Als je bloeding een miskraam aankondigt

Speciaal voor LOVER's winterspecial dook gastauteur Bella Martens in één van de moeilijkste aspecten van menstruatie. Haar Bloeddagboek betreft namelijk de meest ónwelkome vorm die een bloeding kan aannemen: degene die een miskraam aankondigt. Een moedig en openhartig verslag van alle ingewikkelde emoties waar je dan mee te kampen krijgt.

Een menstruatie komt vaker niet dan wel op een welkom tijdstip, maar er is een moment dat een bloeding wel erg ongewenst is. Dat is als je zwanger wilt worden en je drie weken eerder twee streepjes op een zwangerschapstest hebt zien verschijnen. Met verbazing – zo snel al raak! –, maar vooral blijde verrukking laten jij en je partner de uitslag over jullie heen komen. Een bijzonder moment, de realisatie dat jullie straks met zijn drieën zullen zijn.

Ergens uit een la vis je het babymutsje dat je jaren geleden bij wijze van grap van een vriendin had gekregen, in een vorig leven, waarin je nog niet aan kinderen moest denken en de maandelijkse bloeding een welkom ongemak was. Maar nu ben je volwassen, en binnenkort iemands moeder. Dus doe je alles wat daarbij hoort: je licht je huisarts in, maakt een afspraak bij de verloskundige en downloadt een zwangerschapsapp waarin je kunt zien dat er nu een soort kikkervis van 2 millimeter groot in je buik zit.

Wijn, sushi en rode biefstukjes laat je met liefde staan. Kleine offers voor dat grote wonder. Vreemd hoe je van nuchtere feminist in een soort oermoeder verandert, alsof je stiekem tóch zo bent geprogrammeerd. Je borsten zijn ineens gigantisch, pijnlijk ook. In de spiegel zet je je buik uit en verbeeld je de baby, in dit stadium ongeveer zo groot als een rijstkorrel, al te kunnen zien zitten.

Nog niet iedereen weet het natuurlijk, want het schijnt nog wel eens mis te kunnen gaan. Een op de tien zwangerschappen eindigt in een miskraam, lees je in de informatiefolder die je van de huisarts hebt gekregen. Best veel, daar hoor je eigenlijk nooit iets over. Maar dat gaat jou natuurlijk niet gebeuren. Jij bent een gezonde vrouw met een gezonde baarmoeder. Ondertussen begint die kikkervis – nu al zo groot als een bosbes! – steeds meer op een baby te lijken.

Maar dan, na het plassen: bloed op het wc-papiertje. Niet veel, een klein beetje maar. Maar toch, het hoort niet. Je leest nog eens goed de paragraaf ‘bloedverlies tijdens de zwangerschap’ in de informatiefolder door, want dat gaat nu ineens wel over jou. Je belt de verloskundige: voor een echo is het nog te vroeg, dus is het afwachten en hopen dat het stopt. Naar de wc gaan wordt steeds stressvoller, want elke keer zie je dat het niet stopt, het wordt alleen maar erger. Je voelt je opgezette borsten leeglopen, de zwangerschap uit je lichaam verdwijnen.

Als je dan na een week bloeden eindelijk terecht kunt voor een echo, weet je het eigenlijk al. Je wordt verteld dat het vruchtje al een paar weken eerder is gestopt met groeien. Die kikkervis heeft het formaat bosbes nooit gehaald. Het was allang dood. Zit je dan, met je ‘oermoedergevoelens’.

Verdrietig, zegt je partner, maar volgende keer beter. Gemakkelijk praten, het is niet zijn lichaam dat heeft gefaald de meest banale taak van het menselijk bestaan uit te voeren. Waarschijnlijk is het een simpele kwestie van natuurlijke selectie, maar de gedachte dringt zich op dat het misschien toch jouw schuld is. Stress schijnt de kans op een miskraam te verhogen, heb je de afgelopen tijd niet te hard gewerkt? Die twee – oké drie – biertjes de dag voor je die positieve test in je handen had. Maar ook: herinneringen aan een eerdere, niet geplande, zwangerschap die je zelf had laten beëindigen. Je arrogante ideeën over je gezonde baarmoeder en je zogenaamde oermoederschap. Karma is a bitch.

Ineens blijken heel veel mensen een miskraam te hebben gehad. Die zijn zus, de vriendin van een vriend, een collega zelfs drie achter elkaar. Je merkt zelf ook hoe lastig het is er openhartig over te praten. Je neemt een kijkje op een zwangerschapsforum met ‘lotgenoten’, maar daar bevinden zich voornamelijk types die het hebben over ‘ongeboren engeltjes’ en nog jaarlijks een kaarsje branden voor wat binnen deze termijn in wezen een veredelde ongesteldheid is. Je voelt je totaal niet verbonden met die mutsen, die wel exhibitionistisch hun verdriet delen, maar beschaamd doen over de bloedige details.

Want bloedig is het zeker, als een horrormenstruatie from hell. Anderhalve week na het eerste rode wc-papiertje beginnen de krampen. Een voordeel: aangezien je baby toch al dood is kun je je in ieder geval volstoppen met fatsoenlijke pijnstillers.

En dan eindelijk, na een paar dagen helse krampen, valt er *plop* iets uit je vagina. Even kijk je nog samen naar het propje dat het begin van jullie kind moet zijn geweest – niet dat je dat kunt afzien aan de bloedige slijmklont die langzaam naar de bodem van de wc-pot zakt. Dan spoel je door.