Het is geen geheim dat steeds meer mannen make-up dragen. Toch is make-up nog steeds een vrouwending volgens velen.

“Het gebruik van taal waarin verschillen tussen mannen en vrouwen niet worden gerespecteerd is een van de meest voorkomende en tegelijk zelden herkende vormen van discriminatie. Het gebruik van alleen het mannelijke geslacht voor beroepskwalificaties en institutionele rollen vertegenwoordigt de

Was er toen maar een tv-programma zoals Gewoon. Bloot. Een programma waarin kinderen vragen mogen stellen aan gewone, blote mensen over hun lichaam. Zonder dat seks ook maar ter sprake komt. Gewoon, omdat iedereen er anders uitziet en alle lichamen er mogen zijn.

Het dragen van make-up door vrouwen werd jarenlang als een luxe en een vorm van schoonheid gezien. Tegenwoordig is het ‘hip’ en veel normaler om make-uploos de deur uit te gaan. Maar wat betekent dat voor de make-upliefhebbers onder ons? Als met je ‘naakte gezicht’ op straat

‘Ik hoopte dat mijn dochter niet meer te maken zou hebben met dezelfde ongelijkheid als ik. Maar er is in al die tijd geen reet veranderd!’ Mijn moeder heeft haar hoop in feminisme verloren.

Wanneer een tienermoeder over straat loopt met haar zwangere buik, wordt zij al gauw nagestaard. “Hoe kon ze dat laten gebeuren?” en “Had ze niet beter kunnen nadenken?”, zijn vaak opmerkingen die terug te lezen zijn in de blikken van buitenstaanders. Tienermoeder zijn, wordt

ben je alleen feminist als je nooit kritiek hebt op wat een andere vrouw doet?

Het meest ongemakkelijke moment in het programma ‘First Dates’ is wanneer de koppels besluiten wie de rekening betaalt. Het leidt veelal tot pijnlijke situaties die mij – ondanks mijn goede voornemen– doen nagelbijten. Gaat de man betalen? Gaan ze splitten? Een vrouw betaalt

‘Mevrouw, omniseksueel staat nog niet op het bord.’ Ik vraag  de dertienjarige leerling bemoedigend of ze de klas wil uitleggen wat die term betekent. Zelf heb ik namelijk geen idee.

Al zo lang ik me kan herinneren, heb ik niet de aandrang om een gezin met kinderen te stichten. Ik zou het niet per se storend vinden als het wel zou gebeuren, maar ik heb er gewoon geen behoefte aan. Vooral niet aan kinderen, daar heb ik gewoon niks mee.

Laat ik deze column beginnen met een bekentenis: ik kijk al jaren Boer zoekt Vrouw. En ondanks dat ik mij steeds meer erger aan de patriarchale structuur van het programma, zit ik nog steeds elke week klaar om “Boer zoekt Vrouw terugkijken” te googelen, omdat ik het programma op zondagavond wederom ben vergeten.

Ik maak me zorgen om de kinderen.Om álle kinderen, maar vooral om de kinderen met gescheiden ouders. De kinderen die afhankelijk zijn van omgangsregelingen om hun ouders te zien.