There's always another girl
Juliana Hatfield, Ye Olde Records 2011
De Amerikaanse Juliana Hatfield is in Europa nooit echt doorgebroken. In haar eigen land ging het begin jaren ’90 de goede kant op met haar carriére, maar door een depressie waardoor ze haar tournee afzegde en de veranderde muziekindustrie raakte ze haar platencontract kwijt. Na een aantal platen besloot Hatfield om voor zichzelf te beginnen en richtte in 2002 haar eigen label Ye Olde Records op. Het staat allemaal beschreven in haar boek When I Grow Up (Wiley, 2008). Haar muziek is er eigenlijk alleen maar beter op geworden. There’s Always Another Girl (2011), tot stand gekomen met hulp van donaties via Pledge, is haar nieuwe album die einde deze maand zal uitkomen.
Hatfield’s laatste album was opgenomen in haar huiskamer, waarbij ze zelf alles had ingespeeld. Peace and Love (2010) was daarmee een akoestische plaat geworden die straalde ondanks al haar introspectiviteit. Haar nieuwe cd is daarentegen een studio album en vormt een prachtige verzameling pop/rock liedjes waar je U tegen zegt. Na jaren van zelf-geproduceerde muziek is Hatfield immers tot een liedjessmid gegroeid, die op deze plaat veertien gevoelige en integere nummers heeft gezet die zich langzaam in je hoofd branden.
Niet dat Hatfield zelf zoiets zou zeggen. In het openingsnummer ‘Change the World’ verklaart Hatfield dat ze nooit met haar muziek de wereld kan veranderen, maar dat ze slechts dankbaar mag zijn dat ze überhaupt in staat is om muziek te maken. Het is een bescheidenheid die wordt gevolgd door de up-tempo nummer ‘Don’t Wanna Dance’, die als een soort anti-Sheryl Crow klinkt. Ach, beter laat dan nooit. Erg mooi is het titelnummer, waarin Hatfield de media bekritiseert wanneer het gaat om hoe vrouwen in de media worden weergegeven als het slecht met ze gaat. ‘There’s always another girl/don’t you love it when a beautiful woman self-destructs’. Het nummer schijnt over Lindsey Logan’s depressie te gaan, maar na de zomer van Amy Winehouse klinkt het harder dan waarschijnlijk de bedoeling was. Over het hele album wordt gebruik gemaakt van noise-effects en keyboards zoals op ‘Batteries’ – iets wat nieuw is voor Hatfield, die normaal gesproken toch altijd stoïcijns refereert aan kale garagepunkmuziek. Het hoogtepunt is ‘Somebody Else’s Problem’: een sarcastische ‘slow-burner’ waarin Juliana Hatfield bijna Beatlesque klinkt. Juliana Hatfield’s stem klinkt nog steeds meisjesachtig – een Marianne Faithfull zal ze nooit worden – maar tegelijkertijd klinkt ze volwassen, ervaren en nonchalant, alsof het nog maar weinig kan schelen wat mensen van haar en haar muziek vinden.
There’s Always Another Girl laat zich makkelijk benoemen als één van de beste platen uit het oeuvre van Hatfield. Platenmaatschappijen dwingen niet meer om haar hand en het grote publiek kent haar nauwelijks, maar laten we hopen dat Juliana Hatfield in de toekomst gewoon haar eigen weg blijft volgen – met dit soort DIY platen geeft ze inspirerende pareltjes weg voor de komende herfstige dagen.
There’s Always Another Girl komt 30 augustus uit, waarvan hier demo’s zijn te beluisteren (http://www.julianahatfield.com/)