Selfies van een generatie

Sofia Coppola's The Bling Ring

De bende die bekend stond als de ‘Bling Ring’ beroofde maandenlang sterren als Paris Hilton en Lindsay Lohan. Terwijl die niet eens doorhadden dat er persoonlijk eigendom miste, vierden de rovers feest met hun schatten. Sofia Coppola probeerde in beeld te vatten hoe die groep te werk ging. Oppervlakkig, vonden de meeste critici, maar Loverrecensente Hedwig van Driel heeft bij dat oordeel wel wat twijfels.

De films van Sofia Coppola worden vaak beschuldigd van oppervlakkigheid. Ik heb dit nooit helemaal gesnapt. Is het omdat ze vaak films maakt over de bovenklasse, zonder kritiek te leveren op hun levensstijl? Is het omdat ze haar personages zorgvuldig observeert, maar geen nette psychologische verklaringen aanlevert? Of – die gedachte dringt zich soms op – is het omdat ze jonge meisjes neerzet op een manier die meestal gereserveerd is voor getormenteerde mannen?

Toch bekroop mij bij het kijken van The Bling Ring enige twijfel toen de zoveelste collectie aan merkspullen langskwam – prachtig gefilmd, want stilistisch wordt Coppola nog steeds beter. Waar ik bij vorige films altijd wel ergens houvast kon vinden en enige sympathie kon opbrengen voor de hoofdpersonen, leek deze film op het oppervlakte te blijven hangen, met personages die zowel onprettig als onbegrijpelijk waren. Hadden de critici toch een punt? Had ik misschien de lagen in haar vorige films er gewoon zelf bij bedacht?

The Bling Ring  is gebaseerd op ware feiten, en vooral op het fascinerende artikel erover in Vanity Fair “The Suspects Wore Louboutins”.  Het artikel beschrijft hoe in 2008 en 2009 een stel tieners, die in de media al snel de bijnaam The Bling Ring of de Hollywood Hills Burglar Bunch kregen, herhaaldelijk inbrak bij beroemdheden. Paris Hilton, Lindsay Lohan en Miranda Kerr waren onder andere slachtoffer. Het ging de daders niet om geld:ze namen vooral merkkleding en -accessoires mee, en toonden hun buit trots op facebook. Eigenlijk stalen ze niet eens zozeer de spullen, maar vooral de bijbehordende levensstijl.

Coppola neemt in haar film opvallend genoeg het perspectief van de enige jongen uit de groep, Marc (Israel Broussard). Hij is nieuw op school, onzeker, en diep onder de indruk van de assertieve Rebecca (Katie Chang). Als ze lege auto's naloopt op vergeten spullen doet hij aarzelend mee. En als ze erachter komen dat je via internet de adressen van beroemdheden kan vinden én informatie over wanneer ze de stad uit zijn, beginnen de inbraken. Binnen no time lopen ze allebei op Louboutins rond, de hoge schoenen met rode zolen die uit zijn gegroeid tot het ultieme statussymbool.

De film is ook erg grappig. Emma Watson speelt Nicky, de analoog van Alexis Neiers. Neiers is een opvallend figuur. Ze speelde ten tijde van de inbraken ook in een reality-serie, Pretty Wild, waarin de kijker kon zien hoe ze paaldanste onder het toeziend oog van haar moeder. Ze deed vrolijk mee aan de inbraken, maar speelde na afloop de vermoorde onschuld. Watson laat overtuigend zien dat ze niet alleen maar stiekem-mooie betweters à la Hermione kan spelen: ze heeft het Valley girl accent van Nicki perfect getroffen, en weet platitudes als “I want to run a country, for all I know.” – een directe quote – met de juiste mix van arrogantie en nonchalance te brengen.

De stijl van Coppola is te koel en te afstandelijk om de film een satire te kunnen noemen,  zoals in het prachtige nachtelijke shot met de inbraak in het huis van reality-ster Audrina Patridge. Door de nuchtere stijl van Coppola voelt de film bovendien klinisch, zonder enig greintje empathie voor de personages. Waar Charlotte uit Lost in Translation nog pijnlijk herkenbaar was in haar verlorenheid en verveling, snap ik weinig van de meiden uit deze film, die voornamelijk met holle celebrity geobsedeerd zijn. Wellicht wil ze wat zeggen als ze een hoogblond, rijk blank meisje in haar luxe auto laat mee-rappen met 9 piece van Rick Ross, maar ik zou niet precies weten wat. De rappers die pochen over hoeveel geld ze wel niet hebben verdiend hebben natuurlijk een heel ander perspectief dan deze geprivilegieerde meisjes, die zich ongelukkig voelen omdat ze graag nog één treetje omhoog willen. De meiden hebben dat duidelijk niet door. Of de film commentaar wil geven op hun onnozelheid of er deel aan heeft wordt helaas nooit helemaal duidelijk.

Toch brengt de regisseur de oppervlakkigheid van Hollywood slinks in beeld. Paris Hilton stelde haar huis ter beschikking voor het filmen, hetgeen van óf opmerkelijke zelfspot óf onvoorstelbaar narcisme getuigt: We zien dat ze niet alleen alle covers waar ze ooit opstond heeft ingelijst en opgehangen, maar ook dat zelfs haar kussens haar beeltenis dragen. De bende ging wel acht keer in haar huis “shoppen” (de sleutel lag onder de mat). Het meest verbluffende was dat ze er helemaal niets van had gemerkt tot de laatste keer, toen er voor 2 miljoen aan sieraden werd gestolen.

Misschien kun je The Bling Ring beter beschrijven als een film die geboeid is door oppervlakkigheid. Na het kijken van de film snap ik niet beter waarom sterren zoals Hilton, die vooral beroemd zijn omdat ze beroemd zijn en niet door enig verdienste, zo populair zijn. Maar ik ben wel veel benieuwder geworden naar het antwoord.

The Bling Ring is sinds 1 augustus in de Nederlandse bioscopen.

.