Code Blue – Pure Fascinatie

Een film van Urzula Antoniak

Je ziet water. Je ziet een spuit. Je ziet iemand sterven. Een man wordt voor het laatst wordt verzorgd. Geen filmmuziek. En terwijl je weet wat je ziet, is het afwachten hoe je deze beelden aan elkaar moet koppelen. Al snel is duidelijk dat alles draait om de verpleegster Marian (Bien de Moor) -  een eenzame verpleegster die wel eens een zieke van zijn lijden verlost.

De stilte in de film, die louter wordt onderbroken door enkele zinnen en ziekenhuisgeluiden, laat je als kijker dezelfde beklemming voelen die Marian ondergaat. Hoewel je haar dagelijks ritme leert kennen, blijft de relatie tussen de kijker en Marian even afstandelijk als haar relaties tot andere mensen. Pas wanneer je met haar getuige wordt van een verkrachting en ze wordt geobserveerd door haar buurman Konrad (Lars Eidinger), breekt iets los in haar.

De regisseuse Urzula Antoniak geeft veel aanwijzingen in deze film, maar legt weinig uit. De onduidelijkheid in de verhaallijn heeft tot resultaat dat de ontwikkeling van Marian als hoofdpersoon in het vage blijft. Het kille in haar breekt, maar dan pas wordt ook duidelijk hoe labiel ze eigenlijk is. Wanneer ze opgaat in een machtsverhouding tot Konrad, eindigt het verhaal in totale chaos.

Antoniak stuurt je evenzo onwetend de film uit als dat je erin bent gestapt. Hierdoor is het moeilijk grip de krijgen of de gelaagdheid van de film. De morele kwesties in de film – wanneer moet je eigenlijk iemand helpen? – verliezen hierdoor aan betekenis.

Antoniak laat je alleen achter met je speculaties en de vraag, of het verhaal wel al die expliciete geweld nodig heeft. Zeker omdat deze film lijkt te spelen met klassieke man-vrouw rollen.  Is geweld en dood het enige wat Marian nog raakt? Is het wat Marian tot dat heeft gemaakt wat ze nu is? Heb ik als kijker een fundamentele aanleiding gemist?

Het is een smalle grens tussen impliceren en vaagheid en Antoniak durft die op te zoeken. Het is dan ook maar de vraag waar je van houdt in een film en waar je zelf de grens trekt als kijker. Een duidelijk verhaallijn zul je hier niet vinden. Maar wel een ongelooflijk mooie film van een regisseuse die de kijker met beeld en geluid weet te bespelen.

Code Blue wordt gedistribueerd door Wild Bunch is nu te zien in bioscopen in Nederland.