Indiemuziek met een boodschap
Manifestra door Erin McKeown
Manifestra – het zevende album van de Amerikaanse indieartieste Erin McKeown – geeft niet alleen McKeowns muzikaal talent goed weer, maar vertelt ons ook iets meer over haar passie voor politiek.
Dat Erin McKeown een politiek dier is, is voor haar fans nu ook weer niet zo’n grote verrassing: zo wordt McKeowns muziek meestal in de categorie van het politiekgeïnspireerde queer folk-genre geplaatst en daarnaast is ze als activiste al jaren actief bij verschillende Amerikaanse grass roots-bewegingen. Zo staat ze onder meer bekend als een hevige tegenstander van het SOPA-wetsontwerp dat de internetvrijheid in de VS zou beperken en deed ze in 2012 onderzoek aan Harvard op het vlak van muziek, internetactivisme en beleidsvoering.
De getalenteerde McKeown blijkt dus van alle markten thuis te zijn en dat is ook te merken aan haar meest recente album dat trouwens volledig tot stand kwam door crowdfunding.Op Manifestra experimenteert Erin McKeown namelijk niet alleen met verschillende muziekgenres, maar presenteert ze ook enkele rake protestnummers in de stijl van Ani DiFranco en The Dixie Chicks.
McKeowns activisme valt al meteen op in het jazzy openingsnummer The Politician waarop ze corrupte politici een veeg uit de pan geeft, zonder dat haar lyrics al te prekerig overkomen. Deze jazzy stijl wordt ook aangehouden op de titeltrack Manifestra en het meer experimentele In God We Trust waarop McKeowns vocals uitstekend naar voren komen.
De singles Proof en The Jailer hebben zoals de rest van de nummers op Manifestra ook de falende Amerikaanse politiek als hun inspiratiebron, al verschillen beide nummers muzikaal gezien enorm van elkaar: op Proof toont McKeown namelijk dat ze ook ingetogen en emotionele pianoballads met een feministisch tintje (‘Kings will fall, queens will rule’) kan schrijven, terwijl The Jailer qua stijl eerder een hybride mix is van blues, gospel en indie. Deze mix van genres doet de politieke boodschap achter dit nummer gelukkig niet verbleken: McKeown schreef dit protestnummer namelijk na een reis met enkele andere activisten naar de staat Arizona waar de Amerikaanse overheid een muur bouwt om Zuid-Amerikaanse immigranten in hun zoektocht naar een beter leven tegen te houden. McKeowns vlijmscherpe kritiek op het falende en hypocriete immigratiebeleid van de VS wordt in The Jailer duidelijk over gebracht, maar het is op het nummer Baghdad to the Bayou dat McKeowns politieke persona pas écht naar boven komt.
In Baghdad to the Bayou, een nummer dat McKeown schreef aan de hand van de tekstberichtjes die politiek journaliste Rachel Maddow naar haar stuurde toen ze verslag uitbracht in Irak, wordt al het onrecht dat plaatsvindt tussen de Perzische en de Mexicaanse Golf aangekaart en bekritiseerd. Hoewel McKeown overduidelijk de politieke boodschap achter deze song in de verf wil zetten door zich van een intiem arrangement te bedienen, blijft Baghdad to the Bayou muzikaal toch gelaagd genoeg om te kunnen boeien.
De politieke boodschap primeert dus op Manifestra en dat is ook te merken aan de strijkers-, drum- en gitaararrangementen die – op enkele nummers na – vaak nogal flauw en ongeïnspireerd zijn en enkel lijken te dienen om Erin McKeowns stem en teksten te ondersteunen. Hoewel Manifestra muzikaal gezien dus wel wat bombast mist, blijft dit album toch overeind doordat McKeown een fantastische singer-songwriter is: Manifestra vereist dan misschien wel enkele luisterbeurten om mee te gaan in de sfeer die dit album oproept, eens je de pracht van de lyrics van deze indieartieste hebt ontdekt, ben je helemaal verkocht.
Voor de echte fans heeft McKeown overigens ook een akoestische versie van Manifestra uitgebracht waarop nog meer dan op dit album duidelijk wordt waar McKeown voor staat: namelijk indiemuziek met een boodschap en alternatieve, bewustmakende songs met weerhaakjes.
Manifestra komt op 15 januari uit bij TVP Records.