GENDER EN HUISELIJK GEWELD: DE FEITEN

En de mythes

In bijna elke discussie over huiselijk geweld komen de woorden wel een keer voorbij: ‘Maar mannen worden er ook slachtoffer van, hoe zit dat dan?’ Doctor Elspeth McInnes wordt heel enthousiast van die woorden. ‘Ik ben zo blij dat je dat vraagt,’ zegt ze dan, ‘want inderdaad: hoe stoppen we die mannen die geweld plegen tegen vrouwen, kinderen en andere mannen?’ Hoe zit het met die mannen? Het is een vaak gestelde vraag vanuit groeperingen voor de rechten van mannen, een kleine maar invloedrijke coalitie die opkwam in antwoord op de zwaarbevochten verworvenheden van de naoorlogse feministische beweging. Vandaag bespreken we de feiten.

Veel groeperingen voor mannenrechten bestrijden de cijfers die aantonen dat het zwaartepunt van de huiselijk-geweldweegschaal aan de mannelijke kant ligt, terwijl mannen daarin met een overweldigende meerderheid daders zijn en vrouwen en kinderen met een overweldigende meerderheid de slachtoffers. Het oordeel van McInnes is dan ook streng. ‘Men’s rights groups seek to demolish any gendered analysis of violence and falsely claim that women and men participate equally in violence,’ zegt ze. Daarmee scheppen ze valse mythes en dat sorteert effect, zo blijkt ook uit een onderzoek door het Australische instituut voor criminologie. Het aantal respondenten dat denkt dat huiselijk geweld in gelijke mate door mannen en vrouwen wordt gepleegd is in het afgelopen decennium met 9 tot 20 procent gestegen. Het onderzoek stamt uit 2006, en de invloed van mannenrechtengroepen is sindsdien niet minder geworden.

Maar er is meer verontrustend in het artikel over mannenrechtengroeperingen door Michael Roddan van The Citizen dat we vandaag centraal zetten. ‘What about men? Lies, statistics… and peddling myths about violence against women’ geeft een onbehaaglijk overzicht van de strategieën die een aantal Australische mannenrechtengroeperingen inzetten om de naoorlogse verworvenheden van de feministische bewegingen te bestrijden. Het is niettemin alleszins de moeite van het lezen waard. Voor de eerstvolgende keer dat er beweerd wordt dat huiselijk of seksueel geweld in gelijke mate door mannen en vrouwen wordt gepleegd.

‘She (Doctor McInnes, red.) recounts some of her research that showed that when men talked about women’s violence against men, some cited abuse as not having a hot meal on the table, not having the children bathed before bed, or women spending money on gambling or shopping. At the more severe end of the spectrum, they nominated verbal and emotional violence as abuse. Then, a tiny minority documented physical abuse, and an even smaller minority named sexual abuse. “Women were talking about being run over, being drugged and raped at knifepoint, having their children dangled over high rise balconies till they did as they were told and of course you get verbal and emotional violence,” says McInnes. “When we were talking about physical violence against men, one of the worst examples was that she banged his head with the cupboard door – which isn’t good – but the sheer level of fear, harm and terror that women talked about was simply not present in what the men’s data showed.”’ – Michael Roddan