Alsof iemand met een scherpe lepel al je organen uit je onderbuik aan het schrapen is. Uren lang. En dagen lang, elke maand, al een jaar of 15. Vanwege de hevige pijnen die ik elke maand ervoer, heb ik een half jaar geleden een Mirena spiraal laten plaatsen. Daarvóór heb ik diverse andere opties uitgeprobeerd. ‘Het plaatsen valt mee’, aldus de huisarts in de voorbereiding op de plaatsing, ‘lang niet alle vrouwen hebben er last van’ en ‘na een half jaar ben je waarschijnlijk bijna helemaal van de pijn af’.Ik hou me graag een beetje groot en daag mezelf graag een beetje uit, dus ik geloofde de huisarts en liet een hormoonspiraal zetten. Van tevoren had ik de pijnstiller Naproxen geslikt en tijdens het plaatsen nog een tablet extra - op aanraden van de arts. Dat het zetten veel pijn zou doen had ik wel verwacht, maar de nasleep was zoveel erger dan ik dacht. Tijdens het terugfietsen naar huis werd het me zwart voor de ogen en viel ik flauw van de pijn, de ambulance heeft me naar huis moeten brengen, ik kon niets meer. De maand erna kon ik amper lopen, activiteiten ondernemen en lag ik bijna elke dag te krampen op de bank. Er werd gesproken over ‘enkele dagen pijn’ na het zetten en ik hoop dat ik de uitzondering ben geweest, maar ‘enkele dagen’ is een veel te optimistisch vooruitzicht geweest.

Toen Willemijn Marie EKMA in het Rijksmuseum het schilderij De jongen met de fluit van Judith Leyster (1609-1660) zag, liet het beeld haar niet meer los. Niet zozeer omdat ze zelf fluitiste is, maar vooral door de uiterste precisie waarmee Leyster de jongen heeft afgebeeld, intiem en sober. Momenteel werkt EKMA aan haar debuutroman ‘Judita’, waarin ze op zoek gaat naar de persoon achter de meesterschilderes. In dit artikel krijgen we een voorproefje van het boek in wording.

Waar ik een luchtige coming-of-age film verwachtte, bleef ik achter met een nare nasmaak. Wat hoofdpersonage Sam overkomt, is voor veel vrouwen herkenbaar. De reactie erop helaas ook.

De cijfers liegen er niet om: mannen zijn eenzamer dan ooit. Het is een narratief dat populair is in conservatieve en anti-feministische kringen: de eenzame man als slachtoffer van vrouwelijke emancipatie. Maar dit slaat de plank mis. De werkelijke oorzaak ligt dieper en is structureel. Niet feminisme, maar een bredere culturele weigering door mannen om zorg en emotionele arbeid te erkennen als universele, menselijke vaardigheden – in plaats van als iets wat vanzelfsprekend bij vrouwen hoort – voedt deze crisis.

In onze samenleving bepaalt je lichaam je kansen. Een dun lichaam levert tastbaar voordeel op, zoals een hoger salaris. Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau is er sprake van ‘esthetisch kapitaal’ op de arbeidsmarkt: mensen die voldoen aan dominante schoonheidsnormen, zoals dun-zijn, hebben hogere baankansen. Voor vrouwen weegt dit zwaarder dan voor mannen.In het derde deel van mijn reeks “Mij krijg je niet klein” kijken we naar hoe klasse bepaalt wie zich een ‘acceptabel’ lichaam kan veroorloven. In een samenleving waar dun-zijn sociale en economische beloningen oplevert, worden onze lichamen gerangschikt als kapitaal – en onze onzekerheid als verdienmodel geëxploiteerd.

Op zoek naar een goed boek, een fijne film of een interessante documentaire? Weten welke podcasts en socials je absoluut niet wil missen? Zin in een theatervoorstelling of museumbezoek? In deze editie tipt LOVER een aantal interessante boeken.

In 2024 waren er zo’n 17.000 vrouwen werkzaam in de technische branche, tegen 187.000 mannelijke werkenden in die sector. Wat gebeurt hier toch? Waarom stijgt het aantal vrouwelijke studerenden wel iets, maar vallen er zoveel meiden en vrouwen uit op de technische werkvloer?

Een van mijn favoriete mythes is die van Demeter. Deze mythe gaat over de onvoorwaardelijke moederliefde van een moeder voor haar dochter. Ik vind het een mooie metafoor voor de band die ik met mijn moeder heb, en daarom wil ik deze ‘ode aan moeders’ graag beginnen met dit verhaal:

Mieke Bal (79) is een toonaangevende Nederlandse literatuurwetenschapper, cultureel theoreticus, feministisch criticus en schrijfster. Ze bekleedde onder meer de leerstoel Women’s Studies aan de Rijksuniversiteit Utrecht. LOVER vroeg Mieke naar haar feministische ontwikkeling. “Ik ben nog steeds radicaal feministisch.”

In de geschiedenisboeken kom je ze niet vaak tegen, maar heldhaftige, geniale en excellerende vrouwen zijn van alle tijden. Ze zijn echter genegeerd, bestolen of simpelweg uit de annalen weggeschreven. Met de reeks Vergeten Vrouwen draagt LOVER bij aan het eerherstel dat ze verdienen. In deze editie: de onderbelichte heldinnendaden van verzetsvrouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Vorige maand vond in Milaan de eerste Miu Miu Literary Club plaats. Een tweedaags literair evenement dat—aldus de website—een weerspiegeling van de levens van vrouwen uit het verleden en heden via het geschreven woord naar Milaan bracht, geïnspireerd door het rijke Europese erfgoed van literaire salons en kunstenaarscollectieven.Miu Miu is een Italiaans high-end modemerk en tevens het hippe zusje van Prada. Vorige zomer organiseerde Miu Miu al Summer Reads-pop ups in wereldsteden zoals New York en Seoul, waar gratis boeken geselecteerd door niemand minder dan Miuccia Prada zelf werden uitgedeeld. Lezen lijkt in de lift te zitten en boekenclubs zijn hier geen uitzondering op. Ik belde met Linda Massi—oprichter van de Difficult Women Book Club (DWBC)—en Hannah Terry—chapter head in Den Haag—en sprak over de oprichting van de feministische boekenclub, het verlangen naar verbinding in de digitale wereld en de waarde van een plek waar je vrijuit kunt praten.

Ik heb geen zin om een boos stuk te schrijven. Ik zit namelijk in een zelfgekozen (en, vind ik, geprivilegieerde) positie. Van kinds af aan voelde ik dat ik geen kinderen wilde en dat is nooit veranderd, alle opmerkingen (‘wacht maar totdat je eierstokken gaan rammelen’) ten spijt. Ik wist wel dat mijn eierstokken niet zouden gaan rammelen en dat is ook niet gebeurd, ook niet nu ik de veertig nader. En ik ben best een tijdje boos geweest op al die ooms, leidinggevenden, collega’s en vriendinnen die maar bleven zeggen dat ik later nog wel kinderen zou willen, alsof je op je 18e, 25e en zelfs 30e of 33e nog niet toerekeningsvatbaar bent. Het meest ergerde ik me aan de mensen die verkondigden dat het ‘gewoon natuurlijk’ was voor vrouwen om kinderen te willen. Ja, die mensen zijn er nog steeds, anno 2025. Alsof vrouwen irrationele diertjes zijn en mijn keuze om geen moeder te worden onnatuurlijk is. Lieverds, ik bepaal zelf wel wat natuurlijk is voor mij.