Een ode aan de vrouw van (bijna) veertig

Recensie The Forty-Year-Old Version

The Forty-Year-Old Version

In januari 2020 ging The Forty-Year-Old Version in première op het Sundance Film Festival. Critici waren lovend en debuterend regisseur Radha Blank won er een U.S Dramatic Competition DirectingAward mee. Toch bleef de film grotendeels onder de radar. Misschien omdat het daarna, mid-coronacrisis, uitkwam in het moeras dat Netflix heet? Of is een vrouw die bijna veertig wordt geen filmwaardig onderwerp? The Forty-Year-Old Version vertelt het verhaal van een vrouw uit Harlem, New York, die zich vlak voor haar veertigste verjaardag bezint op haar succes (of eigenlijk: het gebrek daaraan). Ze probeert zichzelf opnieuw uit te vinden als vrouwelijke rapper RadhaMUSprime.

De naam van de hoofdpersoon, Radha Blank, is niet toevallig ook de naam van regisseur Radha Blank zelf. Deze Amerikaanse filmmaker, toneelschrijver én rapper brengt met The Forty-Year-Old Version een ode aan Harlem. De prachtige zwart-witfilm is een lofzang op kunst zonder commercie en vooral op de (wat) ouder wordende vrouw. Dat laatste perspectief wordt wat mij betreft nog steeds te weinig op het doek gebracht. “It’s the forty-year-old woman’s point of view,” zoals Radha haar rapteksten duidt. Waarop haar beste vriend droogjes antwoordt: “Dry vadge and soupy tits, am I missing something?.” Je mist inderdaad een heleboel, zou ik zeggen – hoewel dat laatste er inderdaad helaas ook bij komt kijken.      

30 under 30
Kun je jezelf opnieuw ontdekken op je veertigste? Of is het dan al te laat voor succes? Wat als je na tien jaar nog steeds op zoek bent naar de vorm waarin jouw kunstenaarschap het beste tot uiting komt? Radha bemachtigt in de film een plek in de ‘Forbes 30 Under 30’ met haar toneelscript. Inmiddels is ze de dertig echter ver voorbij en ligt het veelbelovende script nog steeds op de plank. Met krakende, want ouder wordende, knieën beweegt ze zich door Harlem. Naarstig op zoek naar een manier om haar kunst nieuw leven in te blazen. Daarnaast is haar moeder, ook een kunstenaar, onlangs gestorven. Dit geeft de film een nóg diepere laag: over rouwen en het in de voetsporen van je ouders treden. “Mommy, I just want to be an artist,” roept Radha ergens halverwege vertwijfeld uit. Voor mij het zoveelste bewijs dat we nooit écht volwassen worden.

Identificatie
Op een aantal punten kan ik me identificeren met de thematiek in The Forty-Year-Old Version. Ik ben bijna achtendertig jaar, met de nog steeds niet-aflatende wens om schrijver te worden. Maar de tijd tikt verder en de vraag klinkt steeds luider: Hoe lang is zo’n wens houdbaar? Mag je na je veertigste nog een aanstormend talent heten? Daarnaast krijgt Radha in de film een geliefde die tien jaar jonger is. Ik zie mijn kans schoon om hier te vermelden dat ook mijn partner veel jonger is dan ik. Dit is eveneens een narratief dat ik niet vaak terugzie in films. Oudere vrouw met jongere partner, zonder dat dit ergens gecompliceerd wordt.

Verder gaat de vergelijking tussen mij en de hoofdpersoon niet. Ik ben een witte vrouw die in Nederland woont. (En helaas loop ik nog steeds niet met een debuut onder mijn arm. Maar dat terzijde.) Radha is een Zwarte vrouw in een door witte mannen gedomineerde theaterwereld. Wat dat werkelijk inhoudt, laat Blank zien in een geweldig tenenkrommende scène, waarin een witte mannelijke producent haar fijntjes meedeelt dat haar script niet authentiek aanvoelt. ‘I have to wonder, did a black person really write this?’ Vervolgens nodigt hij haar uit mee te schrijven aan zijn nieuwe musical over de Amerikaanse abolitionist Harriet Tubman. Hierop grijpt Radha hem naar de strot. Daar gáát haar kans om haar stuk te laten produceren. Althans, zo lijkt het...

Conflicten
De wijze waarop Blank alle conflicten – Zwart in een witte wereld, vrouw in een mannenwereld, ouder in een jonge wereld – samenbrengt, is werkelijk briljant. En dit zonder aan humor in te boeten. 

The  Forty-Year-Old Version toont een compleet beeld van een echte vrouw: feilbaar, tegenstrijdig, zoekende en voor altijd ouder wordend. Zo wil ik ze vaker zien in films. In de laatste scène draait het nummer Love and Peacevan Quincy Jones, en langzaam verandert het beeld van zwart-wit naar prachtige, heldere kleuren. Het leven begint dus toch pas na veertig. Ik kan niet wachten. 

Steun LOVER!
LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.