Kijktip: Je ne suis pas un homme facile

Zorgvuldig uitgevoerde role-reversal zet aan het denken

je ne suis pas un homme facile - netfilx

Hoe vermoeiend is het om altijd aas te zijn, ook als je daar zelf geen zin in hebt? De eerste keer dat er naar mij getoeterd werd op straat was ik nog geen zestien jaar oud. Toen vond ik dat een hele eer. Maar tien jaar later begint het me de keel uit te hangen. Als je ’s avonds naar buiten gaat, als je staat te dansen: je kunt ervan op aan dat er ergens een kerel staat te bedenken hoe hij je het beste kan versieren. We zijn eraan gewend, we ergeren ons er soms aan. Maar als je het met mannen bespreekt, stuit je vaak op onbegrip. Het is ook niet zo verwonderlijk, want mannen komen niet vaak in een vergelijkbare situatie. En daarom is het zo fijn dat er films worden gemaakt zoals Je ne suis pas un homme facile.

Ik stuitte per toeval op de film op Netflix. De film is een zorgvuldig uitgevoerde role-reversal, waarin een flamboyante player wakker wordt in een alternatieve realiteit waar vrouwen evolutionair gezien sterker zijn en mannen zich hebben ontwikkeld tot het 'zwakke geslacht'. In die alternatieve realiteit ontpopt deze man zich al gauw tot lustobject, het matras van Parijs, en hij moet zich daar volgens zijn vriend voor schamen. “Word volwassen, bind nu eens een vrouw aan je, ga toch trouwen, wil je geen kinderen?” valt zijn vader hem ’s avonds op de bank lastig. 

De kracht van de film is de zorgvuldigheid waarmee de rollen zijn omgedraaid, plus een paar kleine details die vrouwen hebben toegevoegd aan hun wereld. Van vuilnisvrouw tot ambulancepersoneel, van romanschrijfster tot app-ontwikkelaar: alle banen zijn in eerste instantie ingevuld door vrouwen. De receptie daarentegen is bemenst door een bedeesde man, zorgvuldig aangekleed met een kort broekje, met gladgeschoren benen en een leuk figuurtje in het borsthaar. Op het bureau van de directeur staat geen bakje sigaren, maar een bakje tampons.

Het is meer dan alleen een komische omdraaiing. Het is een serieuze aanklacht. Bijvoorbeeld hoe de hoofdrolspeler aanloopt tegen de spottende houding ten opzichte van zijn streven naar de positie die hij in zijn eigen realiteit bekleedde. Een streven dat misprijzend ‘masculisme’ wordt genoemd door zijn love-interest. Een term die hij bestrijdt, omdat hij niet tegen vrouwen of voor mannen is, maar zich gewoon niet schikt in zijn ondergeschikte rol. Eigenlijk al het contraproductieve gedrag waar een wilskrachtige vrouw op stuit, wordt aangepakt in de film.

Het is niet alleen een film die je moet laten zien aan je vent om hem te leren wat het is om een vrouw te zijn. Het is ook een educatief stukje film voor feministen, om te zien hoe de wereld zou zijn als vrouwen doorslaan de andere kant op. De film is lichtelijk overdreven. Het zijn alle seksistische gebeurtenissen die je in tien jaar meemaakt in anderhalf uur. Maar dat beetje overdrijven maakt het punt wel des te helderder. Kijken!