Donkere poëzie meets alternative metal

Hydra door Otep

Over Hydra – het zesde en laatste studioalbum van de alternative metal band Otep – zijn de meningen verdeeld: de diehard fans hebben dit cryptische conceptalbum onmiddellijk in hun armen gesloten, maar de muziekcritici weten niet goed wat ze van Hydra en van de provocatieve en vaak bizarre tekstuele hersenspinsels van frontvrouw Otep Shamaya moeten denken.

Na een eerste, oppervlakkige luisterbeurt blijkt Hydra inderdaad een ietwat ontoegankelijke conceptplaat te zijn, waarop Shamaya op afwisselend fluisterende en schreeuwende toon de confrontatie met haar demonen aangaat. Shamaya – die naast een uitstekende metalzangeres ook een activiste en getalenteerd poëzieschrijfster is – toont op Hydra de donkere kant van het menselijke bestaan, en zingt, rapt en krijst over zwaar aandoende onderwerpen zoals existentiële angst, gevoelens van verlatenheid, foltering, woede, haat en weerwraak. Deze duistere thema’s, gecombineerd met een eclectische mix van muziekgenres en spoken word-intermezzo’s, maakt Hydra niet meteen tot een populaire radioplaat.

Maar Shamaya en haar muzikanten hebben sowieso nooit de pretentie gehad om zich te presenteren als een mainstream nu metal band, en wie een beetje vertrouwd is met het vroegere oeuvre van Otep, weet dat ook. Wat niet betekent dat Otep geen muzikale evolutie heeft doorgemaakt – sinds the_Ascension uit 2007 is frontzangeres Shamaya zich namelijk meer en meer gaan toeleggen op haar echte passie, namelijk songschrijven, en werden de bombastische baslijnen van weleer nog vaker gecombineerd met experimentele poëtische lyrics.

Deze evolutie is ook duidelijk te horen op Rising, de openingstrack van Hydra, waarin spoken word en gefluister elkaar afwisselen, om uiteindelijk te culmineren in het luid uitschreeuwen van de lyrics “Rising like a Hydra… From the abyss”. Rising lijkt zo weggeplukt uit een soundtrack voor een griezelige horrorfilm, en dit nummer geeft eigenlijk perfect weer wat ons op de rest van het album te wachten staat: angstaanjagende songs waarin Shamaya’s stem zowel zalft als doof maakt.

Crush, een song over pijn, verlies, en bloederige wraak – een favoriet Otep-thema – past ook helemaal in dit horrorsfeertje dat Hydra oproept. Blowtorch Nightlight gaat verder op deze onderwerpen van woede en wraak, en is door de combinatie van brutaal gitaar- en drumgeweld een Otep-klassieker. En hetzelfde kan gezegd worden van Hag, dat door het samenspel van Shamaya’s verwrongen vocals en snoeihard gitaargeweld trash metal-achtig aandoet.

De verrassend radiovriendelijke single Apex Predator is te midden van al dit gitaargeweld maar een vreemde eend in de bijt: hoewel Otep Shamaya voor dit nummer een fascinerende video creëerde, is het nummer zelf maar een flauw poppy-gothic afkooksel van eerdere Otep-songs.

In tegenstelling tot Apex Predator, zijn Voyeur en de afsluiter Theophagy veel intrigerender: in Voyeur komt Shamaya namelijk met een bizar spoken word-stukje over een man die dieren foltert, en daarna zelf tot de marteldood verdoemd wordt, wat bij de gevoelige luisteraar emoties van walging ontlokt. Theophagy – dat begint met 15 minuten stilte – is dan weer pure duistere poëzie, waarin Shamaya een personage vertolkt dat uit is op wraak, na verscheidene malen gemarteld te zijn geweest (“Gnawed on by rats, given a lobotomy, half-drowned in ice baths...”).

Theophagy brengt overigens ook de rode draad van het album in herinnering: door op het idee van verzet en revanche in te spelen, worden de referenties naar het mythische slangachtige watermonster – de Hydra van Lerna – duidelijk. Volgens de mythe groeide aan dit veelhoofdige monster telkens het werd aangevallen, een nieuw hoofd, wat als een teken van verzet en kracht gezien kan worden. Deze referentie staat overigens ook centraal in Seduce & Destroy, veruit het beste nummer op Hydra: in dit krachtige metal anthem verandert het hoofdpersonage immers van een onderdrukt subject (“I'll be your toy, to seduce & destroy”) in een op wraak belust monster dat z’n macht en autonomie heropeist (“You'll by my toy, to seduce & destroy”).

Maar deze veelhoofdige hydra staat tot slot toch vooral symbool voor de verschillende muziekgenres waar Shamaya op dit album mee experimenteert: op Hydra ontmoeten donkere poëzie, rap, spoken word en alternative metal elkaar. En het is deze kruisbestuiving die de meningen over Hydra en Otep zo doen uiteenlopen: de fans vinden Hydra hierdoor een briljante afscheidsplaat, vol met provocatieve thema’s en catharsismomenten, terwijl anderen dit fusion-aspect waarschijnlijk wat te vermoeiend vinden.

Hydra is niettemin door z’n veelzijdigheid en z’n luguber sfeertje een mooie afscheidsplaat – en dat is al wat telt, toch?

Hydra is nu uit bij Victory.