Meegenomen in de Liefde

Perfect Sense van David MacKenzie

Terwijl de wereld geteisterd wordt door een onbekend virus, beleven een kok en een epidemioloog een hevige gepassioneerde verliefdheid. Laten we wel wezen, dat klinkt als een draak van een film. In Hollywood zou dit plot zeker geleid hebben tot een helikopterevacuaties boven Manhattan en een race tegen de klok om de aarde te redden. De (bijzonder aantrekkelijke) epidemioloog heeft als enige door wat er werkelijk aan de hand is, maar voordat de autoriteiten hem geloven is het bijna te laat.

Perfect Sense is gelukkig een Europese productie en speelt zich af in het doodgewone Glasgow. De epidemioloog is in dit geval een vrouw (Eva Green) en hoewel ze voor haar werk op een klein lab met het virus te maken krijgt, ontdekt ze geen medicijn. Ze ontmoet een kok (Ewan McGregor) en samen kunnen ze niks anders doen dan de symptomen afwachten.

Die symptomen zijn afwisselend een hevige emotie en daarna het verlies van een zintuig. Eerst worden mensen overvallen door het diepste verdriet dat ze ooit voelden. Mensen op straat zakken huilend in elkaar of klampen zich vast aan vreemden, om vervolgens te beseffen dat ze niks meer ruiken. Korte tijd later volgt een enorme honger en beestachtig bunkeren, om daarna geen smaak meer te ervaren. Hoe meer zintuigen de mensheid verliest hoe groter de chaos, maar ook hoe dichter Susan en Michael tot elkaar komen. De hevige emoties en het mogelijk naderende einde van de beschaving werken verbindend en blijkbaar wordt je creatief als je moet liefhebben met nog maar twee zintuigen te gaan. Dat levert overigens een paar mooie scènes op.

Geen draak van een film dus, maar overdonderend is Perfect Sense ook niet. Regisseur David Mackenzie doet wat leuke dingen met camerahoeken en durft de tijd te nemen, maar dat is eigenlijk al bijna niet meer echt onderscheidend. En hoewel de film veel dichter dan de gemiddelde Hollywoodproductie in de buurt zal komen van hoe de mensheid om zou gaan met een dergelijke pandemie, gaat ook dat de film niet redden. Maar het ergst waren de scènes met de grote emoties. Vindt maar eens een paar honderd figuranten die Oscarprestaties neer kunnen zetten. De montage van door pure rouw getergde medemensen, werkt na enige tijd op de lachspieren en de vreetmontage wekt weliswaar plaatsvervangende schaamte, maar niet omdat die mensen zo overtuigend hun zelfbeheersing verliezen.

Maar goed, blijkbaar ben ik ook maar een mens, want ondanks alles werd ik meegenomen in de liefde tussen Susan en Michael. De romantische slotscene, die op papier echt te wanstaltig voor woorden zou zijn, bracht me tot op het puntje van mijn stoel. En ik hoopte echt, echt, echt dat Michael op tijd zou zijn om Susan in zijn armen te sluiten. Ga kijken en oordeel zelf.

Perfect Sense is vanaf 19 januari te zien in de bioscoop.