Tori Amos

Night of Hunters, Deutsche Grammophon

Tori Amos loodste me hoogstpersoonlijk door mijn puberteit. Little Earthquakes, haar alweer bijna twintig jaar oude solodebuut, ging over mij en met de daarop volgende platen groeiden Tori en ik samen verder. Goed, een uitverkocht Ahoy deed me inzien dat ik die exclusieve verbintenis moest delen met 10000 meisjes en hun liefste homovrienden, maar ik ben haar altijd zeer erkentelijk gebleven.

Bij Scarlets Walk haakte ik af. Groeiden we ieder een andere kant op of was Tori Amos een beetje aan het kabbelen geraakt? Ik was het in de loop der jaren saai gaan vinden en raakte niet meer onder de indruk van alles dat zo eigen is aan Amos; Haar stem, haar beeldspraak, haar verhaal. Zelf als je er niet van houdt, kun je niet ontkennen dat ze een uiterst originele artiest is.

Met Night of Hunters, haar twaalfde studioalbum heeft Tori Amos opnieuw een plaat gemaakt die alleen zij had kunnen maken; Zo herkenbaar. Opnieuw die stem, die beeldspraak en dat verhaal, maar dan op een manier waarin twintig jaar groei, zowel muzikaal als persoonlijk, op sublieme wijze tot uitdrukking komt.

Night of Hunters is letterlijk een verhaal en wordt verteld in de traditie van stukken als Peter en de Wolf. Het is dan ook een album dat geheel klassiek gearrangeerd is. Tori Amos heeft zich voor elk nummer laten inspireren door klassieke stukken en maakt alleen gebruik van strijkers, houten blaasinstrumenten en haar piano. Ze toont zich hier een daadwerkelijk componist; De plaat is een complex en doordacht geheel waarin alles klopt. Het verhaal gaat over een vrouw die zichzelf moet zien te vinden in haar stuklopende relatie. Ze wordt op haar reis vergezeld door figuren uit Amos persoonlijke vergaarbak van mythen en sagen waar ze eerder ook al uit putte. Een van de belangrijkste rollen, die van shapeshifter Annabelle wordt gespeeld door Amos 11-jarige dochter Natashya Hawley. Het meisje heeft een ongelooflijke stem en belooft nu al in de voetsporen van haar moeder te kunnen treden. Het blijft overigens griezelig om zo’n jong iemand met die volwassen overtuiging te horen zingen. Talent kan een vloek zijn en hopelijk weet Amos haar dochter te begeleiden.

Ik zal me waarschijnlijk nooit meer zo voelen als bij Little Earthquakes. Zo’n plaat komt maar eens in je leven en niet geheel toevallig komt die in je puberteit. Maar Night of Hunters herinnert me eraan dat Tori Amos een ongelooflijke muzikant is die zichzelf en haar luisteraar eindelijk weer heeft weten uit te dagen.