Het is alweer even geleden dat Amanda ‘Fucking’ Palmer, het gezicht van Brechtiaans punk cabaret duo The Dresden Dolls haar eerste soloalbum uitbracht.

De Amerikaanse Juliana Hatfield is in Europa nooit echt doorgebroken. In haar eigen land ging het begin jaren ’90  de goede kant op met haar carriére, maar door een depressie waardoor ze haar tournee afzegde en de veranderde muziekindustrie raakte ze haar platencontract kwijt. Na een aantal platen besloot Hatfield om voor zichzelf te beginnen en richtte in 2002 haar eigen label Ye Olde Records op. Het staat allemaal beschreven in haar boek When I Grow Up (Wiley, 2008). Haar muziek is er eigenlijk alleen maar beter op geworden. There’s Always Another Girl (2011), tot stand gekomen met hulp van donaties via Pledge,  is haar nieuwe album die einde deze maand zal uitkomen.

Meedogenloos. Prachtig. Typisch Von Trier. Dat waren toch de eerste woorden in mijn hoofd na het zien van Lars Von Trier’s Melancholia (2011), die volgende week in de bioscoop verschijnt. Zoals veel van zijn films zit ook Melancholia in elkaar als een toneelstuk met haar kale opzet, sterke dialogen en prachtig acteerwerk. Je zou zou soms bijna vergeten dat de wereld in deze film letterlijk vergaat.Von Trier laat er geen twijfel over bestaan in het eerste kwartier. Na een lange introductie van op elkaar volgende apocalyptische beelden krijgen we het beeld te zien van de aarde opgaat in een enorme ster. Er blijft niets, maar dan ook niets over van de wereld. De film valt vervolgens in twee delen uiteen. Eerst zijn we getuige van de trouwdag van Justine (Kirsten Dunst). Justine is zojuist getrouwd en arriveert samen met haar man op het door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) georganiseerde feest. Al snel wordt duidelijk dat Justine helemaal niet tevreden is met haar leven. Bovendien is er een nieuwe ster aan de hemel die haar – en anderen - onrustig maakt. En als het geen ster is dan is er nog altijd haar moeder (Charlotte Rampling) die schreeuwt vanuit haar badkuip ‘Leave me alone! I don’t want your traditions’. Om later haar enige huwelijksadvies aan haar dochter te geven: ‘Get out!’.

In de film 'Just a Beginning' volgen filmmakers Pierre Barougier en Jean-Pierre Pozzi twee jaar lang een Franse kleuterklas die wekelijks filosofieles krijgt. Tijdens deze les worden allerlei onderwerpen besproken zoals liefde en vriendschap, de dood en angst, maar ook of je geld moet geven aan zwervers

Deze week is de Nederlandse vertaling van James Mylet’s debutroman Lex uitgekomen. De roman handelt over een vaak aangehaalde periode in menigpuberjongensleven: de tijd vlak voor het verlaten van de middelbare school. Traditioneel gezien is dit een periode waarin het leven van een jongen wordt beschreven als het begin naar volwassenheid: emotioneel, fysiek en seksueel. Maar of Mylet daarmee echt overtuigt in Lex is maar de vraag.

Eindelijk is de DVD versie van Kiss of the Spider Woman (1985) nu ook uitgebracht in Nederland. Deze enorme indie-hit, gebaseerd op het gelijknamige boek van Manuel Puig uit 1976, verdient het om weer eens bekeken te worden. Het verhaal gaat over twee gevangen die een cel met elkaar delen in een Zuid-Amerikaans land. Molina zit zijn tijd uit omdat hij ontucht heeft gepleegd met minderjarige jongens en de journalist Valentin wordt verdacht van verzet tegen de regering. Molina vertelt telkens een film na en wekt daarmee de ergenis op van Valentin, die vindt dat de politieke realiteit ernstiger is dan het navertellen van een film. Molina volhardt echter in zijn dramatische uitvoering van de film en langzamerhand ontstaat er een hechte vriendschap tussen de twee mannen, die zelfs uitmondt in een intiem samenzijn.

Monique de Leeuw staat al lang op mijn interview wish list. Tekenaar, fotograaf en vooral bedreven in het combineren van technieken. Steeds weer komt ze daarmee tot portretten waarin de blik van het onderwerp de hoofdrol speelt. De vrouwen en kinderen die ze neerzet laten zich kenmerken door een gemeenschappelijke kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid die vaak pas op het tweede gezicht binnenkomt. ‘Op dat grensgebied wil ik werken. Dat je denkt “goh, leuk” en dan “is dit eigenlijk wel leuk?” ‘

The Light of the Sun is niet het vierde deel van Words and Sounds, de ondertitel die haar vorige drie cd’s hadden. Stilistisch wijkt deze cd ook af van de andere drie, maar is nog steeds herkenbaar Jill Scott. Het is alleen allemaal een stapje verder.

Een oudere vrouw met stevige kaaklijn heeft kinderlijk lief haar arm om een andere vrouw geslagen. Een zwaar opgemaakte travestiet lacht naar een 50+ cowboy met een pijp in zijn mond. Een jongen hurkt met een camera naast een wat oudere man, vermoedelijk zijn vader, die een groot wit badpak draagt.

Can I Come By? is het debuut album van de Nederlandse Lea Kliphuis. Voor ze haar album opnam, vertrok ze in 2009 voor zes weken naar de Verenigde Statenen bezocht New Orleans, Nashville, Memphis en New York. Hier speelde ze in kroegen en bars, dé manier om de muzikale sfeer van deze steden op te snuiven. Op die manier kon ze zich blootstellen aan dezelfde invloeden als haar grote voorbeelden Johnny Cash en Bruce Springsteen. Dit zijn verrassende voorbeelden voor een vrouwelijke singer-songwriter.

Begin jaren ’90 werd de Amerikaanse filmregisseur Gregg Araki gelanceerd als de maker van New Queer Cinema. Centraal in zijn films staan vaak jonge mensen die nog niet helemaal weten wat ze willen en wat ze zijn – of juist weer heel erg wél – en door het verhaal heen lopen als een stel opgefokte wolven. Films van Araki zijn vaak kleurrijk op het fluorescerende af met daar doorheen flink wat shoegazer muziek. Heteroseksualiteit bestaat praktisch niet in zijn films, alles wat zich daarbuiten begeeft wel. Het is jammer dat deze week zijn meest recente film Kaboom (2010) uit de bioscoop is verdwenen, maar gelukkig weet elke filmfanaat wel een andere manier om aan Araki’s films te komen en bovendien komt Kaboom binnenkort ook op DVD uit. Tijd voor een kleine Araki-handleiding voor beginners!

Begin juni dit jaar vindt in De Balie het eerste TranScreen Filmfestival plaats. TranScreen presenteert zich nadrukkelijk als voortzetting van het Nederlandse Transgender Filmfestival, dat in het eerste decennium van de 21ste eeuw tweejaarlijks werd georganiseerd door Kam Wai Kui. LOVER sprak met Jiro Ghianni, een van de organisatoren van TranScreen, over visie, dilemma’s en toekomst van transgender cinema.