IFFR dinsdag 1 februari 2010
filmtips uit Rotterdam
Het festival gaat nog door tot en met zaterdag 5 februari, maar dit is wel mijn laatste dag in Rotterdam. En dus vandaag ook het laatste blog over het festival.
Gisteravond zag ik When Love Comesvan Chang Tso-chi (Taiwan, 2010) een film over een man, ‘dark face’ met meer dan één vrouw, staat er in de beschrijving. Maar eigenlijk gaat het om de vrouwen in huis. Zijn twee echtgenotes en een aantal dochters. Hoewel de situatie op papier niet al te vrouwvriendelijk lijkt is het tegendeel waar in deze film. Zijn eerste vrouw is het hoofd van het gezin, ‘dark face’ doet niets zonder haar toestemming. En een van de dochters valt uit tegen haar vriendje: ‘Hoe komt het dan jij stoer bent als je met meerdere vrouwen slaapt en ik een slet ben?’ en ‘Waarom is het niet jouw verantwoordelijkheid wanneer ik zwanger ben?’. Verwikkelingen alom in deze bijzondere familie met een druk restaurant en een opa en een zwakzinnige oom te verzorgen.
De film Pure (Zweedse titel: Till det som är vacket) van Lisa Langseth (Zweden, 2010) gooit hoge ogen bij de publieksprijs en dat is zeker terecht. De film draait om Katharina die op de tonen van Mozarts Requiem in D mineur nieuwe zin in het leven vindt. Wanneer ze naar klassieke muziek luistert wordt haar hele huidige leven weer helder; je moet moed en durf tonen wanneer je iets wilt bereiken en dat doet ze dan ook. Maar hoe ver moet je daarin gaan?
De film zit dicht op Katharina’s huid. Wanneer ze een snelle wip in de coulissen maakt zie je haar gezicht langzaam rood aanlopen, juist die kleine details maken het compleet. Je voelt haar opwinding, de vervoering met de muziek en haar wanhoop wanneer alles in duigen lijkt te vallen.
Zover ik weet is de film nog niet aangekocht door een Nederlandse distributeur, maar wie weet verandert dat de komende weken. Wil je op safe spelen dan heb je nog één kans: op zaterdag 5 februari.
Headshotsvan Lawrence Tooley (Duitsland/Oostenrijk, 2010) zit in de 'tiger competition', een competitie voor beginnende filmmakers met hun eerste of tweede lange film. Ik keek er erg naar uit, als fotograaf had ik veel zin in een film over een Duitse fotografe in Berlijn. Headshots stelt niet teleur, maar ik zag toch redelijk wat mensen weglopen. De film is niet chronologisch en de zoektocht van fotografe Marianne wordt verteld door flarden van haar gedachten en scènes uit het verleden. Je krijgt het niet op een presenteerblaadje als kijker, maar daar hou ik wel van!
Als laatste nog iets over Meek’s cutoffvan Kelly Reichardt (USA, 2010). Het is een ontypische western. Geen dravende paarden, glorieuze daden of rokende cowboys. We volgen drie verdwaalde families en hun gids Meek door de mid-west. Het tempo is traag, de wielen van hun huifkarren piepen en kraken en we zien vooral veel van de vrouwen in de groep. De dagelijkse dingen, hout sprokkelen, eten bereiden en lopen. Vooral heel veel lopen. Wanneer het water opraakt staan ze voor de keuze, hun gids Meek te volgen of een Indiaan die hun taal niet spreekt. Het klinkt niet meteen als een aanbeveling, maar de cadans van de karren en het alledaagse in het leven van de drie families verdwaald in letterlijk ‘the middle of nowhere’ blijven boeien.