Nederlandse Veteranenpunk
The Storytailor van Bambix
“Bambix? Bestaan die nog?” hoor ik regelmatig als ik vertel wat die muziek toch is die ik op heb staan. Op zich niet zo’n vreemde vraag, aangezien Bambix al meer dan twintig jaar bestaat en de meeste bands tegenwoordig niet zo’n lang leven beschoren zijn. Hierop vormen de punkveteranen van Bambix een positieve uitzondering, die weer een erg fijn album hebben uitgebracht.
In al die twintig jaar heeft de band absoluut niet stilgezeten. Een reeks succesvolle albums en tours in onder andere Duitsland, Brazilië en Argentinië zijn zomaar wat wapenfeiten. En niet te vergeten, ze kregen als eerste buitenlandse punkband een platendeal bij Daemon Records, het label van het Amerikaanse folkrock-duo the Indigo Girls. Begonnen in het Nijmeegse als all-girl band, wordt zangeres/gitariste Wick Bambix tegenwoordig bijgestaan door bassist Patrick en drummer Don. En alsof dit nog niet mooi genoeg is, verscheen onlangs gewoon weer een nieuwe plaat, The Storytailor (Rookie Records, 2012), die en passant ook nog even uitgebracht zal worden in Japan.
Muzikaal gezien is er in al die jaren niet heel veel veranderd. Bambix maakt nog steeds melodieuze punkrock. Zonder meteen poppier te klinken, is hun muziek misschien wel voor een breder publiek toegankelijk geworden. Wellicht komt dit door de komst van Don als nieuwe drummer; hij weet meer afwisseling aan te brengen in de drumpartijen, waardoor de nummers veelzijdiger worden en nog meer energie lijken te krijgen. De stem van Wick is uniek en zeer herkenbaar. Op het ene moment rauw en boos, dan weer melancholiek of uitbundig.
Wick, die alle teksten schrijft, is een verhalenverteller. Haar teksten gaan veelal over de buitenbeentjes onder ons, op wie neergekeken wordt of waarover grappen gemaakt worden. Doordat de personen vaak een naam hebben, krijgen ze ook echt een gezicht. Zo zingt ze over Johan; “He’s a loser, but he never even tried to win” (‘Johan’). 
De boodschap die ze met haar verhalen aan de luisteraar wil meegeven is helder en simpel: wees wie je bent, vecht voor waar je in gelooft en laat je daar door niemand vanaf brengen. Zoals in ‘The Maiden Song’: “I know how to overcome, won’t be banned. Well, maybe from the pub, but not from life. […] I like my weakness , but I prefer my strength.”
Vergeleken met eerdere albums ligt de maatschappijkritiek er wat minder dik bovenop, maar de kritische noten zijn zeker terug te vinden in de nummers. Op subtiele, maar niet mis te verstane wijze wordt de luisteraar een spiegel voorgehouden. “In the corners of the World I see generations fighting on the right side,” constateert Wick in ‘Corners of the World’. Om vervolgens de luisteraar direct aan te spreken op zijn/haar verantwoordelijkheid: “Life is all about choices, yours is being lame. If you don’t interfere you can’t lose, let others get the blame.”
Toch wordt het nergens echt zwaar. Door de energieke muzikale omlijsting en de altijd terugkerende humor in de teksten spat het plezier ervan af en dat werkt aanstekelijk. The Storytailor is een juweel van een plaat met een hoog feelgood-gehalte. Bambix pakt je bij je lurven en schopt je vol gas de lente in. Wees dan ook niet verbaasd als je op een onbewaakt moment ineens “Johan, Johan” murmelt, of de neiging niet kunt onderdrukken om luidkeels mee te zingen met om het even welk nummer van de plaat. Want dat lijkt precies de boodschap van Bambix te zijn: hou je niet in, doe wat je leuk vindt en “Stick your tongue out to the whole wide world" (‘Curfew’s gone’).
Dus ja, Bambix bestaat nog! En misschien zijn ze wel beter dan ooit.
The Storytailor is nu verkrijgen. Voor meer info ga je naar www.bambix.org