoe je drugs zo in een wijde broek kunt stoppen dat de politie het niet voelt bij het fouilleren.

Dit jaar won Jennifer Egan (1962) de prestigieuze Pulitzer Prize voor haar roman Bezoek van de knokploeg. Het juryrapport beschrijft het boek als: “ an inventive investigation of growing up and growing old in the digital age, displaying a big-hearted curiosity about cultural change at warp speed.” 

Rijk, beroemd en chronisch verveeld: Hollywood-acteur Johnny Marco is een typisch Coppola personage. We zien hem rondjes scheuren in zijn muscle-car, vermaakt worden door een paaldansende tweeling en terwijl hij in slaap valt als hij de zoveelste gewillige vrouw bevredigt. Het enige dat Johnny kan bekoren is de aanblik van zijn 11-jarige dochter Cleo. Zij maakt hem wakker, letterlijk en figuurlijk. Wanneer de moeder van Cleo besluit tijd voor zichzelf nodig te hebben, moet Johnny zijn rol als vader zien te combineren met zijn rol als filmster.

Deze zomer gonsde het van de berichten: Björk was de eerste muzikant die met iPad applicaties muziek had gemaakt. De liedjes verschenen op een dergelijke applicatie en alle hippe techno-tijdschriften schreven erover. Björk gaat de muziekindustire op zijn kop zetten! Achteraf had Björk zelf aangegeven dat dát nou ook niet echt de bedoeling was. Ze wilde gewoon wat nieuws proberen en dat was gelukt. Toen ze de nieuwe nummers live ging spelen, kwam ze erachter dat ze toch wat méér nodig hadden voor een LP-release. Ze dook terug de studio in en Biophilia kwam daardoor pas vorige week uit. Tsja, wat moet, dát moet.

Not Not Fun is een platenlabel die al geruime tijd waanzinnige muziek uitbrengt – wie fan is van space-disco, muziek uit jaren ’70 horror en science-fiction films, minimalistische electro en a-tonale experimenten zal zich hier thuisvoelen. Eerder dit jaar kwam het album The Outside Room uit van Weyes Blood. Zes nummers die rechtstreeks lijken te zijn opgenomen tijdens een bijeenkomst van heksen op een grafveld met overgroeide stenen. Pyschedelische muziek met griezelige randjes uit het zonnige Californië.

Gelukkig, het wordt weer winter! De wind giert om het huis, de kaarsen zijn aan. En kunnen we het nieuwe album van Zola Jesus en het debuut van Austra in passende entourage tot ons nemen. Want beide dames maken geen vrolijke zomerdeuntjes. Donkere klanken, onheilspellende stemmen. Unheimisch. Maar wat is er mis met koude rillingen over je ruggengraat zo nu en dan?Jesus is inmiddels bij haar derde album aanbeland. Haar vorige album Stridulum II was een meeslepend werk, intens en overdonderend. Conatus is cleaner en kaler van opzet. De zang van Jesus is wat afstandelijker, met een dreiging die zich pas later van je meester maakt. De productie is beter en het maakt dit album zeker toegankelijker. Alleen wel ten koste van de dramatische expressie - de emotie is veel minder aanwezig.

In 1996 verhuisde de Canadese zangeres Leslie Feist zonder stem van Calgary naar Toronto. Daar bezocht ze een dokter die de beschadiging aan haar stembanden kon behandelen, en ze mocht er bij haar vader wonen. Ze leerde zich in de kelder van zijn appartement gitaar spelen, maar ze kwam nauwelijks het huis uit. Via een telefoontje van haar moeder uit Calgary ontdekte ze dat de muzikant Noah Mintz, die ze al eens eerder had ontmoet, om de hoek woonde en dat hij naar haar op zoek was. Hij had Feist ooit horen zingen en sindsdien wilde hij haar in zijn band.Met dit contact kon Feist zich al gauw als onderdeel van de actieve muziekscene van Toronto beschouwen. Ze werd zelfs lid van de band die de muziekscene van Canada was: Broken Social Scene. Deze band bestond uit een verzameling muzikanten die in wisselende formaties shows gaven, of het nou iemands huiskamer was of een concertzaal. Ze waren op precies het goede moment, de vroege jaren nul, een antwoord op de muziekindustrie van beheersende platenlabels en iTunes die muziek begon op te kopen. Met hun ongeplande shows en eclectische muziek ontglipten ze iedereen die probeerde de muziekwereld een vastomlijnd karakter te geven.