Vandaag in première: Lara

Lara

Je ziet het zelden in films: een onsympathieke vrouw als hoofdpersonage. De ijzige Lara vormt een verfrissende uitzondering op de doorgaans stereotiepe vrouwenrollen. Deze onaangename protagoniste is allesbehalve oppervlakkig en voorspelbaar. Dat maakt van Lara een raadselachtige karakterstudie.

Lara is de tweede film van de Duitse regisseur Jan Ole Gerster en volgt zeven jaar na zijn veelgeprezen debuutfilm Oh Boy. Hoofdpersonage Lara Jenkins wordt gespeeld door Corinna Harfouch, die we onder meer kennen van Der Untergang. Tom Schilling, die de hoofdrol speelde in Oh Boy, speelt in Lara een bijrol als zoon Viktor.

Verhaal in ’t kort
Lara wordt vandaag zestig jaar. Vanavond debuteert haar zoon in het concertgebouw met een eigen pianocompositie. Dat het desondanks geen feestelijke dag wordt, blijkt uit de openingsscène van de film waarin Lara voorbereidingen treft om uit het raam van haar Berlijnse appartement te springen.

Gaandeweg wordt duidelijk dat Lara haar halve leven heeft gewijd aan Viktors opleiding tot gevierd concertpianist. Daarin was ze succesvol, maar de relatie tussen moeder en zoon is geenszins harmonisch. Lara is niet welkom op het debuutconcert van haar zoon en hij blieft vandaag geen contact met zijn moeder. Daarop besluit Lara alle overgebleven kaarten voor het concert op te kopen en uit te delen.

Puzzelstukjes
Zo volgen we Lara een dag lang, terwijl ze zich kriskras door Berlijn begeeft om de kaarten weg te geven aan oude bekenden. Elke ontmoeting onthult een stukje van haar karakter en geschiedenis. Door de soms tenenkrommende interacties met de buurman, haar ex-man, voormalige collega’s, haar moeder en haar zoon Viktor leren we Lara steeds beter kennen. Het afstandelijke en veeleisende uiterlijk vertoont steeds vaker barstjes. Aanvankelijk moeiteloos en gaandeweg krampachtiger probeert Lara elke interactie en situatie te beheersen. Ze laveert tussen sociaal onhandig en ronduit onuitstaanbaar. Toch krijg je geleidelijk medelijden met haar, alleen wordt niet snel duidelijk waaróm. Achter de façade van ijskonijn gloren teleurstelling en onmacht. Uiteindelijk is het de oude conservatoriumdocent die het laatste psychologische puzzelstukje op z’n plek legt.

Hoofdpersonage
Waar films doorgaans vrouwen als bijfiguren en aangeefsters portretteren, of als getormenteerd personage dat – na inmenging van (meestal) een man – eindelijk haar trauma opbiecht waarna (oh opluchting, ze is toch een echte vrouw!) haar zachte kant zich openbaart, is en blijft Lara een onaangenaam personage. Zelfs wanneer je langzaam gaat snappen waar haar frustraties vandaan komen. Mededogen en afkeer voor deze vrouw gaan hand in hand. Dit is vooral te danken aan de hoofdrolspeelster. Corinna Harfouch imponeert als Lara, een personage met relatief weinig tekst. Haar acteerspel doet denken aan dat van grootheden als Charlotte Rampling en Isabelle Huppert.

Frustratie
Lara is een veeleisende moeder die uit frustratie haar zoon opzweept om datgene te bereiken wat haarzelf niet gelukt is. Tegelijkertijd heeft ze een hekel aan degenen die wél de kans krijgen op de toekomst die zij als kind en jonge vrouw ambieerde. Lara is echter meer dan een film over verwrongen moederlijke ambitie. Het is ook een beklag tegen de wijze waarop meisjes en vrouwen worden gesocialiseerd. Wie geleerd heeft om altijd naar anderen op te kijken, blijft hunkeren naar bevestiging en verwerft nooit de innerlijke overtuiging dat ze goed genoeg is.

Klik hier voor de trailer. 

Steun LOVER!
Vond je dit een goed artikel? Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Laat je waardering blijken door een (eenmalige) donatie en help ons. LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.
Meer LOVER? Volg ons op Twitter, Instagram, Linkedin en Facebook