SASHA GREY EN DE SEKSUELE FANTASIE

Pornoster ontkracht mythes over de vrouwelijke seksualiteit in Het Juliette Genootschap

Wie denkt dat over seks schrijven gemakkelijk is,  moet het maar eens snel proberen. Erotiek – echt goede erotiek – is een lastig genre. Goede seks is rauw, ongepolijst en mag dus niet in al te gestileerde zinnen worden gegoten. Schrijf je echter louter voor de opwinding, dan schrijf je porno, wat weer een stap verder is dan erotiek. Maar in edel-Bouquetreekstaal vol clichés vervallen wil je ook niet – om nog maar niet te spreken over het seksisme waarvan dit genre gewoonlijk doordrenkt is. Daarom dagen we jou, de LOVER-lezer, uit om zelf een erotisch verhaal met een feministisch perspectief te schrijven. De beste vijf inzendingen publiceren we hier op LOVER.  Je inzending kun je tot 31 juli opsturen naar , in augustus maken we de winnaars bekend. Wie extra inspiratie zoekt, raden we het boek Het Juliette Genootschap aan: het fictiedebuut van pornoster en feministe Sasha Grey. LOVER’s gastauteur Jantiene de Kroon schreef er een recensie over.

Sasha Grey is een beroemdheid die een boek heeft geschreven en dat is meestal geen aanprijzing van de literaire waarde van het werk, maar een boek geschreven door een pornoster met poëtica wilde ik best graag lezen.

Volgens de achterflap gaat dit boek over filmstudente Catherine die een geheim seksueel genootschap ontdekt. Ik herken daarin meteen het ‘plot’ van talloze pornofilms en ik zal maar meteen melden dat het er eigenlijk allemaal niet zo toe doet.  Dit boek gaat over seksuele fantasie versus de rest van de werkelijkheid, over de overgangen tussen de seksuele droom en de fantasie, ons gedrag en behoeftes in de banale werkelijkheid en hoe je seksualiteit zich verweeft met je identiteit. En ja, het staat vol met seks. Intense seks vanuit Catherines ontwapenende perspectief.

Ze schrijft: DIT IS VOOR ALLE VROUWEN en mannen zoals ik, die eerst alleen literatuur en film als uitlaatklep hadden om zich op hun gemak te voelen met hun seksualiteit. En dat 'voor alle vrouwen' met kapitalen staat geschreven is geen toeval. Deze feministe ontkracht terloops wat moreel gewauwel en mythes rondom de vrouwelijke seksualiteit. Bijvoorbeeld: in haar filmcolleges over ‘de vrouwelijke starende blik’ praat haar professor over de pionier van het seksuele onderzoek Kinsey en de conclusie van zijn onderzoek: dat vrouwen niet op dezelfde manier op visuele prikkels reageren als mannen, en soms zelf helemaal niet. Ondertussen probeert Catherine, zoals altijd, de kromming van zijn pik te volgen in zijn strak zittende broek. ‘En ik kauw op een potlood,  tel het aantal centimeters vanaf de gulp langs de binnenkant van zijn been, maak een grove schatting van de omtrek, breedte en lengte.’

Maar goed, dat is bijzaak, nadat diezelfde professor de film Belle du Jour van Luis Buñuel laat zien is er iets in Catherine veranderd: ‘Als de film is afgelopen en ik uit het donker de namiddagzon in loop, is het alsof ik op een slap koord loop. Wankelend aan de rand van de afgrond, het kost me moeite mijn evenwicht te bewaren. Ik beef van binnen. Ik weet niet wat me is overkomen. Ik ben zo in de war. Ik kom er niet achter of ik door extase ben bevangen of ben bezweken aan een manie. Ik weet alleen dat ik niet wil dat de fantasie stopt. Ik heb me nog nooit voorgesteld dat ik op die manier wordt bevredigd en nu ik dat wel heb gedaan wil ik meer.’ 

Ze loopt verder en heeft een tamelijk alledaagse bondagefantasie gevolgd door een zeer onalledaagse, vreemde fantasie , eentje die seksclichés ver ontstijgt. Daarna verlangt ze vooral naar haar vriend, ze is nu bijna thuis – ze fantaseert over hoe hij haar zo dadelijk te pakken zal nemen, genadeloos en ruw. Ze steekt gedachteloos over en wordt bijna aangereden door een taxi. Ze komt thuis en zegt: ‘Ik wil zo graag met je neuken’, en bespringt hem. Grijpt hem hardhandig vast, trekt zijn broek naar beneden, terwijl hij, overdonderd, daar helemaal geen zin in heeft, en haar afwijst, en dat dat eerst voelt als die vernedering waar ze in haar fantasie zo naar opzoek was, tot het doordringt dat hij écht niet wil, dat ze nogal lomp haar verlangens aan hem opdringt. Onnozel en goedkoop. ‘Ik blijf alleen achter, met mezelf als enige gezelschap, mijn fantasieën als enige troost en al die vreemde beelden uit de film dwarrelen door mijn hoofd.’

In deze sequentie, nog aan het begin van het boek, geeft ze nog aan wat het verschil is tussen wat er in haar hoofd gebeurt en wat de werkelijkheid is, en de frictie daartussen is voelbaar. Later in het boek wordt die frictie kleiner, alsof ze dichterbij zichzelf komt, maar tegelijkertijd wordt het voor de lezer moeilijker om de fantasie en de werkelijkheid van Catherine te benoemen. Dit is een heel fascinerend spel van de schrijver die existentiële vragen over de extase lijkt te stellen. Wat gebeurt er als je controle verliest; laat je het gaan, geef je het weg, ontglipt het je?

Sasha’s Grey’s poëtica toont zich in vele gedaanten, en ik raad aan om ook de stukken die Marian Donner eerder over haar schreef te lezen: Woest, Rauw en Animaal