Somewhere

Somewhere

Rijk, beroemd en chronisch verveeld: Hollywood-acteur Johnny Marco is een typisch Coppola personage. We zien hem rondjes scheuren in zijn muscle-car, vermaakt worden door een paaldansende tweeling en terwijl hij in slaap valt als hij de zoveelste gewillige vrouw bevredigt. Het enige dat Johnny kan bekoren is de aanblik van zijn 11-jarige dochter Cleo. Zij maakt hem wakker, letterlijk en figuurlijk. Wanneer de moeder van Cleo besluit tijd voor zichzelf nodig te hebben, moet Johnny zijn rol als vader zien te combineren met zijn rol als filmster.

Stephen Dorff heeft als Johnny Marco weinig tekst en toont in de scènes zonder zijn dochter vrijwel geen emotie. Als ze er wel is trouwens ook niet, maar toch verandert alles aan hem. Zijn ogen, zijn houding; het is mooi om te zien dat Stephen Dorff, niet echt bekend om zijn epische rollen, zonder tekst of tranen kan laten zien hoe groot zijn liefde voor haar is. Een haast nog grotere acteerprestatie wordt geleverd door Elle Fanning, die de rol van Cleo voor haar rekening neemt. Elle is het kleine zusje van Dakota Fanning, het kindsterretje uit onder meer War of the Worlds. Deze laatste hebben vooral vol overgave zien rennen, gillen en huilen en is angstaanjagend bedreven in de grote emoties. Wat een verademing om Elle Fanning te zien die volkomen naturel een levendig, opgeruimd meisje neerzet. Ze heeft gezellige gesprekjes met haar vader en zijn beste vriend. Een onverwacht overtuigende rol van Chris Pontius die we toch vooral kennen als Partyboy van Jackass. Ze doet kunstjes voor haar vader in het zwembad en schrijft zorgvuldig haar naam op het gips van zijn gebroken arm. Een heerlijke onbezorgdheid. Maar zoals de meeste meisjes van 11, begrijpt Cleo meer van volwassenen dan men denkt. Dat wordt nergens expliciet, maar zit opnieuw in blikken en stiltes en slechts één keer in een hartverscheurend moment van kinderverdriet.

Sophia Coppola heeft als kind veel op filmsets en in hotels gebivakkeerd en Somewhere is enigszins autobiografisch. Inhoudelijk is het dan ook een aanklacht tegen rijk en verwend Hollywood. Maar Somewhere is, net als Coppola’s andere films, vooral ook qua vorm een tegengeluid. Het ingetogen acteerwerk, de beperkte hoeveelheid dialoog en de langgerekte en veelal stilstaande shots bewijzen dat minder toch echt meer is.