FAIRY TALE FRIDAY: HET MEISJE MET DE ZWAVELSTOKJES

We hebben het zo lang mogelijk geprobeerd te rekken… Maar het is onvermijdelijk, vandaag komt er een einde aan LOVER’s Feminist Fairy Tale Friday. De laatste inzending die we plaatsen is geschreven door Sonia den Dubbelden en beslaat wederom een bewerking van een sprookje van Hans Christian Andersen: Het meisje met de zwavelstokjes. Den Dubbelden verplaatste het verhaal naar een eigentijdse setting en voorzag het zieligste sprookje aller tijden – goed voor heel wat kindertrauma’s – van een wending die hoopgevend en empowering is. We vonden haar feministische adaptatie heel troostrijk en hopen dat u net zoveel plezier eraan beleeft als wij toen wij het lazen.

Het was koud buiten. IJskoud. Het was oudejaarsavond en de meeste mensen waren nu binnen. Ze hadden zichzelf beschermd tegen de kou met schalen oliebollen, flessen champagne en een TV. Buiten liep een eenzaam meisje. Het was een klein meisje, ouder dan 7 kon ze niet zijn. Ze was naar buiten gestuurd door haar vader, die een excuus had gezocht om haar niet meer in de buurt te hebben. Ze moest buiten zwavelstokjes verkopen, maar dat lukte haar niet goed.

Het meisje liep op blote voetjes. Haar schoenen had ze weggegeven aan een klein jongetje dat om haar schoenen had gevraagd. Het meisje wist niet dat hij haar schoenen zou inruilen voor een oudejaarslot. De koude voeten van het meisje zonken steeds dieper weg in de sneeuw. Ze begon ook honger te krijgen, maar ze negeerde de honger en bleef doorlopen, in de duisternis en de kou. Onderweg kwam ze een aantal mensen tegen aan wie ze haar zwavelstokjes probeerde te verkopen. De mensen keken haar raar aan, ze wilden er niks van weten. Later zouden ze vuurwerk af gaan steken waar ze een maandsalaris aan hadden uitgegeven. Wat moesten ze dan met zwavelstokjes?

Het meisje bleef toch volhouden. Ze wilde haar vader niet teleurstellen. Ze hoopte dat haar vader haar deze avond niet zou slaan. Dat hij trots op haar zou zijn, als ze met geld terug zou komen. Dat hij naar haar zou lachen en niet boos zou worden. Dat alles goed zou komen, als ze maar hard genoeg haar best zou doen.

De kou werd steeds erger. Het meisje, dat geen jas aan had en nog steeds op blote voeten liep, voelde haar handen niet meer. Ze verlangde naar warmte, maar wilde er niet aan toegeven. Ze keek naar de zwavelstokjes in haar handen, die niemand van haar had willen kopen. Zou het opvallen als ze er één aan zou steken? Ze hoopte van niet. Vol schaamte, maar ook een beetje hoopvol stak ze er één aan.

Er kwam een geweldige warmte van het zwavelstokje af. Het meisje keek er met genoegen naar. Eventjes bloosden haar wangen, eventjes had ze het warm. Het leek wel alsof ze naast een kachel stond. Toen ging het zwavelstokje weer uit.

Het meisje besloot om nog een zwavelstokje aan te steken. Weer had ze het even warm. Nu droomde ze van heerlijk eten. Ze zag de lekkerste dingen voor zich. Het water liep haar al in de mond. Maar ook dit zwavelstokje ging uit.

Ze stak nog een zwavelstokje aan. Nu kon ze de kerstboom zien, die achter het raam stond. De lichtjes waren zo mooi als de sterren. Toen ging ook dit stokje uit. Het meisje keek even naar de sterren. Er viel een ster. 'Nu gaat er iemand dood!' riep het meisje. Want als een ster valt, dan wordt er een ziel opgehaald. Dat had haar oma haar verteld. Ze stak nog een zwavelstokje aan.

Nu zag ze haar oma, die al een aantal jaren geleden was overleden. Haar oma lachte naar haar. 'Kom', zei oma, 'je hebt hier niets meer te zoeken! Kom met mij mee, naar de warmte, naar de kerstbomen en heerlijk eten. Ik zal je alles geven wat verlangt!' Het meisje keek naar haar oma, die ze heel erg had gemist. Ze was eventjes stil, alsof ze diep in gedachten was. In haar hand had ze nog maar een paar zwavelstokjes. Toen schudde ze haar hoofd, keek haar oma recht aan en zei: 'Nee oma, ik ga vandaag niet met jou mee. Zelfs als deze wereld mij niets kan geven, weet ik zeker dat ik iets voor deze wereld kan betekenen. Zelfs als ik mijn zwavelstokjes niet kan verkopen, is er vast wel iets anders dat ik kan doen!' Haar oma keek haar triest aan en zei toen: 'En je vader dan?' Het meisje zei: 'Ik ben meer dan mijn vader, ik kom hier wel overheen! Zelfs als hij boos is op mij, dan zal ik nog steeds in mezelf geloven!' Nu glimlachte haar oma. Ze vroeg: 'Weet je het zeker?' Het meisje knikte en in haar ogen waren nu lichtjes te zien die helderder waren dan de sterren en vele malen warmer dan haar zwavelstokjes. 'Ik zal deze wereld laten zien wat ik kan doen, wacht maar af!' Haar oma knikte, gunde haar een laatste warme blik en verdween toen. Het zwavelstokje ging nu ook uit.

Toen de mensen die al die tijd binnen hadden gezeten naar buiten gingen, liep het meisje terug naar huis. Ze was er niet welkom, maar dat had ze ook niet verwacht. Ze wist dat er nog veel ellende zou komen. Maar nu wist ze ook dat ze eroverheen zou komen. Ze zou iets van haar leven maken!

Decennia later, op een nieuwjaarsdag, overleed de eerste vrouwelijke president. De media wilden er alles over weten en iedereen probeerde het meest gedetailleerde beeld te geven van de vrouw die, al was ze al op leeftijd, ervoor had gezorgd dat de wereld een betere plek werd. Het Witte Huis werd doorzocht, maar er werd niks speciaals gevonden. Niets wat erop wees waar deze vrouw vandaan was gekomen of wie ze was geweest voordat ze de president werd. Tijdens de zoektocht werden er op haar bureau zwavelstokjes gevonden, waarvan de helft aangestoken en de andere helft nog intact was. Iedereen vond het vreemd dat zo'n moderne vrouw zwavelstokjes in haar bezit had gehad, maar niemand stond er verder nog bij stil. Zwavelstokjes waren niks vergeleken bij het vuur dat zij in zich had gehad en de warmte die ze had verspreid over de hele wereld.

Illustratie: The Little Match Girl by Corviday