IFFR 31 januari 2011
filmtips uit Rotterdam
Vanmorgen vroeg stond ik weer in de rij voor filmkaartjes en ik trof niet geheel toevallig dezelfde journalist als de dag ervoor naast me. We hadden zondagochtend gesproken over Attenberg (Athina Rachel Tsangari, Griekenland, 2010, verwachte bioscooprelease: 28 april 2011). Ik vertelde hem dat een vriend van me zich groen en geel had geërgerd, maar deze journalist was het daar compleet mee oneens: de film is een zorgvuldig gecomponeerd muziekstuk met maar een enkel schoonheidsfoutje. Helaas lukt het mij niet om Attenberg te gaan zien hier in Rotterdam, dus ook ik moet wachten tot eind april om te zien met wie ik het eens ben. Ik denk met de filmjournalist als ik zijn verhaal zo hoor.
Mocht de film nog wel in jouw schema passen dan durf ik ‘m wel aan te raden.
Er stonden wel 5 andere films op mijn schema vandaag. Hieronder een paar indrukken.
La fille de Montréal – Jeanne Crépeau (Canada, 2010)
La fille de Montréal is een portret van een 46 jarige film- en theatermaakster die al 25 jaar in hetzelfde slecht onderhouden huurhuis woont. De catalogus maakt een opmerkelijke fout in de tekst, daar gaat het over haar ‘boyfriend’ in Parijs. De schrijver was vast in de war en maar uitgegaan van de norm, want Ariane heeft toch echt een relatie met een vrouw die in Parijs woont.
Ariane moet verhuizen, haar huisbaas eist haar appartement op en blijkbaar mag dat in Canada. Voor haar betekent het dat ze haar huidige leven, waarin ze de films kan maken die zij wil, moet opgeven. De huidige huurprijzen kan ze zich het niet veroorloven.
Dat filmmaakster Jeanne Crépeau onder andere in de leer was bij de Belgische Chantal Akerman is te zien. Het alledaagse wordt interessant en zelfs af en toe poëtisch.
End of Animal – Jo Sung-Hee (Zuid Korea, 2010)
Ik keek uit naar End of Animal en ik werd niet teleurgesteld. Ook al is deze film een debuut en met een laag budget gemaakt, het verhaal zit strak in elkaar. Het is spannend, verwarrend en boos makend. Boos makend wanneer hoofdpersoon Sun-Young zich laat commanderen en afpersen door jan en alleman. En verwarrend en spannend omdat je de hele film je afvraagt wat er in hemelsnaam gebeurd is en waar dit alles heen gaat.
Over de titel was de regisseur niet zo duidelijk, of misschien was het de vertaling, hij wil refereren aan het einde van al het leven. Dat is prima te plaatsen in het postapocalyptisch landschap waarin de film speelt, maar echt verhelderend is het ook niet.
End of Animal grijpt je in elk geval bij de keel. Gelukkig maakt Sun-Young een grote ontwikkeling door, waardoor de film ook vanuit LOVER perspectief een aanrader is.
Gisteravond laat zag ik Zephyr van Belma Bas (Turkije, 2010). Het was jammer dat het laat op de avond was in een warme zaal, want ik ben een paar keer weggedoezeld. De film was dan ook nogal langzaam, dat was nou net het hele punt. Zephyr woont met haar grootouders ergens op het platteland, letterlijk in the middle of nowhere met een paar huizen met grootouders en kleinkinderen en verder niets. Zelfs geen auto’s of elektriciteit. Het leven kabbelt voort daar bij de grootouders, maar Zephyr kijkt uit naar de dag dat haar moeder weer opduikt aan de horizon. De moeder verstoort het gemoedelijke plattelandsleven en de film pakt een hoger tempo op wanneer het conflict tussen moeder en dochter een dramatische wending neemt.
Misschien moet je deze film niet gaan zien als je er al 5 achter je kiezen hebt die dag.