Babygirl: feministisch of vol clichés?
Foto van filmdepot
Het is niemand ontgaan dat de film Babygirl van Halina Reijn de internationale bioscopen en filmhuizen is binnengestormd. De langverwachte film van de Nederlandse filmmaker is een hit en iedereen heeft er een mening over. Lovende recensies over Nicole Kidmans acteerwerk en hoe vrouwelijk seksueel verlangen eindelijk goed wordt afgebeeld staan tegenover opiniestukken dat de film helemaal niet zo feministisch blijkt te zijn als deze zich voordoet. Maar wie heeft gelijk?
In Babygirl volgen we hoofdpersonage Romy, een CEO van een groot automatiseringsbedrijf dat ze zelf heeft opgezet. Ze is moeder van twee dochters en heeft een liefhebbende man. Alles lijkt perfect, maar Romy is seksueel gefrustreerd. Ze is nog nooit klaargekomen bij haar man en moet porno kijken om zichzelf een beetje te helpen. Maar dan komt de knappe stagiair Samuel (Harris Dickinson) haar bedrijf binnenlopen en een onderdrukt verlangen neemt de overhand.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Is deze film feministisch? Grote twijfel. Als je het alleen zou baseren op het feit dat Romy CEO van een groot automatiseringsbedrijf is, dan misschien wel, maar je ziet haar zelden écht aan het werk of een intellectueel gesprek voeren. Daarnaast komen we weinig te weten over het personage Romy. Tussen neus en lippen door vertelt ze dat ze in een cult heeft gezeten en dat ze hier EMDR-therapie voor krijgt. Als kijker neem je dan aan dat het seksuele verlangen om gedomineerd te worden hier ergens moet zijn ontstaan. Maar is het dan wel een verlangen? Of juist een soort trauma dat nog niet verwerkt is? Het is in ieder geval iets waar ze zich voor schaamt.
Dat Kidman een goede acteerprestatie levert is wel duidelijk. Een rol als die van Romy is op haar lijf geschreven naast al haar andere rollen die bijna identiek zijn aan deze. In Big Little Lies en Eyes Wide Shut is seks ook iets wat haar personages drijft. Helaas is dat ook bijna het enige wat Romy een persoonlijkheid geeft.
Want bij een zelfverzekerde vrouwelijke CEO, zo succesvol op alle vlakken, zou je denken dat ze in de slaapkamer wel voor zichzelf op zou komen. Na 19 jaar huwelijk durft ze pas tegen haar man te zeggen dat ze nooit bij hem is klaargekomen. Maar waarom? Is ze bang om zijn ego te kraken? Of is ze te onzeker zijn om voor zichzelf op te komen? Wat juist weer aangeeft dat vrouwen, ondanks hoge posities in het bedrijfsleven, in hun privéleven alsnog schikken naar wenselijk gedrag tegen hun mannelijke partner.
Vrouwen die zich laten domineren is daarentegen een genre wat al decennia wordt gebruikt, kijk bijvoorbeeld naar alle Fifty Shades delen. Maar omdat dit een oudere vrouw met een jongere man is, en er een machtsverhouding plaatsvindt waarbij de man een keer niet degene is met de succesvolle carrière, wordt de film als vooruitstrevend geprezen. Tevens wordt het woord ‘bevrijdend’ vaak in recensies genoemd omdat Romy dit soort seks graag wíl, ondanks alle schaamte die ze voelt bij deze fantasie die tot leven komt.
De film een erotische thriller noemen is dus nog altijd beter dan iets in de trant van "een feministische overwinning". Dat vrouwen houden van seks en dit kunnen hebben zonder dat daar liefde bij betrokken is, is bij deze hopelijk wel voor meer mensen duidelijk. Maar de film helemaal ontleden om op zoek te gaan naar feministische boodschappen zorgt alleen maar voor teleurstelling. Vermakelijk is de film wel en het is zeker een knappe prestatie van Halina Reijn om een verhaal als deze door te zetten in het preutse Hollywood. Ook al had het naar eigen zeggen dan nog iets meer spicy gekund.
Steun LOVER!
LOVER draait sinds de start in 1974 volledig op vrijwilligers en donaties. Wil je dat een van Nederlands oudste feministische tijdschriften blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind hier.