Het IHLIA-plein in de Amsterdamse Openbare Bibliotheek barstte bijkans uit haar voegen, toen daar op zondag 14 november 2010 de bundel Langoureus Verlangen werd gepresenteerd. Als er gevels en daken rondom hadden gestaan, waren ook die met vrouwen volgepakt geweest. Maar er stonden alleen wat boekenkasten en daar klommen wij niet op, daarvoor was onze liefde voor boeken te groot. Dicht opeengedrongen, reikhalzend en op onze tenen, zaten en stonden wij daar om vooral niets te missen. Want het ging over Anna Blaman, en over het belang van de zichtbaarheid van vrouwenliefde in de literatuur.

De nekharen van menig feministe gaan er van overeind staan: de portrettering van vrouwen in hip hop en r&b. De schaars geklede dames die door de videoclip huppelen, lijken niet het verlichte boegbeeld van de volgende generatie sterke vrouwen. Des te opvallender is het om dan te moeten constateren

De tijd dat de strip een wereld van, voor én door mannen was, is definitief voorbij. De nieuwe rol van vrouwen in de graphic novel hebben het genre ‘salonfähig’ gemaakt. Boekhandels wereldwijd pronken met de hit Persepolis van de Iraans-Franse Marjane Satrapi in hun etalages. Ook in Nederland staat jong talent te trappelen in de coulissen. Klaar om het literaire toneel te veroveren.

Het IFFR staat weer voor de deur! Vanaf komende woensdag staat geheel Rotterdam in het teken van film. Dit jaar zal LOVER je via het blog regelmatig op de hoogte houden over het festival en de films, dus hou de site in de gaten voor korte recensies, indrukken en nieuwe tips!

Zes jaar lang, tussen 2003 en 2009, fotografeerde Van Gemert meisjesachtige jongens en jongensachtige meisjes tijdens hun ontwikkeling van kind tot puber. Het resultaat: uiterlijkheden die eens níet snel te plaatsen, laat staan te beoordelen zijn.

In het keurige Vlaanderen weet Murielle Scherre keer op keer stof te doen opwaaien met haar lingerie, boeken en uitspraken. Zo ook met haar pornografisch getinte film Je fais du porno et j’aime ça die dit jaar uitkwam. En dit alles om de vrijheid van vrouwen te vergroten om hun eigen seksualiteit en identiteit, los van het heersende vrouwbeeld, vorm te geven.

Ik game. En ik ben een vrouw. Twee zaken die in de ogen van veel mensen niet samengaan. Toch speelt met mij 42 procent van de Nederlandse vrouwen van 13 jaar en ouder regelmatig (minimaal een kwartier per dag gemiddeld) een computerspelletje. En daarvan is maar liefst 44 procent ouder dan 50 jaar, zo blijkt uit het Nationaal Gaming Onderzoek 2008 van TNS Nipo. Dergelijke cijfers ondergraven het standaardbeeld van de depressieve, sociaal gestoorde, puberende gamer van het mannelijk geslacht wel even flink. ‘Het populairst zijn games/spelletjes op game websites, de zogenaamde game portals’, zo onthult het onderzoek verder. ‘Maar liefst een op de drie Nederlandse vrouwen speelt hier games. (…) Van alle vrouwen die spelen doet driekwart (75%) dat gemiddeld een kwartier tot een uur per dag.’

Wie staat er ooit bij stil dat alle rommel en bloed die mensen achterlaten als ze (door geweld) overlijden ook weer moet worden opgeruimd?

Dertig jaar na verschijning van het Lesbisch Prachtboek is er nu dan de Lesbo-encyclopedie. Anders van opzet, maar met vrijwel hetzelfde doel: schrijven over het lesbische bestaan geeft uitdrukking aan dat bestaan, bevestigt, viert en schept het, maakt het zichtbaar. Zwart op wit op roze. De prachtig uitgegeven en rijk geïllustreerde encyclopedie dient niet alleen als naslagwerk voor wie maar geïnteresseerd is in lesbische feiten en verhalen. Het moet ook herkenning bieden voor de doelgroep zelf en lesbische vrouwen een hart onder de riem steken. Zij worden zelfs opgeroepen hun geaardheid actief uit te dragen om de lesbische zichtbaarheid te vergroten en paden te banen voor de lesbo’s die er (nog) niet voor kunnen, willen of durven uitkomen.

Ruim twee op de drie karakters in kindertelevisieprogramma’s zijn jongens. En dat ene meisje dat daarnaast over het scherm huppelt, is vaak extreem dun en zeer hulpeloos – of anders een heks. Kinderen willen dat zo, beweren producenten. Maar dat blijkt lariekoek.

De Rotterdamse Elle Bandita (Ryanne van Dorst) heeft de afgelopen jaren zowel de Nederlandse Indie muziek scene als de queerbeweging een nieuwe impuls gegeven.

Je hebt natuurlijk Sara Kroos, Brigitte Kaandorp, Lenette van Dongen, Sanne Wallis de Vries en Claudia de Breij, maar toch: vrouwen en humor, daar is iets mee.