STOOTKRACHT
Over vrouwelijke lust en vibratordesign
Deze zomer besteedt LOVER veel aandacht aan erotiek. We hebben een lezersoproep voor feministische erotische verhalen, én we gaan nader in op het baanbrekende onderzoek naar de vrouwelijke lustbeleving. In dit kader besloten LOVER-redacteur Natasja van Loon en LOVER-gastauteur Jantiene de Kroon tot wat participerende journalistiek op het gebied van seksspeeltjes. Dit is Natasja's bijdrage, die de ontwikkeling van vibratordesign onderzocht.
Van sommige ontwikkelingen is het startpunt nauwkeurig te bepalen. Die van de vibrator bijvoorbeeld. De vibrator bestaat sinds 1870, toen de Britten de stoom-gedreven Manipulator introduceerden. Het apparaat, een tafel met een gat waar het bekken van de vrouw in paste en een vibrerende bol die het werk moest doen, werd oorspronkelijk uitgevonden om ‘hysterie’ te bestrijden. Tegenwoordig weten we dat het ziektebeeld dat onder vrouwelijke hysterie werd verstaan, ontstaat door langdurige seksuele frustratie, maar destijds geloofde men er heilig in dat hysterie een klinische aandoening was. Vandaar dat de Manipulator niét echt een ontwerp had dat je gemakkelijk in een mandje naast je bed stopt. De meeste doktersbehandelkamers leenden zich er niet eens voor.
Dat seksuele frustratie niet als zodanig werd herkend, kwam door de overtuiging dat vrouwen alleen door penetratie seksueel genot konden ervaren. Toch verhuisde de vibrator veel eerder dan je zou verwachten van de dokterskamer naar huis, al voor WW1 adverteerde men met thuisvibrators – al was ook dat nog op medische gronden. Het apparaat kreeg zijn ware functie pas toebedeeld door de stomme film, waarin vibrators voor seksueel genot werden gebruikt. De publieke schok die dat teweegbracht, leidde tot een vibratorban van vijftig jaar, hoewel ze nog steeds beschikbaar bleven als ‘nekmassage-apparaat’. Vrouwen van mijn generatie, die opgroeiden met de Wehkamp- en Neckermann-catalogi, zullen zich die lelijke plastic staven in vleeskleur die door de modellen onschuldig tegen de wang werden gehouden nog wel herinneren.
Mijn eerste vibrator stamt uit de tweede helft van de jaren 90, vibrators waren al geaccepteerd als seksueel hulpmiddel in Nederland; zo gaf het vrouwentijdschrift VIVA ze al enige tijd weg als welkomcadeau voor nieuwe abonnees. Maar afgaand op het exemplaar dat ik kreeg (hoewel dat ook de persoonlijke smaak van de gever kan zijn geweest), hield het design ervan nog altijd niet over. Beige rubber en voorzien van verontrustend dik gezwollen aderen, alsof de ontwerper dacht dat het wel opwindend zou zijn als hij maar zoveel mogelijk op een echte pik – of een geïdealiseerde echte pik – zou lijken. Maar zo losgekoppeld van een man oogde de imitatiepik vooral een beetje zielig.
Gelukkig ging een aantal jaren later de tv-serie Sex & The City van start, die vibratordesign naar mijn idee een enorme boost voorwaarts gaf en waarschijnlijk meer voor de emancipatie van het apparaat bij het grote publiek heeft gedaan dan menigeen beseft. In de serie raakt een van de hoofdpersonages, Charlotte, namelijk verslaafd aan haar vibrator The Rabbit: een van veel bling voorzien speelgoedje met een trillend konijntje voor de klit en ronddraaiende parels voor het inwendige werk. The Rabbit is nog steeds een van de best verkochte vibrators, zo zal elke sekswinkelier bevestigen.
Anatomisch correct
Ondanks alle tierelantijntjes zijn The Rabbit en de eveneens onverminderd populaire Tarzan nog altijd min of meer anatomisch correct te noemen. Okay, ze hebben geen vieze vleeskleur meer en vibrerende konijntjes en aapjes zal je op echte pikken ook niet tegenkomen, maar de vorm imiteert nog steeds de echte pik. Het verkrijgbare assortiment vibrators is echter énorm uitgebreid sinds hun doorbraak en van een nauwelijks voorstelbare variëteit. Dat kwam (net als het vrouwelijke orgasme zou je kunnen zeggen) niet in één keer, maar werd geleidelijk opgebouwd. Zo heeft mijn eigen Tarzan al enige jaren gezelschap van een overmaatse microfoon (met stekker – na alle gedoe met batterijen een ware verademing) die verbluffende resultaten met de klit levert. Er is niks anatomisch correct aan dat ding, behalve dan de stimulatie: die is anatomisch meer dan correct. De hoogste stand haal ik zelfs niet eens – en het ding is nog schier onverwoestbaar ook. Maar er is meer. Veel meer. Dat blijkt als gastauteur Jantiene de Kroon en ik in het kader van wat participerende journalistiek een bekende erotische keten bezoeken.
De keten in kwestie deed een actie: wie een gebruikte vibrator inleverde kreeg een nieuwe voor de helft van de prijs. Op de állereerste vraag die zo’n actie vanzelfsprekend oproept, hadden we vrij snel antwoord. En ja, het is wat je denkt: de ingeleverde, gebruikte vibrators worden inderdaad gerecycled. De industrie wil namelijk van vibrators op batterijen af, daarom worden alle ingeleverde vibrators schoongemaakt (gelukkig – ook ontsmet, mag ik hopen) en van een nieuwe aandrijving zonder batterijen voorzien. De huidige generatie speeltjes laadt op via USB en de computer.
Die nieuwe generatie wordt ons na de inlevering van de oude kapotte exemplaren die ik nog had slingeren door de verkoper getoond. De wand strekt tot zover het oog reikt en zit vól speeltjes in alle soorten en maten voor alle mogelijke doeleinden, zowel solo als met partner. Niet alleen de diversiteit evenaart die van het dierenrijk, ook namen en vormen zijn erop geïnspireerd. Dolfijntjes, vlinders, (bad)eendjes, iets wat eruitziet als een driearmige pijlstaartinktvis – maar er zijn ook apparaten met amorfere vormen. Jantiene laat zich verleiden door de Swan, met een dierennaam maar een amorfe vorm (lees ook 'Twintig keer per dag'), en ik door de enthousiaste aanprijzingen van de verkoper over de We-Vibe: een duo-vibrator in de vorm van twee, aan één zijde verbonden platte ovalen boven elkaar die allebei kunnen trillen.
Omdat ons niet meteen duidelijk is hoe dat anatomisch in je lichaam past, legt de verkoper het uit. De We-Vibe klem je aan de bovenkant van de vagina zodat de ene schijf op de klit rust en de andere aan de binnenkant tegen de baarmoederwand drukt – waar volgens de verkoper de G-spot zit. Dankzij die vorm past de pik er daarna ook nog bij, zodat de man tijdens het neuken eveneens door de vibraties geprikkeld kan worden. Maar ook solo is hij effectief, aldus de verkoper.
Ik heb mijn keus al gemaakt als hij ons iets laat zien wat ik nog nóóit heb gezien (en ik beschouw mezelf toch wel als een connaisseur). Het apparaat dat hij tevoorschijn tovert is er eentje van de bijna-pikfamilie, en oogt als zodanig weinig opmerkelijk. Tot hij hem aanzet. We kunnen onze ogen niet geloven. Want niet alleen de vorm blijkt anatomisch correct, de beweging ook. Dit is een vibrator met stootkracht, die precies de beweging imiteert die een man ook maakt als hij je neukt. ‘Oh jee, dat ding maakt mannen overbodig,’ fluistert Jantiene vol ontzag.
‘Dit ding is gevaarlijk,’ roep ik terwijl ik er verlangend mijn hand naar uitstrek. Natuurlijk wil ik weten hoe het werkt. De verkoper weet dat niet precies, maar we deduceren dat het iets met countergewichten moet zijn. Het wonder doet niet aan clitorale prikkeling, ‘maar daar heb ik andere apparaten voor,’ fluister ik. Bijna ga ik overstag, maar ook met 50 procent korting is het een prijzig apparaat – en bovendien een relationeel risico om precies de reden die Jantiene al fluisterde, terwijl de We-Vibe juist een verrijking van relationele seks kan zijn. Plezier-voor-twee wint het dus van dubbelplezier-voor-een.
Nu de keuzes zijn gemaakt, zijn we toe aan de aanleiding (naast de kortingsactie) van ons participerende onderzoek. We vertellen de verkoper over de onderzoeken naar de vrouwelijke lustbeleving in het onlangs verschenen boek van Daniel Bergner (lees ook hier en hier) en dat we ons afvroegen of de resultaten van die onderzoeken bekend zijn en meewegen bij het ontwerpen van vibrators.
Het antwoord van de verkoper is verrassend. Van de officiële universitaire onderzoeken naar vrouwelijke lust weet hij niks, maar het design van vibrators wordt wel al jarenlang afgestemd op de resultaten van onderzoek naar de manieren waarop vrouwen bevredigd kunnen worden. Alleen worden die onderzoeken uitgevoerd door de fabrikanten zelf, het zijn dus commerciële onderzoeken. ‘En de designers zijn allemaal zelf vrouwen,’ voegt de verkoper eraan toe.
Misschien moet iemand Bergner van het commerciële onderzoek op de hoogte stellen, denk ik als we hebben afgerekend en we al evaluerend de winkel verlaten, zodat hij die uitkomsten in zijn volgende boek kan samenvoegen met die van de universitaire onderzoeken. Want als het gebied van de vrouwelijke seksualiteit inderdaad nog zo onontgonnen is als hij stelt, kan zo’n samenwerking alleen maar baat hebben.
En wie Jantienes versie van dit participerende onderzoek ook heeft gelezen wil nu natuurlijk weten hoe de We-Vibe beviel. Nou… Ik hield me keurig aan de gebruiksaanwijzing. Opladen en eerst zelf oefenen, op bijvoorbeeld hoe je hem inbrengt, voordat je hem met je partner in gebruik neemt. Ik deed het allemaal héél voorzichtig en helemaal volgens het boekje. En toch is ‘ie al stuk. Al bij de tweede keer gebruik, voor twee, deed hij een hevige stotterstoornis op alvorens hij zijn laatste adem uitblies. Gelukkig zit er garantie op, dus hij kan terug – en dit keer kan de prijs me dan niet schelen.
Ik moét die vibrator met stootkracht hebben.
