Vorige maand vond in Milaan de eerste Miu Miu Literary Club plaats. Een tweedaags literair evenement dat—aldus de website—een weerspiegeling van de levens van vrouwen uit het verleden en heden via het geschreven woord naar Milaan bracht, geïnspireerd door het rijke Europese erfgoed van literaire salons en kunstenaarscollectieven.Miu Miu is een Italiaans high-end modemerk en tevens het hippe zusje van Prada. Vorige zomer organiseerde Miu Miu al Summer Reads-pop ups in wereldsteden zoals New York en Seoul, waar gratis boeken geselecteerd door niemand minder dan Miuccia Prada zelf werden uitgedeeld. Lezen lijkt in de lift te zitten en boekenclubs zijn hier geen uitzondering op. Ik belde met Linda Massi—oprichter van de Difficult Women Book Club (DWBC)—en Hannah Terry—chapter head in Den Haag—en sprak over de oprichting van de feministische boekenclub, het verlangen naar verbinding in de digitale wereld en de waarde van een plek waar je vrijuit kunt praten.

Ik heb geen zin om een boos stuk te schrijven. Ik zit namelijk in een zelfgekozen (en, vind ik, geprivilegieerde) positie. Van kinds af aan voelde ik dat ik geen kinderen wilde en dat is nooit veranderd, alle opmerkingen (‘wacht maar totdat je eierstokken gaan rammelen’) ten spijt. Ik wist wel dat mijn eierstokken niet zouden gaan rammelen en dat is ook niet gebeurd, ook niet nu ik de veertig nader. En ik ben best een tijdje boos geweest op al die ooms, leidinggevenden, collega’s en vriendinnen die maar bleven zeggen dat ik later nog wel kinderen zou willen, alsof je op je 18e, 25e en zelfs 30e of 33e nog niet toerekeningsvatbaar bent. Het meest ergerde ik me aan de mensen die verkondigden dat het ‘gewoon natuurlijk’ was voor vrouwen om kinderen te willen. Ja, die mensen zijn er nog steeds, anno 2025. Alsof vrouwen irrationele diertjes zijn en mijn keuze om geen moeder te worden onnatuurlijk is. Lieverds, ik bepaal zelf wel wat natuurlijk is voor mij.

Het is honderd jaar geleden dat het Institut für Sexualwissenschaft, ’s werelds eerste instituut voor seksuologie, zijn deuren opende in Berlijn. Wat betekende dit centrum voor de queer-gemeenschap van zijn tijd?Van 1919 tot 1933 was het centrum een toevluchtsoord, onderzoeks- en kenniscentrum, gemeenschap en een aanbieder van gezondheidzorg voor “gender outlaws”–tegenwoordig gay, queer, intersekse of trans personen. Daarnaast konden ze hun genderidentiteit bevestigen met baanbrekende chirurgische ingrepen.

bell hooks' on love and relationships Love is a topic that bell hooks, the pseudonym of American essayist and feminist activist Gloria Jean Watkins, has never been shy about. In All About Love, she makes readers reflect on how we demonstrate love in our everyday lives; in The Female Search for Love,

Vandaag is het Earth Day  ofwel de Dag van de Aarde. De Verenigde Naties hebben deze dag in 2009 uitgeroepen om wereldwijd uit te dragen dat we zuinig moeten zijn op Moeder Aarde. Te vaak en ten onrechte wordt de oorzaak van vervuiling en klimaatverandering – en de oplossing ervoor – bij individuele consumenten gelegd. Dat leidt de aandacht af van de werkelijke klimaatvernietigers.

Linda Aubuchon, een communicatie- en PR-professional uit de VS, schat dat ze inmiddels meer dan 200.000 dollar heeft uitgegeven aan de dieetcultuur. "Het is een eindeloze stoet geweest van programma's, pillen en boeken om mijn gewicht onder controle te houden," zegt ze. Linda’s verhaal laat de diepgewortelde invloed van de dieetcultuur zien: het idee dat we onophoudelijk moeten investeren in het veranderen van ons lichaam. En zij is daar niet alleen in. Wereldwijd geven miljoenen mensen elk jaar hun geld uit aan pogingen om lichter, kleiner en ‘beter’ te worden. De wereldwijde dieetindustrie is jaarlijks goed voor 225 miljard euro – en groeit gestaag door, met zo’n 2,6 procent per jaar. Een onvoorstelbaar bedrag, verdiend aan een simpele overtuiging: onze lichamen zijn niet goed genoeg zoals ze zijn.In het tweede deel van mijn reeks “Mij krijg je niet klein” kijken we naar hoe onze lichamen worden omgezet in winstmachines. Want onze onzekerheid is iemand anders’ verdienmodel.

Diagnoses of ‘labels’ komen steeds vaker voor. Is het een hype of hebben mensen steeds meer last van dezelfde symptomen? Is ADHD iets dat tussen je oren zit of een storing in je hersenen? En is het hebben van een label schadelijk of juist geruststellend? In haar nieuwste boek Gelukkig gelabeld zoekt Milou Deelen naar de antwoorden en LOVER mocht haar alvast enkele vragen stellen.

Op zoek naar een goed boek, een fijne film of een interessante documentaire? Weten welke podcasts en socials je absoluut niet wil missen? Zin in een theatervoorstelling of museumbezoek? LOVER heeft weer een aantal mooie tips voor je verzameld.

In de afgelopen jaren is woke een veelgehoorde term geworden in politieke en maatschappelijke debatten. Waar het ooit stond voor bewustwording van structurele ongelijkheid en onderdrukking, lijkt het nu een marketinginstrument voor bedrijven en politici. Progressieve retoriek wordt steeds vaker ingezet zonder dat de economische en politieke structuren die ongelijkheid veroorzaken daadwerkelijk veranderen.

In haar essaybundel uit 1930 “Geheim Londen” beschrijft Virginia Woolf hoe haar verteller een blik werpt in het hoofd van de mensen die zij passeert op de straten van de wereldstad, nadenkend over “het grootste genoegen van het stadsleven in de winter: het slenteren door de straten van Londen.” Doelloos ronddwalen was een van de favoriete activiteiten van Woolf, die ook in haar dagboeken haar liefde voor het versmelten met een menigte uitgebreid omschreef. Voor verscheidene letterkundigen zoals Janet Wolff is Woolf dan ook de woordenboekdefinitie van de flâneuse, oftewel de vrouwelijke flâneur. Is er echter wel ruimte in de stad van de eenentwintigste eeuw voor deze flâneuse?

De eerste liefde. Vlinders in je buik, lieve appjes tot diep in de nacht en misschien wel de eerste zoen. Voor veel jongeren is daten een spannende ontdekkingstocht. Maar niet altijd is die eerste kennismaking met liefde en relaties positief. De afgelopen tijd lees en hoor je steeds meer over gendergerelateerd geweld, zoals partnergeweld, intieme terreur en grensoverschrijdend gedrag.  Eén op de vijf vrouwen in Nederland krijgt met partnergeweld te maken, en elke acht dagen sterft een vrouw vanwege het feit dat zij vrouw is (femicide). Terecht dus, dat we hier steeds meer aandacht voor hebben. Maar hoe zit dit bij jongeren in Nederland? Dat onderzoek is nu gestart. Waarom dat van belang is, en hoe je mee kan werken, lees je hier.

Toen ik 37 werd, deed ik mezelf een boormachine kado. Dat had eerder gekund, maar heel rijk was ik tot dan toe niet en ik rekende gewoon op de mensen om me heen die wel zo’n ding hadden. Zo vaak heb je een boormachine toch ook niet nodig? Bovendien zijn er gelukkig veel lieve mensen die graag klussen voor een ander. Vaak zijn dat mannen, trouwens, en die (tenminste, de mannen in mijn omgeving) vinden een beetje boren nog leuk ook. Klinkt als een win-win-situatie... of niet?