Wat ik hoop voor 2018

Een idealistische vooruitblik op het nieuwe jaar

Ieder jaar, vlak na de Kerst en nog net voor de jaarwisseling, vliegen de nieuwsoverzichten je om de oren. Er is natuurlijk niets mis met wat retrospectie: het helpt zaken in perspectief te plaatsen en zorgt ervoor dat (soms) fouten uit het verleden niet herhaald worden. Maar als feminist en idealist denk ik ook na over een betere toekomst.

Daarom alvast een vijftal zaken die ik iedereen toewens voor het jaar 2018. 

1. Trump wordt gedumpt

Dat 2017 het jaar was waarin Donald Trump president werd van de Verenigde Staten, hoef ik je niet te vertellen. Er ging geen dag voorbij dat Westerse media niet over Trump spraken. Sinds zijn aanstelling is er meer heeft bemoeid met de verkiezingscampagne van Trump. Of omdat Republikeins Amerika zelf begint te twijfelen aan ‘hun’ president. Polls onder het Amerikaanse volk laten zien dat steeds meer kiezers (ook de Republikeinse) het beleid van Trumps overheid afkeuren. Laten we hopen dat die trend doorzet in 2018.

2. Rechts Nederland beseft dat Baudet geen ‘goed alternatief is’

Verschillende media bombardeerden 2017 tot het ‘jaar van Thierry Baudet’ en de man zelf tot ‘politicus van het jaar’. Baudet zou bepaalde politieke taboes bespreekbaar hebben gemaakt, zoals de immigratie van vluchtelingen of referenda. (Hmm, waar hebben we dit eerder gehoord?) Programma’s als EenVandaag presenteren peiling op peiling, waarin het FvD weer een zetel heeft gewonnen en dragen zo bij aan het idee van Baudet als een elegant alternatief voor Wilders en een meer daadkrachtige versie van Rutte.

Dat Baudet in het verleden DWDD als voorstander van Julien Blanc - wordt weggewimpeld onder het mom ‘wilde, maar inmiddels verloren haren’. Hoewel Baudet inderdaad een teruglopende haargrens heeft, zijn die wilde haren echter nog lang niet in het doucheputje beland. Zo ontmoette hij laatst in het geheim een Amerikaanse racist van alt-right, Jared Taylor.

Wanneer Baudet aangesproken wordt op het retweeten van Taylor, zegt hij dat hij de ‘ontmaskeringscultuur’ in Nederland beu is. Als dat niet klinkt als iemand die wat te verbergen heeft, dan weet ik het niet meer. Hopelijk kijken de Baudet-aanhangers in 2018 door zijn lavendelkleurige aura heen.

3. Vegetarische Slager blijkt meer dan een hype

Gelukkig hielden we ons in 2017 ook bezig met wat anders dan rechtse politici.

Zo ontstonden er penibele situaties toen vleeseters per ongeluk vleesloze producten van de Vegetarische Slager tot zich namen. De ophef was zo groot, dat de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit het bedrijf opdroeg om de naam van producten als ‘Vegetarische Kipstuckjes’ te veranderen op de website. Want stel je toch eens voor dat je als nietsvermoedende carnivoor op de website van de Vegetarische Slager terecht komt en per ongeluk zes kilo ‘Gehacktballen’ bestelt waar geen koe of varken voor is gestorven! Gelukkig leverde deze toestand de Vegetarische Slager juist een hoop publiciteit op en waren in mijn buurtsuper de vleesvervangers opeens niet aan te slepen. Hopelijk blijkt in 2018 het eten van ‘tonyn’ in plaats van ‘tonijn’ geen tijdelijke hype, maar een nieuwe gewoonte.

4. Alle mannen aan de hydrogel

Het lijkt erop dat er dan toch eindelijk een anticonceptiemiddel voor mannen is ontwikkeld. Onderzoekers hebben namelijk een hydrogel ontwikkeld die de zaadleiders blokkeert, waardoor er geen sperma vrijkomt. Het middel werd getest bij resusapen en bleek succesvol. Na het aanbrengen van de gel bij de mannetjesapen, werden zij teruggezet in hun groep. Een jaar lang raakten de vrouwtjesapen niet zwanger. Een volgende fase breekt nu aan: het testen onder mensen.

Hoewel ik me afvraag waarom de fase van dierproeven niet gewoon geskipt kon worden, kan ik voorzichtig enthousiasme over deze ontwikkeling niet onderdrukken. Steeds meer vrouwen zijn namelijk pilmoe of spiraaltjesbeu, nu de negatieve effecten van hormonale anticonceptie steeds duidelijker worden. Non-hormonale anticonceptie, die ook nog eens door mannen kan worden gebruikt, klinkt dus als een mooie mijlpaal voor 2018.

5. Gender en diversiteit op tv: van kijkcijferhit naar echte inclusiviteit

Ik zou uren kunnen ranten over hoe belachelijk het is dat er anno 2017 nog programma’s bestaan als De Bachelor (NET5). Toch verschenen er in 2017 ook wat lichtpuntjes op de beeldbuis. Zo keek ik op de publieke omroep naar Geslacht, waarin Ryanne van Dorst genderhokjes onderzoekt en heilige genderhuisjes omver probeert te blazen. Ook was Hij is een Zij weer te zien, over de levens van jonge transgenders. Geen van beide programma’s is in mijn ogen helemaal perfect, maar ze doen wel een mooie poging tot het verbreden van de publieke horizon. Opeens sprak ik niet alleen meer met oud-studiegenoten over ‘gender’, maar ook met familieleden, vrienden en collega’s die niet dagelijks nadenken over wat 'gender' inhoudt.

Tegen de televisiemakers van Nederland zou ik dan ook willen zeggen: maak meer van dit soort programma’s. Maar wat nog mooier zou zijn: laten we in 2018 gender, seksualiteit en diversiteit niet meer inzetten als kijkcijfertrekkers, maar inclusiviteit als logisch onderdeel zien van het bedenken van nieuwe formats. Dus niet alleen programma’s maken over mensen die afwijken van de norm, maar die norm verbreden.

Needless to say: mijn wensenlijst voor het komende jaar is nog wel wat langer dan deze vijf punten. En niet al die punten kan ik in mijn eentje oplossen. Toch ben ik voornemens om mijn steentje bij te dragen en 2018 net dat beetje respectvoller en toleranter te maken dan 2017.