Fast fashion en vrouwenrechten
Een tijdje geleden kwam ik een documentaire tegen over Brandy Melville (Brandy Hellville & The Cult of Fast Fashion): het populaire maar ook controversiële kledingmerk met de slogan: "one-size fits most”. De documentaire belichtte verschillende misstanden en schandalen waar het merk de afgelopen jaren bij betrokken was en weidde uit over het gevaar van schoonheidsidealen. De nadruk van de docu lag voornamelijk op wat voor desastreuze gevolgen de fast fashion industrie voor het klimaat, vrouwen- en arbeidsrechten heeft. Nu is Brandy Melville’s manier van doen op zichzelf niet zo bijzonder; net zoals vele fast fashion merken maakt het gebruik van een winstgevende formule die van begin tot eind inspeelt op kwetsbare, jonge vrouwen; op problematische schoonheidsidealen en op neokoloniale relaties. De documentaire zette mij aan het denken over de spanning tussen de (fast) fashion wereld, zelfexpressie en schoonheidsidealen, maar vooral over de patriarchaal-kapitalistische systemen waarom de mode-industrie gebouwd is. Hoeveel zijn onze schoonheidsidealen en zelfexpressie ons waard als het over de ruggen van kwetsbare, vrouwelijke arbeiders in het Mondiale Zuiden en het klimaat gaat?
P&M •