De dilemma's van Liv en Hanna in The Royal Hotel
Beeld door Ilse Groot Nuelend
Kitty Green’s The Royal Hotel zit vol spanning, aangedreven door de dreiging die vrouwen vaak ervaren in door mannen gedomineerde omgevingen. Tegen de achtergrond van de Australische Outback vertelt deze psychologische thriller het verhaal van Julia Garner als Hanna en Jessica Henwick als Liv, twee Amerikaanse backpackers van wie het onbezorgde avontuur in Sydney een wending neemt.
We ontmoeten Hanna en Liv terwijl ze genieten van hun vrijheid: feestend, dansend en flirtend. Maar de illusie van zorgeloos reizen spat uiteen wanneer Liv’s creditcard wordt geweigerd en de twee genoodzaakt zijn werk te zoeken via een uitzendbureau. De enige beschikbare baan blijkt inwonende barmedewerkers in een afgelegen pub in een mijnstadje te zijn. ‘’Je moet wel tegen een beetje mannelijke aandacht kunnen,’’ waarschuwt het bureau - een understatement dat de toon zet voor wat komen gaat.
De pub is een grauwe, geïsoleerde plek, omringd door droog lang en bevolkt door dronken mijnwerkers. De komst van de twee vrouwen, die de vertrekkende Britse barvrouwen vervangen, lijkt de mannelijke klanten in een soort roedel te veranderen die ‘vers vlees’ ruikt. Wat begint als speelse gesprekken, slaat al snel om in iets dreigends en onthult de fragiele grens tussen vriendelijkheid en agressie van deze mannen.
Twee gezichten van overleven
Een van de meest indrukwekkende aspecten van The Royal Hotel is hoe krachtig de film de twee verschillende manieren van overleven van Hanna en Liv laat zien. Kitty Green schetst scherp hoe beide vrouwen, geconfronteerd met dezelfde bedreigende omgeving, totaal verschillende maar even begrijpelijke reacties hebben. Deze dualiteit maakt de film niet alleen spannend, maar ook psychologisch gelaagd en herkenbaar.
Hanna kiest voor een instinctieve, hyperwaakzame benadering. Vanuit haar verleden – opgegroeid met een vader die zwaar dronk – is ze zich bewust van de gevaren die schuilgaan achter elke glimlach of ogenschijnlijke grap van de drinkende mijnwerkers. Haar wantrouwen is een schild, een manier om haar grenzen te beschermen in een wereld waar deze continu worden overschreden. Julia Garner speelt dit met een ingetogen intensiteit die haar innerlijke strijd voelbaar maakt: de angst, het verzet, en de onmogelijkheid om echt tot rust te komen in een omgeving waar het gevaar constant op de loer ligt. Haar overlevingsstrategie is niet alleen logisch, maar ook krachtig. Ze weigert zich aan te passen aan een cultuur die vrouwen systematisch klein houdt, ook al brengt dat haar in conflict met bijna iedereen om haar heen.
Liv daarentegen gaat anders met de situatie om. Haar luchtige houding lijkt in eerste instantie naïef, bijna onvoorzichtig, maar onthult zich gaandeweg als een eigen vorm van veerkracht. In plaats van zich volledig terug te trekken, kiest ze ervoor om zich aan te passen en de realiteit te relativeren. Ze wuift grensoverschrijdend gedrag weg als “culturele eigenaardigheden” en probeert de spanningen te minimaliseren, zelfs als dat betekent dat ze zichzelf blootstelt aan risico’s. Jessica Henwick brengt dit met een subtiele, ontwapenende charme die Liv’s keuzes begrijpelijk maakt. Voor haar is overleven geen kwestie van confrontatie, maar het vinden van een manier om door te gaan zonder overweldigd te raken door paranoia.
Het briljante is dat beide reacties even valide en herkenbaar zijn. Elke vrouw die ooit in een ongemakkelijke of bedreigende situatie heeft gezeten zal iets van zichzelf herkennen in zowel Hanna als Liv. De waakzaamheid van Hanna voelt als een noodzakelijke strategie in een wereld vol gevaar, terwijl Liv’s luchtigheid een even begrijpelijke poging is om de angst niet te laten regeren. Geen van beiden is helemaal ‘juist’ of ‘onjuist’; beide benaderingen zijn manieren om te navigeren in een vijandige omgeving.
Deze tegenstelling maakt de dynamiek tussen de twee vrouwen krachtig. Hun verschillende strategieën voor overleven brengen hen regelmatig in conflict, maar onder die botsingen ligt een diep begrip van elkaars keuzes. Het is een spiegel voor hoe vrouwen vaak uiteenlopende manieren vinden om met dezelfde bedreigingen om te gaan – manieren die allemaal voortkomen uit dezelfde gedeelde ervaring. Green toont hiermee niet alleen de veelzijdigheid van vrouwelijke kracht, maar ook de immense druk die vrouwen ervaren om constant af te wegen hoe ze moeten handelen in situaties waar veiligheid nooit vanzelfsprekend is.
In die zin is The Royal Hotel niet alleen een spannende en confronterende thriller, maar ook een blik op de complexiteit van de vrouwelijke overleving. Door Hanna en Liv beiden hun eigen pad te laten volgen, zonder te oordelen of een van hen gelijk heeft, biedt Green een ode aan de veerkracht en veelzijdigheid van vrouwen in bedreigende omstandigheden.
De kracht van female rage
De laatste scène van The Royal Hotel is een opeenstapeling van alles wat de film tot een intense ervaring maakt. Wat begint als een sfeer van toenemende dreiging en machteloosheid, explodeert uiteindelijk in een krachtige manifestatie van female rage — niet als een destructieve impuls, maar als een gerechtvaardigde en bevrijdende daad van verzet. De vrouwen vernielen de bar en steken deze uiteindelijk in brand als een symbolische daad van verzet tegen de misogynie en het seksisme waar ze aan zijn blootgesteld. Regisseur Kitty Green slaagt erin om deze woede niet als irrationeel neer te zetten, zoals vaak gebeurt in traditionele thrillers, maar als een logische reactie op het voortdurende geweld en de onderdrukking die de vrouwen ervaren.
Hanna, die het morele middelpunt van de film vormt, neemt het heft in eigen handen. Haar actie is een uitbarsting van alles wat zij en Liv hebben moeten doorstaan: de micro-agressies, het seksuele misbruik en het constante gevoel van dreiging. Hier toont Green dat de woede van de hoofdpersonages niet alleen gerechtvaardigd is, maar ook een krachtig middel tot bevrijding. Het moment is beladen met symboliek; het is een feministisch statement over het recht om grenzen te stellen en het geweld dat vrouwen dagelijks wordt aangedaan niet langer te accepteren.
Tegelijkertijd wordt Liv, die eerder de rol van de optimist aannam, gedwongen de realiteit van hun situatie onder ogen te zien. Haar eerdere strategie van overleven—het bagatelliseren van bedreigingen en het zoeken naar harmonie—valt weg wanneer de dreiging niet meer te negeren is. Op dit moment verenigen de twee vrouwen zich in een gedeelde woede en solidariteit, wat de scène een ontroerende kern geeft: ze staan als een front tegenover een wereld die hen structureel probeert klein te houden.
De kracht van deze climax zit ook in de visuele en emotionele details. De rauwheid van Garner’s vertolking van Hanna, de geladen stilte na de uitbarsting, en de manier waarop de vrouwen samen vertrekken, dragen allemaal bij aan een gevoel van triomf dat zowel pijnlijk als bevrijdend is. Hier geeft Green haar publiek een zeldzaam moment van vrouwelijke kracht: geen passieve overleving, maar actieve weerstand.
Vrouwelijke solidariteit
De film is meer dan alleen een thriller – The Royal Hotel biedt commentaar op de hedendaagse gender politiek. Regisseur Kitty Green slaagt erin om een universeel gevoel van onbehagen te vangen, waarbij de film niet alleen de expliciete gevaren van de situatie blootlegt, maar ook de impliciete dreigingen die vrouwen dagelijks ervaren. Van een onschuldige blik tot een ongemakkelijke opmerking, Green toont op hoe kleine interacties kunnen escaleren tot angst en wanhoop. De psychologische spanning groeit gestaag, waarbij de vrouwen niet alleen de fysieke dreiging van hun omgeving onder ogen zien, maar ook de subtiele onderstroom van seksisme en intimidatie die hen voortdurend bedreigen.
Uiteindelijk is The Royal Hotel een reflectie op hoe angstaanjagend het is om vrouw te zijn. Het is een beschrijving van vrouwelijke vriendschap en de manier waarop deze relatie standhoudt in een wereld die vol is van toxic masculinity. Als je op zoek bent naar een film die de kracht en het belang van vrouwelijke solidariteit erkent en tegelijkertijd de schadelijke effecten van mannelijk gedrag bekritiseert, dan is The Royal Hotel precies wat je zoekt.
Steun LOVER!
LOVER draait sinds de start in 1974 volledig op vrijwilligers en donaties. Wil je dat een van Nederlands oudste feministische tijdschriften blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind hier.