Can I Come By? is het debuut album van de Nederlandse Lea Kliphuis. Voor ze haar album opnam, vertrok ze in 2009 voor zes weken naar de Verenigde Statenen bezocht New Orleans, Nashville, Memphis en New York. Hier speelde ze in kroegen en bars, dé manier om de muzikale sfeer van deze steden op te snuiven. Op die manier kon ze zich blootstellen aan dezelfde invloeden als haar grote voorbeelden Johnny Cash en Bruce Springsteen. Dit zijn verrassende voorbeelden voor een vrouwelijke singer-songwriter.

Begin jaren ’90 werd de Amerikaanse filmregisseur Gregg Araki gelanceerd als de maker van New Queer Cinema. Centraal in zijn films staan vaak jonge mensen die nog niet helemaal weten wat ze willen en wat ze zijn – of juist weer heel erg wél – en door het verhaal heen lopen als een stel opgefokte wolven. Films van Araki zijn vaak kleurrijk op het fluorescerende af met daar doorheen flink wat shoegazer muziek. Heteroseksualiteit bestaat praktisch niet in zijn films, alles wat zich daarbuiten begeeft wel. Het is jammer dat deze week zijn meest recente film Kaboom (2010) uit de bioscoop is verdwenen, maar gelukkig weet elke filmfanaat wel een andere manier om aan Araki’s films te komen en bovendien komt Kaboom binnenkort ook op DVD uit. Tijd voor een kleine Araki-handleiding voor beginners!

Begin juni dit jaar vindt in De Balie het eerste TranScreen Filmfestival plaats. TranScreen presenteert zich nadrukkelijk als voortzetting van het Nederlandse Transgender Filmfestival, dat in het eerste decennium van de 21ste eeuw tweejaarlijks werd georganiseerd door Kam Wai Kui. LOVER sprak met Jiro Ghianni, een van de organisatoren van TranScreen, over visie, dilemma’s en toekomst van transgender cinema.

Vrouwen hebben traditiegetrouw een zware tijd in horrorfilms en het publiek is gewend geraakt aan de talloze clichés: een naakte dame die wordt vermoord terwijl ze onder de douche staat; een jongedame wordt opengeritst nadat ze seks heeft gehad; een meisje wordt verkracht en daarna gewurgd. De dader is een man en zij functioneert als willoos slachtoffer. Hoewel hier ook uitzonderingen op bestaan – met misschien als beste voorbeeld Christie uit Clive Barker’s Hellraiser (1987) die in haar eentje de strijd aangaat met helse demonen – bevatten standaard horrorfilms nu eenmaal ook standaard beelden, die er vaak een nare seksuele moraal op nahouden. Maagden zijn goed, neukende vrouwen zijn slecht – waarbij die laatst genoemde groep dood moet.

Een vrouw met hoofddoek houdt een stuk papier vast met de tekst: 'I wish I had a penis'. In een volgend plaatje zegt ze in ondergoed: 'because then I'd fuck you'. 'Then,' concludeert ze strak in het pak: 'steal your job'.Sarah Maple (25) fotografeert en schildert zelfportretten van een identiteit die ze nog verkent. Ze is Brits, moslim en vrouw. Die combinatie levert voor Maple eindeloos materiaal om vooroordelen aan de kaak te stellen. Opvallend is haar feministische houding. 'Toen mensen me een paar jaar geleden vroegen of ik feminist was zei ik altijd keihard 'Nee!' Maar op een gegeven moment zei een vriendin: "Dat ben je wel. Als je jouw kunst maakt, dan ben je gewoon feminist".'

Model Tyra Banks, geflankeerd door Mr. Jay en Miss J. Alexander, ‘catwalk diva extraordinaire’, presenteert al zestien seizoenen lang America’s Next Top Model Het programma wordt uitgezonden in 170 landen en is ongekend populair. In verschillende landen is het format aangekocht. Er

Ook genoeg van door commercie gedreven gecomputeriseerde popmuziek, Hollywood-romantiek en literaire thrillers? Neem eens een online duik in de geschiedenis van de transgressieve cultuur. Deze heeft haar wortels in het New York van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Dat waren zwarte jaren voor de stad. New York City werd getroffen door armoede, die criminaliteit en nihilisme als respons had. Als men niet dood zou gaan door de bom, dan ging men wel dood aan AIDS of doodslag. Deze sfeer vertaalde zich in film, fotografie, muziek en performance art. Degenen die zich niet konden vinden in de burgerlijke consumptiemoraal kwamen samen in gekraakte panden.

Het festival gaat nog door tot en met zaterdag 5 februari, maar dit is wel mijn laatste dag in Rotterdam. En dus vandaag ook het laatste blog over het festival. Gisteravond zag ik When Love Comes van Chang Tso-chi (Taiwan, 2010) een film over een man, ‘dark face’ met meer dan één

  Vanmorgen vroeg stond ik weer in de rij voor filmkaartjes en ik trof niet geheel toevallig dezelfde journalist als de dag ervoor naast me. We hadden zondagochtend gesproken over Attenberg (Athina Rachel Tsangari, Griekenland, 2010, verwachte bioscooprelease: 28 april 2011). Ik vertelde hem dat

Vandaag twee films uit het nog immer drukke Rotterdam. Ik kijk stiekem een beetje uit naar morgenochtend, wanneer de dagjesmensen weer op kantoor zitten. Het is leuk dat veel mensen naar het festival komen, maar soms is een rustig plekje om je verhaal te kunnen typen ook wel heel erg fijn! Somewhere

Het eerste weekend van het filmfestival Rotterdam betekent traditiegetrouw veel volk op de been. Sommige voorstellingen zijn uitverkocht, lange rijen bij de kassa’s en bij de koffie. Maar de sfeer is eigenlijk altijd goed. Vandaag had één film zulke technische problemen met het geluid

Net als vorig jaar heeft LOVER een redacteur naar Rotterdam gestuurd om verslag te doen van het festival en vooral om voor de LOVERlog lezers de feministische en LGBTQ krenten uit de pap te halen. De komende vier dagen lees je hier over de films die ik heb gezien en wat ik ervan vond. Een aantal van