Bloed, Zweet en Geen Tranen in 3D en Aardekleuren

Conan the Barbarian van Marcus Nispel 2011

Jongens mogen geen jongens meer zijn, de maatschappij is overgefeminiseerd en wie het daarmee oneens is, is een watje. Het zijn zware tijden voor mannen als we de opiniestukken uit de kranten moeten geloven. De wereld van Conan the Barbarian biedt een visueel tegenwicht, maar politiek incorrect is het allemaal wel.

Eerlijk is eerlijk, Conan the Barbarian vormt nogal een uitdaging voor de gemiddelde LOVER-lezer. Geboren op het slagveld, zit Conan (Jason Momoa) vol ongecontroleerde woede. Het maakt hem een uitstekende krijger, maar ook een onvoorspelbare, radicale vrijheidsstrijder. Zijn volk wordt onderdrukt door de machtige Khalar Zym (Stephen Lang), met een masker waarmee de doden kan oproepen absolute macht kan verkrijgen. Daarvoor heeft hij nog wel ‘zuiver’ bloed nodig van een maagd. Aan zijn zijde staat zijn dochter Marique (Rose McGowan) die met haar magische gaven en haar metalen klauwen iedereen het leven zuur maakt. Conan stuit echter al eerder op de zuivere maagd, waarmee het kat-en-muis spel zich in volle glorie ontwikkelt.

Je begrijpt het al, het verhaal vormt hier niet de uitdaging. De uitvoering daarentegen is soms moeilijk weg te slikken. Het begin alléén al, waarin we de jonge Conan zien oog in oog staan met het leger van Khalar Zym. Conan’s dorp bestaat uit louter blanke, langharige mensen, terwijl de vijand een multiculturele, grommende groep hypergespierde mannen zijn en vrouwen heksen zijn. De enige die in volzinnen praat is Khalar Zym. Of de scene waarin Tamara (Rachel Nichols) – de maagd om wie het allemaal draait gespeeld – vraagt: ‘Moet je altijd moorden?’. Conan: ‘Het enige wat ik doe, is rennen, moorden en slapen. Dat is wat ik doe.’ Waarna ze elkaar aankijken en vervolgens zoenen en stevig neuken. Ook storend: wanneer Conan’s vriend slavendrijvers uitscheldt en in de ondertiteling ‘geitenneukers’ staat. Waar in het origineel  - uit 1982 één van Conan’s vrienden een vrouwelijke, onafhankelijke dief was, hebben we hier een maagd die zich moet bewijzen in een strijd zodat Conan haar kan goedkeuren als krijger. Tamara die van Conan een prop in haar mond krijgt omdat ze teveel praat. Tsja.

- fullscreen link -

Al deze stoffige representaties worden niet overtuigend genoeg neergezet voor een avondje genieten van ouderwetse mannelijkheid – daarvoor is de film te snel en teveel gericht op sensatie. En daarom kun je de porno-achtige kwaliteiten van dit soort hyperhetero-masculine beelden ook niet goed bekritiseren. Conan’s afkomst beschrijven als een wit-imperialistisch nest van superioriteit? Het zal je niet lukken. Vrouwen neergezet in louter passieve rollen? Kan niet, want zelfs voor passiviteit hebben zij een te vlakke rol in de film. Dat laatste geldt overigens voor alle karakters. De film is een simpele karikature schets van.. ja, van wat eigenlijk? Van de verbeelding van een wereld waarin het smeden van metaal een technologische superioriteit belichaamt.

En misschien is Conan the Barbarian daarom juist zo komisch in al haar aardekleuren met 3D effecten. Het is allemaal teveel, te lomp, te dom. Het is vast niet zo bedoeld, maar daarmee herinnert de film wel aan al die oude De Laurentiis producties die nu gewaardeerd worden om hun overdaad en daarmee hun onbedoelde camp. Barbarella (1986), Red Sonja (1985), Flash Gordon (1980) en natuurlijk Conan the Barbarian (1982) zijn daarom ook klassiekers geworden. Zo fout, maar daarom zo leuk. De representaties van mannen en vrouwen, gender en seksualiteit zijn nauwelijks serieus te nemen in deze film, maar vermakelijk is het wel. Laten we hopen dat Conan daarom nu goed bezocht wordt door een publiek met genoeg relativeringsvermogen zodat deze Conan verfilming niet meteen in vergetelheid vervalt en een generatie later als leuke B-film kan worden beschouwd om vervolgens een cultstatus te krijgen. Een film die met al haar opgestapelde clichés aandoet aan een onschuldige antieke tentoonstelling van patriarchaal, episch gezwets verdient dat.

Conan the Barbarian is te zien vanaf 8 september in alle grote bioscopen.